Naprawdę nie wiem, jak to się stało, że sięgnęłam po tą książkę. Miałam jakiś zastój w czytaniu, a pod ręką napoczęte dwie cegiełki, więc szukałam czegoś niewymagającego myślenia, a poza tym chciałam się przekonać czy ta część naprawdę może okazać się gorsza od swojej poprzedniczki.

Wydawać by się mogło, że po zniknięciu Księcia Demonów, życie w miasteczku Deepdene wróci do normy. Niestety, nie. Znów zaczęły się dziać niepokojące rzeczy – tym razem dochodzi do brutalnych morderstw, których to ofiary są pozbawiane krwi. Czy w takich okolicznościach można to uznać za atak dzikiego zwierzęcia, jak podaje policja? Czy może maczały w tym palce siły nadprzyrodzone?
Poza tym, życie Eve staje się coraz ciekawsze. Najpierw odkryła, że jest potomkinią wiedźmy z Deepdene i ma supermoce, którymi potrafi zabijać demony. A teraz możliwe, że zaczyna coś czuć do Luke’a – swojego przyjaciela i największego kobieciarza w miasteczku. Czy jest szansa na to, żeby on odwzajemnił te uczucia?

Teraz, kiedy już wiem, czego mogłam się spodziewać po tej książce, nie było dla mnie żadnego zaskoczenia. Ci sami mdli, płytcy bohaterowie, ta sama nieskomplikowana fabuła.

Nie sądziłam, że to możliwe, ale Eve i Jess irytowały mnie jeszcze bardziej niż w "Cieniach". Może to dlatego, że wszyscy w Deepdene oczywiście są chodzącymi ideałami, jeśli chodzi o urodę, więc dziewczyny nie szczędziły im zachwytów i komentarzy (zwłaszcza Luke’owi), które czasami sprawiały, że tylko wywracałam oczami. No dobra, właściwie zawsze.
Rozumiem, że dopiero zaczynają swoją przygodę z walką z demonami, Eve dopiero niedawno odkryła swoje nowe zdolności, ale naprawdę współczuję miasteczku Deepdene takiej wiedźmy - ich głupota i naiwność były wprost nieprawdopodobne. Podobnie pewnie myślenie o głupotach w poważnych sytuacjach miało być na swój sposób uroczę, ale pozostawię to już bez komentarza.

Niestety, Luke też się nie popisał w tej części. Już myślałam, że się wyrobił, bo pod koniec "Cieni" naprawdę wydawał się w porządku, ale tutaj przez tą całą przyjaźń z Eve i Jess wylądował po prostu pod ich pantoflem. "Wymiana plotek"? No, błagam.
Podobnie motyw podrywacza, który w końcu dostrzega w dziewczynie coś innego niż ładną buzię i zgrabną figurę, który ogólnie bardzo lubię i tutaj też mnie zainteresował, rozczarował mnie. Nie mówię, że wszystko było beznadziejne, bo zdarzyło się kilka scen, które były naprawdę słodkie, ale ileż można udawać, że się niczego nie dostrzega, naprawdę.

Fabuła również słabsza niż w pierwszej części, a do tego równie przewidywalna. Nic mnie nie zaskoczyło. Jest jednak plus – szybka akcja i mało stron. Wydawało mi się jakby autorka nie poświęciła należytej uwagi… właściwie wszystkiemu. Wszystkie ważne sprawy potraktowała po macoszemu, oczywiście oprócz kwestii nieustającej przyjaźni między Jess i Eve oraz nowoodkrytego uczucia między Eve i Lukiem. Wiele wątków, które miało w sobie jakiś tam potencjał, niestety zostało zmarnowane.

W sumie, czytając "Polowanie" miałam podobne odczucia jak przy pierwszej części, więc nie mogę powiedzieć, że strasznie się zawiodłam. Po prostu się tego spodziewałam. Ale przyznam, ta seria jest świetnym odmóżdżaczem – od razu zachciałam wrócić do porzuconych książek. Chociaż, nie polecam osobom uczulonym na puste, głupiutkie nastolatki, bo czytanie tej historii będzie dla nich torturą.

Naprawdę nie wiem, jak to się stało, że sięgnęłam po tą książkę. Miałam jakiś zastój w czytaniu, a pod ręką napoczęte dwie cegiełki, więc szukałam czegoś niewymagającego myślenia, a poza tym chciałam się przekonać czy ta część naprawdę może okazać się gorsza od swojej poprzedniczki.

Wydawać by się mogło, że po zniknięciu Księcia Demonów, życie w miasteczku Deepdene wróci...