"- Ojcu i mnie twoja religijność wydaje się trochę tajemnicza.
- Bo to jest Tajemnica.
- Hm. Nie to miałam na myśli. Posłuchaj, kochanie, jeśli już chcesz wyznawać jakąś religię, to musisz się zdecydować albo hinduizm, albo chrześcijaństwo, albo islam. Słyszałeś, co mówili ci ludzie na esplanadzie.
- Nie rozumiem, dlaczego nie mogę być wyznawcą wszystkich trzech. Mamadżi ma dwa paszporty. Jest Hindusem i Francuzem. To dlaczego ja nie mogę praktykować hinduizmu, chrześcijaństwa i islamu?
- To zupełnie co innego. Francja i Indie są państwami na ziemi.
- A ile państwa jest w niebie?
Zastanawiała się przez chwilę.
- Jedno. I w tym rzecz. Jedno państwo, jeden paszport.
- W niebie jest tylko jedno państwo?
- Tak. Albo nie ma żadnego. Trudno powiedzieć. To okropnie trudne sprawy, te, o które pytasz. Ludzie zastanawiają się nad nimi od wieków.
- Jeśli w niebie jest tylko jedno państwo, to czy nie obowiązują w nim wszystkie paszporty?"
*** ( str. 104-105 ) ***

Pozwoliłem sobie przytoczyć ten fragment, gdyż w moim odczucie idealnie pasuje na sam początek.
No właśnie... Niebo jest przecież tylko jedno..., a na Ziemi tak wiele jest religii, tak mnóstwo idei, a wyznawcy pełni rozmaitości. Ludzie są przez to tak poróżnieni. Ileż wojen, cierpień, krzywd, tragedii, ludzkich dramatów odbywa się w imię religii...
<<<...a Niebo jest tylko jedno...>>>
Więc po co taka mieszanka na Ziemi...? Po co w ludziach tkwi, aż tyle różnic, w drodze do nieba...? Po, co to komplikować
Każda z religii, jakie mamy, opiera się na własnej konstrukcji. Jednak pośród schematu danego wyznania, znaleźć można wiele wspólnych elementów, które łączą wszystkie religie, a mają jedynie trochę inną definicję, nazwę... Jednak samo znaczenie, idea i właściwość tejże definicji opiera się na zbliżonych względem siebie ideologiach...dlatego własnie powinna obowiązywać tylko jedna wersja...
Jeśli jednak chodzi o wielką wadę, która wkradła się w szeregi wszystkich religii jest to, że ludzie zapomnieli o szacunku dla innego wyznania oraz czymś równie ważnym, jak chociażby to...,
<<<<"Że powinni skierować swój gniew na siebie samych. Ponieważ zło zewnętrzne to zło, które tkwiło w nas, zanim zostało wypuszczone na wolność. Polem walki o dobro nie są otwarte publiczne areny, ale małe karczowiska w naszych sercach. A ponieważ wielu wdowom i bezdomnym dzieciom żyje się naprawdę bardzo ciężko, więc to w ich obronie, a nie Boga, powinni występować ci wszyscy zarozumialcy.">>>>
( str. 101 )

Lubię ten moment, tę iskierkę myśli, które nagle pojawiaja mi się w głowie, wtedy słowa będące ich treścią, mogę wypuścić na wolność...
Każda książka odkrywa we mnie te wszystkie pokłady myśli, sentencji, opinii, które zawieram w swej zabawie słowami. Jedna robi to w mniejszym stopniu, druga w większym..., wszystko zależne jest od książki i tego jakie zwierciadło samego siebie, swoich myśli w nich zobaczę...
*** "Książki są tylko lustrem: widzisz w nich to, co już masz w sobie." ***
Carlos Ruiz Zafon - "Cień wiatru"

Czytając książkę, zanim oczywiście poznałem prawdziwe zakończenie, wydawała mi się jedynie mrocznie wyglądającą bajką baśniopodobną, nie dla wszystkich dzieci... Treść w bardzo łatwy, lekki sposób współpracuje z wyobraźnią czytelnika, narracja z wielką swobodą snuje się po papierowych kartkach książki. Dużo jest w niej filozofii, rozmaitych ideologii, nauki o moralności, napełniających nadzieją i optymizmem dialogów o życiu. Choć jest tak piękne, to mimo wszystko potrafi również zadać mnóstwo bólu...
To wszystko stanowi wielką wartość i warto tym nasiąknąć. Jednak to dopiero zakończenie czyni z książki coś naprawdę wyjątkowego. Nie sądziłem, że dość lekkie pozory, w które ubrał ją autor, nabiorą tak poważnego znaczenia, odciskając na mnie tak wielkie piętno.
Nie odbiorę nikomu szansy, przeżycia tego, co mi się udało doświadczyć, dlatego nie powiem dlaczego. Powiem jedynie co mi się stało.
Zostałem literacko ZMIAŻDŻONY...zaskoczenie, które tak nagle spadło na moje barki, na mój umysł, rozwaliło mnie w sposób totalny. W tej chwili nie przychodzi mi do głowy żadna książka, ale zakończenie w "Życiu Pi" było chyba jednym z największych nieoczekiwanych momentów, jakich w ogóle zasmakowałem w mojej przygodzie z książkami.
To, co udało mi się przeżyć, ciężko opisać słowami. "Wyjątkowość" tej książki skrada się powoli, nie pokazuje natychmiast swego oblicza. Stopniuje swoją obecność, ukrywając się pod zupełnie inną postacią. Lecz, gdy zdejmie w końcu swoje przebranie, owa "Wyjątkowość", stanie się dla czytelnikia wielkim, literackim gromem z jasnego nieba. Nie pozostawiła mi więc żadnego wyboru jeśli chodzi o gwiazdki. Takie opowieści są czymś więcej, jak tylko wybitnymi...

Książki, które w taki sposób wkradają się w duszę czytelnika, zasługują na najwyższą ocenę i przede wszystkim na to, że staną się jej ważną częścią..

Prawdziwa lekcja człowieczeństwa..., bo tak na prawdę nie wiadomo, gdzie leży granica pomiędzy przetrwaniem, a śmiercią?
Pi opowie swojemu czytelnikowi o tym, co człowiek jest w stanie zrobić, by ocalić życie... i to jaką cenę za przetrwanie trzeba zapłacić...?

"- Ojcu i mnie twoja religijność wydaje się trochę tajemnicza.
- Bo to jest Tajemnica.
- Hm. Nie to miałam na myśli. Posłuchaj, kochanie, jeśli już chcesz wyznawać jakąś religię, to musisz się zdecydować albo hinduizm, albo chrześcijaństwo, albo islam. Słyszałeś, co mówili ci ludzie na esplanadzie.
- Nie rozumiem, dlaczego nie mogę być wyznawcą wszystkich trzech. Mamadżi ma...