namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Początkowo miałam trochę trudności z czytaniem, a niektóre fragmenty musiałam przeczytać kilka razy by w ogóle coś zrozumieć. Język wydawał mi się wtedy mało przystępny, ale odkryłam później, że to tylko tak mi się zdawało. Po prostu miałam zbyt duży przeskok z swobodnego pióra pana Quicka, do bardziej sztywnego pani Hieber. Język po prostu nie był aż tak luźny jak się tego spodziewałam, ale tutaj akurat przyjmuję to jako plusa. Dzięki temu łatwiej dało się wczuć w klimat osiemnastowiecznego Londynu (uwielbiam czytać o wiktoriańskiej Anglii!)

Przechodząc do bohaterów. Percy jako tako nie wywołała we mnie ani sympatii ani antypatii. Ot tak po prostu jest. Czasami było mi jej żal – bez rodziców, wychowana w klasztorze, kompletnie różniąca się wyglądem od innych i do tego zakochana w swoim nauczycielu. Jednakże i moje współczucie gdzieś się kończy. W tym wypadku na ostatnim z wcześniej wymienionych punktów. Ten nieszczęsny wątek miłosny. Dobra, okej uważam się za osobę tolerancyjną, różnica pięciu, sześciu, w szczególnych wypadkach dziewięciu lat pomiędzy mężczyzną a kobietą nie robi na mnie specjalnego wrażenia, ale szesnaście lat to już przegięcie. Wyobrażacie sobie być w związku z osobą niemal dwa razy starszą od Was? Bo ja ani myślę. Jedynym sposobem na przełknięcie tej przepaści było umyślne ignorowanie jej albo wymawianie sobie, że w tamtych czasach to nie było nic niezwykłego. No, ale dajcie spokój przecież jeszcze ze dwa/trzy lata i cały ten pan Rychman aka Alexi mógłby uchodzić za jej ojca.

‘’Piekło nie jest na dole. Jest obok.’’

On sam chociaż to może wydawać się wątpliwe spośród całej reszty dorosłych w tej książce zachował pozory zdrowego rozsądku. Reszta zachowywała się jak pełne ignorancji, uparte dzieci, które nie widzą oczywistych rzeczy i zawsze muszą mieć rację). Kompletnie nie przyjmowali do wiadomości, że to oni mogą się mylić. Wybaczcie mi tą ogromną krytykę, ale wprost krew mi się w żyłach (i tętnicach) gotowała, kiedy to bez przerwy czytałam o wspaniałości pani Linden (która tak nawiasem pisząc wzbudziła we mnie takie pokłady nienawiści o jakie nigdy bym się nie podejrzewała).

Tak, tak jeszcze moja lista minusów się nie skończyła. Czytając ostatnie sto pięćdziesiąt/dwieście stron w moich oczach płonęło szaleństwo. Naprawdę, ale to naprawdę byłam tak zdenerwowana, że w swojej złości wymyśliłam kilkanaście nowych i całkiem dobrych obelg oraz wyzwisk (nie będę tu ich cytowała, bo mogłabym Was za bardzo przestraszyć), którymi obrzucałam niemal każdą postać w książce. Co drugi akapit zaczynałam litanią przekleństw, monologami do samej siebie (oczywiście przeprowadzanych w głowie – aż tak szalona to ja nie jestem ;)) albo przeklinaniem głupoty, która zdaje się, że była nieodłącznym elementem egzystencji głównych bohaterów.

''Zapamiętaj sobie, żywi czy martwi, wszyscy czegoś szukamy.''

Plusem, dla którego dawałam radę ignorować tępotę postaci z Dziwnej i pięknej opowieści o Percy Parker był (oprócz otoczki osiemnastowiecznej Anglii) świetnie poprowadzony wątek mitologiczny. Ogólnie żadną książkę z motywem greckiej/rzymskiej mitologii nie mogę definitywnie spisać na straty. Za bardzo lubię te klimaty i pomimo tego, że w tej książce nie było go za dużo to widać dobitnie, że on się dopiero rozkręca, a najlepsze czeka mnie dopiero w kolejnej części. Dlatego też na pewno sięgnę po Walkę Światła i Mroku o Percy Parker. Jestem ciekawa co też wyciągnie z tego pani Hieber.

Wiem, że recenzja wyszła raczej negatywna, ale kiedy coś mnie w jakiejś książce irytuje to potrafię pisać o tym na okrągło. Natomiast o plusach już nie. Jednakże watro sięgnąć po tą książkę, chociażby przez wzgląd na wątek mitologiczny i stosunkowo ciekawą fabułę. Może Wam bardziej się spodoba, a bohaterowie nie będą Was tak jak mnie irytować ;).

namalowac-swiat-slowami.blogspot.com

Początkowo miałam trochę trudności z czytaniem, a niektóre fragmenty musiałam przeczytać kilka razy by w ogóle coś zrozumieć. Język wydawał mi się wtedy mało przystępny, ale odkryłam później, że to tylko tak mi się zdawało. Po prostu miałam zbyt duży przeskok z swobodnego pióra pana Quicka, do bardziej sztywnego pani Hieber. Język po...