Czy jesteśmy drobinkami przypadkowości istnienia unoszonymi bezładnie na fali czasu, czy też inkarnacją archetypicznych bohaterów wyruszających w niekończącą się wędrówkę ku sobie samym? Czy życie traktujemy jak niezasłużoną karę za nieuświadomioną winę, czy raczej jak taniec, do którego zaprasza nas wszechświat? Czy ból i niepowodzenia postrzegamy, jak kamienie przygniatające nas swoim ciężarem do ziemi, czy też jak kuźnię doświadczenia stwarzającą narzędzia, które możemy wykorzystać w kolejnych wyzwaniach rzucanych nam przez los?

Książka „Nasz wewnętrzny bohater” skłania do zadania sobie tych pytań i ukazuje konsekwencje przyjęcia danej ideologii życia. Trudności i cierpienia możemy postrzegać jako coś niezasłużonego, niepotrzebnego i irracjonalnego, albo jako kolejne „zadania” na drodze duchowego rozwoju. Dylematy, które często utrudniają nam życie, mogą w naszym doświadczeniu przybrać postać kolejnej kłody rzucanej nam pod nogi przez naszą refleksyjność, lub też mostów spajających brzegi powierzchowności egzystencji z jej nieusuwalna głębią. „Trudnych” ludzi, których spotykamy, możemy odbierać jako przepełnione złem i nienawiścią „chore” jednostki, lub jako projekcje własnego cienia - własnej ciemnej strony wymagającej od nas uwagi i akceptacji.

Carol Pearson proponuje spojrzeć na życie przez pryzmat sześciu archetypów uaktywniających się w poszczególnych jego momentach. Niewinny, Sierota, Wędrowiec, Wojownik, Męczennik i Mag - każdy z nich posiada w sobie potencjał konstruktywny i destruktywny, każdy jest potrzebny do pełnego rozwoju osobowości. Problem pojawia się dopiero gdy „zakleszczamy” się w objęciach któregoś z nich. Pracoholik, zapominający o innych sferach swojego istnienia najprawdopodobniej jest we władaniu destruktywnego oblicza Wojownika, sfrustrowana „Matka Polka” - Męczennika, zagubiony outsider - Wędrowca, kobieta bluszcz, nie potrafiąca funkcjonować bez mocnego ramienia mężczyzny - Sieroty. Jednocześnie to archetypiczna Sierota wzmacnia w nas potrzebę bezpieczeństwa i poczucia zadomowienia we wszechświecie, Wojownik pomaga formułować i osiągać cele, Wędrowiec pozwala zachować tożsamość nawet za cenę samotności, Męczennik z kolei otwiera nas na potrzeby innych ludzi. Wszystkie archetypy mają swoją ciemną i jasną stronę, ich rozpoznanie pozwala nam korzystać z zasobów, jednocześnie wystrzegając się destruktywnych sił tkwiących w każdym z nich.

Pomimo iż Pearson stara się nie waloryzować żadnego z archetypów wyczuwalnie gloryfikuje Maga - scalającego w sobie mocne strony każdego z wymienionych archetypów. Mag jest odbiciem Niewinnego, lecz nie ma już typowej dla Niewinnego naiwnej ufności dziecka. Mag wie, że świat nie jest pozbawiony pierwiastka zła, lecz akceptuje jego istnienie, akceptuje życie w pełni, z jego ciemnymi i jasnymi słowami, tak jak ludzi i samego siebie.

Oparta na koncepcji Junga, genialna w swym prostym przesłaniu książka jest jak horoskop - każdy znajdzie w niej fragment siebie. Łatwo można zidentyfikować się z archetypami o mniej obco brzmiących nazwach niż Animus i Anima, łatwiej rozumieć „drogę bohatera” niż skomplikowany wzór alchemicznej przemiany kruszca osobowości, łatwiej rozwiązać zamieszczony w książce składający się z 36 pytań test, by określić aktywne w naszym życiu archetypy, niż samodzielnie odnaleźć totemicznego towarzysza szamańskiej wędrówki.

Łatwiej, lecz czy lepiej? Lepiej, jeśli „Naszego wewnętrznego bohatera” czytamy jak swego rodzaju wstęp, po którym nabieramy ochoty na zapoznanie się z dalszą częścią Księgi własnego życia. Książka może być przydatna dla początkujących wędrowców, po to by zachęcić ich i pokazać korzyści płynące z podroży, lub też dla ludzi zawodowo pomagających w takich podróżach innym (nauczyciele, rodzice, psycholodzy). Zawiera ciekawa zadania, które można wykorzystać do pracy własnej lub pracy z grupą.

Nie zapominajmy jednak o jednym. Nawet najbardziej przekonujący opis podroży nie zastąpi jej samej. Przychodzi czas, gdy trzeba odłożyć przewodnik i rozpocząć wędrówkę bez map i kompasów po nieznanych terenach własnej duszy.

Czy jesteśmy drobinkami przypadkowości istnienia unoszonymi bezładnie na fali czasu, czy też inkarnacją archetypicznych bohaterów wyruszających w niekończącą się wędrówkę ku sobie samym? Czy życie traktujemy jak niezasłużoną karę za nieuświadomioną winę, czy raczej jak taniec, do którego zaprasza nas wszechświat? Czy ból i niepowodzenia postrzegamy, jak kamienie...