Anna Towiańska pracuje jako korektorka w warszawskim wydawnictwie „Oczko”. Z racji odziedziczonego po mamie dworku Sosnówka, przyjeżdża do po PRL-owskiej miejscowości Towiany. Dworek, który miał być teraz jej ostoją, przez ostatnie dwadzieścia lat służył jako przedszkole. Zdewastowany, opuszczony, a jednocześnie urokliwy,chowający w swym zanadrzu tajemnice przeszłości. Towiany leżą w malowniczej okolicy „w pobliżu miejsca, gdzie Noteć wpływa do jeziora Gopło”
Skromna, z „pudełkowymi blokami”, zrujnowaną stacja kolejową, barem „Rybeńka”, biblioteką oraz lecznicą dla zwierząt miejscowość przypada do gustu Annie. W dodatku okoliczni mieszkańcy wywierają na niej bardzo pozytywne wrażenie. Parkingowy Dyzio, który okazuje się niezwykle interesującym człowiekiem z niebywałym talentem, mecenas Antoni Witkowski, pani Irena Malinka z trudną sytuacją domową, rodzina Koniecznych a także weterynarz Grzegorz Skalski, który pełni zastępstwo za przyjaciela Zbyszka, w miejscowej klinice weterynaryjnej. Wymienione postacie, to tylko niektóre z całej, bogatej plejady bohaterów przewijających się w powieści.

Anna zaprzyjaźnia się właściwie z każdą z wyżej wymienionych osób i to w bardzo szybkim, jak dla mnie czasie. Wszyscy pragną jej pomóc, są życzliwi i bezinteresowni, co raczej w dzisiejszych czasach jest mało prawdopodobne. Poruszając się w tym wyidealizowanym, nierealnym świecie pokochałam tę okolicę i tamtejszych mieszkańców. Chciałabym móc rzucić wszystko i zamieszkać w takim miejscu, gdzie sielanka jest nie marzeniem, a rzeczywistością.Wstawać jak Anna rano i na tarasie przy filiżance kawy czytać książki i rozkoszować się pięknem przyrody. Zapomnieć o codziennych problemach i dzikim pędzie, który towarzyszy mi na co dzień.

„Sosnowe dziedzictwo” jest powieścią ciepłą, radosną i czyta się ją z wielka przyjemnością. Jest wielopokoleniową historią, której akcja toczy się zarówno w czasie teraźniejszym jaki i w czasie II wojny światowej, kiedy to poznajemy historię przodków Anny. Retrospekcje z czasów wojennych bardzo mnie interesowały, tylko szkoda, że było ich tak mało. Początkowo gubiłam się i ciężko miałam z połapaniem się w gamie postaci żeńskich, ponieważ wszystkie miały jednakowe imię-Anna i czytając nie wiedziałam już, o której Annie właśnie jest mowa. Jednak z czasem, powoli przywykłam do tego często powtarzającego się imienia.
Autorka operuje prostym językiem, który nie razi, a wręcz ujmuje czytelnika. Z kart książki aż emanuje umiłowanie pani Ulatowskiej do fauny i flory. Nie brakuje również wątków miłosnych,w które oczywiście wplątana jest nasza bohaterka.
Podsumowując, powieść ta jest idealnym oderwaniem się od smutnej, ponurej rzeczywistości.Polecam ją wszystkim, którzy maja dość hałasu ulicznego, tumanów kurzu i problemów finansowych. W Towianach wszystko układa się pomyślnie i nie ma rzeczy niemożliwych.
Problemy rozwiązują się same!!

Anna Towiańska pracuje jako korektorka w warszawskim wydawnictwie „Oczko”. Z racji odziedziczonego po mamie dworku Sosnówka, przyjeżdża do po PRL-owskiej miejscowości Towiany. Dworek, który miał być teraz jej ostoją, przez ostatnie dwadzieścia lat służył jako przedszkole. Zdewastowany, opuszczony, a jednocześnie urokliwy,chowający w swym zanadrzu tajemnice przeszłości....