„Jej łóżko. Najbezpieczniejsza przestrzeń, jaką zna…”

U większości z nas łóżko wywołuje jedno z najbardziej osobistych i intymnych skojarzeń. Łóżko daje nam poczucie bezpieczeństwa, ciepło, schronienie na noc, tworzy przestrzeń dla naszych snów, a dzielone z kimś daje bliskość, staje się symbolem jedności. Niejednokrotnie jest powiernikiem naszych sekretów i łez, zna nasze tajemnice, nawyki, sny i marzenia. Zbiór opowiadań Janusza Leona Wiśniewskiego jest jak nasze łóżko – znajdziemy w nim nasze wspomnienia, pragnienia, cechy charakteru, odnajdziemy ciepło i schronienie, cząstki naszej osobowości porozrzucane w pościeli jak okruchy po zjedzonym w łóżku śniadaniu…

W „Łóżku” Wiśniewskiego znajdziemy opowiadania o cierpliwości w miłości, o tęsknocie w miłości, o samotności w miłości, o pożądaniu w miłości, o szaleństwie w miłości, o cierpieniu w miłości, o mądrości w miłości. Ale także o życiu – o zemście, nienawiści, zdradzie, snach, pocałunkach. O wszystkim. I o niczym.

To, co od zawsze fascynowało mnie w książkach tego autora, to jego sposób postrzegania świata, subtelność w opisywaniu uczuć i jego niezwykła, rzadko spotykana wrażliwość. Ale przede wszystkim bohaterowie – prawdziwi, z krwi i kości, z łez i śmiechu, a nie z papieru, nijacy i obojętni. Siedem opowiadań, siedem różnych historii i, wydawać by się mogło, siedemdziesięciu siedmiu różnych ludzi. Ale czy naprawdę tak bardzo różnią się oni od siebie? Nie, w gruncie rzeczy są bardzo podobni. Dzieli ich zawód, poglądy, wygląd, wykształcenie, ale pragnienie miłości pozostaje to samo przez całe 188 stron.

Każde z opowiadań ma w sobie coś wyjątkowego i wartościowego do przekazania. Mnie najbardziej podobało się opowiadanie o tytule „Test”, które zmusza nas do zadania sobie pytania: „Ile jest w stanie znieść prawdziwa miłość?” Bohaterka dowiaduje się, że jest chora na AIDS. W jej przypadku test na HIV jest również testem miłości dla jej męża…

Nie mogę nie wspomnieć tutaj o stylu pisania Wiśniewskiego, który ma w sobie coś niesamowicie intrygującego, a momentami wręcz odpychającego. Używa on poetyckich metafor w połączeniu z wulgaryzmami i kolokwializmami. Skrajności i kontrasty widoczne są także w treści opowiadań. Reakcje bohaterów są chwilami przerysowane, uczucia przejaskrawione, a z drugiej strony pokazane z naukowego, przyziemnego punktu widzenia.

Spośród wszystkich książek tego autora, które przeczytałam do tej pory, ta jest moją ulubioną. Nie sposób porównać jej z takim bestsellerem jak „Samotność w sieci”, która swoją drogą jest jedną z moich ulubionych powieści. „Łóżko” z pewnością nie stanie się kolejnym komercyjnym sukcesem autora. Nie dlatego, że nie jest rewelacyjną pozycją, ale ze względu na jego intymny, kameralny charakter, którego uroku nie sposób dostrzec wśród półek wypełnionych bestsellerami New York Times’a. A może to właśnie ten brak komercyjności czyni ten niepozorny zbiór opowiadań tak zachęcającym i inspirującym? Nie wiem, naprawdę. Wiem tylko, że „Łóżko” warte jest wydania tych trzydziestu złotych, warte jest poświęcenia paru cennych godzin naszego życia, a nawet zaniedbania lub odłożenia jednego z pilnych obowiązków, warte jest śmiechu i łez, warte jest polecenia.

Często czytamy w łóżku, leżymy albo siedzimy, opieramy się na boku – każdy z nas ma jakąś ulubioną, wygodną pozycję, w której lubi czytać. Książki Wiśniewskiego nie sposób czytać gdzie indziej, niż w łóżku. Najlepiej przed zaśnięciem, albo zaraz po przebudzeniu, przy śniadaniu. A ci, którzy lubią drzemać, mogą kilka razy zrezygnować z popołudniowej drzemki i poświęcić ten czas na lekturę „Łóżka”, a wierzcie mi, nie będą tego żałować.

„Jej łóżko. Najbezpieczniejsza przestrzeń, jaką zna…”

U większości z nas łóżko wywołuje jedno z najbardziej osobistych i intymnych skojarzeń. Łóżko daje nam poczucie bezpieczeństwa, ciepło, schronienie na noc, tworzy przestrzeń dla naszych snów, a dzielone z kimś daje bliskość, staje się symbolem jedności. Niejednokrotnie jest powiernikiem naszych sekretów i łez, zna...