A poza tym mój seksualizm, zwierzęcy. Ten nie jest ani ciepły, ani, wbrew treści słowa „zwierzę”, naturalny. Wynika zwykle z zahamowania czy nawet zemsty nad uczuciami, tak że popęd działa samodzielnie, nie obejmując całej naszej istoty. Czystość manichejską stosowałem przez związki miłosne, które były tylko wymianą fizjologicznych przysług, szukając kobiet podobnie jak ja rozdwojonych, gotowych przewracać się ze mną na łóżko czy na trawę i potem wracać do przerwanej rozmowy, jakby intermedium było bez znaczenia. Im większy dystans wobec seksualnego aktu, im mniej przywiązania, tym lepiej. Niewinność „ptasiego grzechu” - jak wiele obserwacji, jak wiele obrazów złożyło się na tę starą nazwę! Ale taka podwójność ma spore wady, ponieważ popęd jest uniwersalny, obiekt mniej czy bardziej obojętny. Co miało być zwierzęcą czystością, zmienia się w służbę przesądom społecznego prestiżu, bo wybiera się obiekty, jeżeli ich zdobycie nam imponuje. Tęskniłem przy tym do miłości platonicznej, do intelektualnego braterstwa, tak nieskończenie górującego nad dziedziną cielesnego przymusu, że w jego imię zgodziłbym się niemal na tę przysłowiową damę, która w najgorętszych chwilach gryzła czekoladę”.

A poza tym mój seksualizm, zwierzęcy. Ten nie jest ani ciepły, ani, wbrew treści słowa „zwierzę”, naturalny. Wynika zwykle z zahamowania czy...

Pozbawiony zupełnie towarzystwa dziewcząt w moim wieku, z powodu własnej nieśmiałości i systemu wychowania, robiłem niezwykłe odkrycie: że one też czują i myślą, z czym trudno mi się było oswoić.

Pozbawiony zupełnie towarzystwa dziewcząt w moim wieku, z powodu własnej nieśmiałości i systemu wychowania, robiłem niezwykłe odkrycie: że o...

Gotów byłem twierdzić, przyznaję się szczerze, że nad tym właśnie kawałkiem Europy ciąży przekleństwo, że nie ma żadnej rady. I być może, gdyby mi dano sposób, wysadziłbym ten kraj w powietrze, żeby matki nie opłakiwały już zabitych na barykadach siedemnastoletnich synów i córek, żeby trawa nie rosła na popiołach Treblinki, Majdanka i Oświęcimia. . Bo jest gatunek litości, którego nie można udźwignąć, i wtedy wysadza się jej przedmiot w powietrze przynajmniej subiektywnie, tj. owłada nami jedyne pragnienie: żeby nie patrzeć.

Gotów byłem twierdzić, przyznaję się szczerze, że nad tym właśnie kawałkiem Europy ciąży przekleństwo, że nie ma żadnej rady. I być może, gd...