Postacie w książce są wyraziste i postępujące konsekwentnie. Mamy skromną Percy, pocieszną Marianne, intrygującego Alexiego, ale moja ulubioną postacią była Jane. Jej postać mnie zaciekawiła mimo, że tak mało było niej napisane. No i polubiłam jeszcze Elijaha za jego delikatny sarkazm w wypowiedziach.

Język jakiego użyła autorka książki był przystępny dla każdego. Autorka dobierała słowa tak by czuć było ten wiktoriański klimat. Język zależał też od tego kto się wypowiadał. W wypowiedziach Marianny znajdowały się niemieckie wtręty, Josephinne używała też francuskiego. Akcja książki momentami bywała nużąca, ale ma też wiele ciekawych momentów. Szczególnie podobały mi się fragmenty gdy panna Parker dostawała nagle wizji. Zawsze były w takim niespodziewanym momencie.

Oprawa graficzna jest według mnie śliczna. Okładka ma w sobie coś takiego tajemniczego i przyjemnie na nią popatrzeć. Kobieta którą na niej przedstawiono przypomina zjawę co idealnie pasuje do opisu bohaterki książki.

Do przeczytania Dziwnej i pięknej opowieści o Percy Parker zdecydowanie zachęcam. Czas poświęcony na tą książkę nie był czasem straconym. Z pewnością spodoba się fanom greckiej mitologii i nie będą żałować, że po nią sięgnęli. :)

Postacie w książce są wyraziste i postępujące konsekwentnie. Mamy skromną Percy, pocieszną Marianne, intrygującego Alexiego, ale moja ulubioną postacią była Jane. Jej postać mnie zaciekawiła mimo, że tak mało było niej napisane. No i polubiłam jeszcze Elijaha za jego delikatny sarkazm w wypowiedziach.

Język jakiego użyła autorka książki był przystępny dla każdego. Autorka...