Jeśli czytaliście moją recenzję pierwszego tomu ,,Opowieści z Narnii” to wiecie, że po kilku latach powróciłam do ,,Lwa, czarownicy i starej szafy”, która zachwyciła mnie w dzieciństwie. ,,Księcia Kaspiana” również czytałam w podstawówce, jednak wtedy wynudził mnie on do tego stopnia, że postanowiłam nie kontynuować sagi. Dopiero teraz się przełamałam i cieszy mnie to.

Od powrotu Piotra, Zuzanny, Edmunda i Łucji do naszego świata minął rok. Pewnego dnia dzieci czekają na peronie na pociąg, który ma zawieźć ich do szkół z internatem. Jednak niespodziewanie dzieci ponownie trafiają do Narnii. Okazuje się, że zostały wezwane rogiem przez prawowitego następcę tronu Kaspiana, który toczy bój o władzę ze swoim wujem.

Chyba wiem, co w dzieciństwie zraziło mnie do tej książki – zbyt mała ilość Kaspiana w ,,Kaspianie”. Chociaż on jest tytułowym bohaterem i ma stanąć na czele Narnii, nie odgrywa kluczowej roli w utworze(nie, nie ma wątku miłosnego między księciem a Zuzanną). Do tego, gdy się pojawia okazuje się dość mdłą postacią. Wydawało mi się, że ma być on kimś w rodzaju narnijskiego króla Artura, ale przez całą lekturę Kaspian był bierny, rodzeństwo Pevensie robiło za niego wszystko. Drugi minus to dla mnie demonizowanie Zuzanny. Nie wiem, czemu Lewis się na nią uwziął. Owszem, jest trochę przemądrzała i prawi rodzeństwu morały, ale w większości przypadków nie wynika to z chęci przechwalania się, ale autentycznej troski o rodzeństwo, któremu w Narnii praktycznie zastępuje matkę(Piotr jest starszy, ale w końcu dziewczęta dojrzewają wcześniej).

Poza tymi dwoma minusami, książka jest świetna. Przy poprzedniej recenzji pisałam, że w porównaniu z ,,Władcą Pierścieni” książki Lewisa wydają mi się mniej głębokie i rozbudowane(są w końcu skierowane głównie do dzieci), ale w ,,Księciu Kaspianie” możemy dowiedzieć się więcej o tradycjach, historii i sytuacji politycznej w Narnii. Nadal uważam, że nie jest to uniwersum na miarę Tolkiena czy Martina, ale i tak bardzo mnie to ucieszyło. Nie brak tu nawiązań do legend, baśni czy Biblii(choć nie tak widocznych jak w pierwszej części), a także humoru. Ciekawy jest czarny charakter, król Miraz – intrygant z krwi i kości, który przedstawia rzeczywistość tak, żeby jemu było wygodniej. Wątek walki Kaspiana o prawo do tronu jak na małe wymiary powieści był dość epicki.

Ale najbardziej urzekły mnie dwie rzeczy: po pierwsze czuć tu fascynację Lewisem starymi baśniami i legendami, co widać w wypowiedzi Kaspiana, gdy poznaje dawne dzieje Narnii: ,, (…) cieszę się, że to wszystko było kiedyś naprawdę, nawet jeśli już przeminęło.” Po drugie: widzę tu małe nawiązanie do II wojny światowej w rozważaniach Łucji: ,, Czy to nie byłoby straszne, gdyby pewnego dnia w naszym świecie, na Ziemi, ludzie zdziczeli w środku jak te zwierzęta tu, w Narnii, a z zewnątrz wyglądaliby nadal jak zwykli ludzie, tak że nigdy by się nie wiedziało, z kim ma się do czynienia?”. To takie smaczki na które dziecko może nie zwrócić uwagi, ale starszemu czytelnikowi powinny się spodobać i skłonić do refleksji.

Cieszę się, że wróciłam do tej książki. Mam nadzieję, że niedługo zaprezentuję Wam kolejne recenzje z Narnii.

,, Pochodzisz od Pana Adama i Pani Ewy(…) To wystarczy, by najnędzniejszy z żebraków podniósł dumnie głowę, i wystarczy też, by największy na ziemi władca pochylił swe ramiona ze wstydu. Bądź zadowolony.”

Jeśli czytaliście moją recenzję pierwszego tomu ,,Opowieści z Narnii” to wiecie, że po kilku latach powróciłam do ,,Lwa, czarownicy i starej szafy”, która zachwyciła mnie w dzieciństwie. ,,Księcia Kaspiana” również czytałam w podstawówce, jednak wtedy wynudził mnie on do tego stopnia, że postanowiłam nie kontynuować sagi. Dopiero teraz się przełamałam i cieszy mnie to.

Od...