Nie wierzę, że czytałam tę książkę aż dwa tygodnie! Zafascynowała mnie od samego początku i gdybym tylko miała więcej czasu, to skończyłabym ją w maksymalnie trzy dni. Z drugiej strony może było to całkiem sprytne z mojej strony - tak bardzo mnie bolało, gdy po przeczytaniu jednego czy dwóch rozdziałów zmęczenie i wizja porannej pobudki zmuszały mnie do odłożenia jej na bok, ale dzięki temu apetyt rósł w miarę "jedzenia" powieści.
Fascynacja - słowo idealnie obrazujące moje odczucia przy pierwszych rozdziałach. Ze spokojem przyjęłam fakt, że wszyscy ubierają się na czarno, jednakże już wabiki, kolorowe karty i polowania na potwory były czymś zaskakującym. Pytań przybywało, a odpowiedzi pojawiały się stopniowo, co wcale nie dawało jakiegoś zadowolenia - w końcu pozostało jeszcze tyle do odkrycia! Jednak właśnie dzięki takiemu naprzemiennemu zaspokajaniu i podsycaniu ciekawości tkwi cała magia tej książki - ponieważ tajemnice nadal są, ale nie ma w nich chaosu, wszystko jest dokładnie przemyślane przez autorkę i chwała jej za to! Każdy szczegół został dokładnie dopracowany - plan miasta, wygląd bohaterów, wszystkie "dziwne" rzeczy i relacje między postaciami. Poza tym to, za co bardzo cenię sobie "Krwawy fiolet" to fakt, że nie jest on romansem, choć wątek miłosny oczywiście się pojawia. Większą uwagę jednak poświęca się tu skomplikowanym i trudnym relacjom matki z córką i to właśnie one są kwintesencją tej książki.
Polecam.

Nie wierzę, że czytałam tę książkę aż dwa tygodnie! Zafascynowała mnie od samego początku i gdybym tylko miała więcej czasu, to skończyłabym ją w maksymalnie trzy dni. Z drugiej strony może było to całkiem sprytne z mojej strony - tak bardzo mnie bolało, gdy po przeczytaniu jednego czy dwóch rozdziałów zmęczenie i wizja porannej pobudki zmuszały mnie do odłożenia jej na...