Zawsze lubiłam słuchać opowieści starszych ludzi o czasach ich młodości. To fascynujące poznawać czasy, których nie znamy, słuchać o tym, co opisują książki historyczne z ust starszej osoby. Uwielbiam to. Może dlatego tak bardzo spodobał mi się "Amulet" Roberta Bolano, bo to jest właśnie powieść- zapis wspomnień starszej kobiety- Urugwajki, opowiadającej o minionych czasach.

Główną bohaterką jest Auxilia Lacouture- "matka poezji meksykańskiej", znana już czytelnikom z epizodów wcześniejszej powieści autora, pt. "Dzicy detektywi". Początkowe strony powieści powtarzają podobno wątki z owej powieści (nie czytałam jej, więc nie wiem, czy tak jest w rzeczywistości), gdzie w 1968 roku, Auxilia zamknięta w damskiej toalecie uniwersyteckiej, ukrywa się przed policją penetrującą uczelnię.Siedząc w owej kabinie, kobieta wraca pamięcią do wydarzeń, które miały już miejsce, jak i snuje wizje na temat przyszłości. Wyłania się z tego niezwykle interesujący obraz Meksyku, środowiska artystów, a także ciekawa osobowość Auxilii.

To, co czyni tę pozycję wyjątkową jest język, jakim posługuje się autor. Zdecydowanie pasuje on do bohaterki. Czytając czułam, jak gdyby kobieta siedziała obok mnie i snuła swą historię. Jest to bowiem istny potok słów, jaki czasem występuje u ludzi, wracających myślami do ważnych wydarzeń, chcących opowiedzieć wszystko jak najlepiej i najwierniej. Zdania są długie, wielokrotnie złożone. W treści nie ma dialogów, ale chyba dzięki temu powieść zyskuje swój niepowtarzalny klimat:

"A raz, pamiętam to dobrze i śmiać mi się chce, kiedy byłam sama w gabinecie Pedra Garfiasa, zaczęłam się przyglądać temu wazonowi, na który on patrzył z takim smutkiem, i pomyślałam: może on tak patrzy, bo nie ma kwiatów, i podeszłam do wazonu, i przyglądałam mu się pod różnymi kątami, i wtedy (coraz bardziej się zbliżałam, choć mój sposób zbliżania się, mój sposób przemieszczania się ku obserwowanemu przedmiotowi miał wyraźnie spiralny charakter) pomyślałam: wsadzę dłoń do czarnego otworu w wazonie."

"Amulet" to jednak nie tylko wynurzenia kobiety zamkniętej w damskiej toalecie. To także książka, która pokazuje historię Latynosów, toczących zacięte boje o własny honor, o niepodległość, o wolność wyborów, niezależność. Przynajmniej ja to tak odczytuję. Może za bardzo dopatruję się w książce powiązań z latynoamerykańską historią?

Czytając, całkiem słuszne będzie wrażenie, że Auxila ma rozdwojoną jaźń. Wydarzenia bowiem, choć rozgrywają się na przestrzeni kilku lat, nie są wyraźnie od siebie oddzielone. Bez ostrzeżeń przeskakujemy to tu, to tam, czasami gubiąc się w tym, co się dzieje, w jaki sposób i dlaczego. Ta powieść to wspaniała uczta dla czytelnika, o ile tylko czytelnik zechce docenić oniryzm świata wykreowanego przez autora. Sen bowiem miesza się tu z jawą, zdrowy rozsądek z szaleństwem, a życie ze śmiercią, ciepło z zimnem. Na dobre jednak utworowi wychodzi to mieszanie. Czytelnik bowiem zaczyna zastanawiać się, kontemplować i snuć refleksje nad sensem tego wszystkiego.

To jest powieść, która zmusza do myślenia przy lekturze, której nie da się przeczytać ot tak, w jeden wieczór, odłożyć na półkę i zapomnieć. Jest książką, którą każdy może odebrać inaczej, dla każdego może opowiadać, o czym innym. Dla jednych opowiadanie Auxili może być tylko wynurzeniami szalonej, chorej psychicznie kobiety, dla innych (w tym dla mnie) czymś wyjątkowym i zapadającym w pamięć.

Zawsze lubiłam słuchać opowieści starszych ludzi o czasach ich młodości. To fascynujące poznawać czasy, których nie znamy, słuchać o tym, co opisują książki historyczne z ust starszej osoby. Uwielbiam to. Może dlatego tak bardzo spodobał mi się "Amulet" Roberta Bolano, bo to jest właśnie powieść- zapis wspomnień starszej kobiety- Urugwajki, opowiadającej o minionych...