Co się odwlecze, to nie... Tym razem odwlekało się długo, zdecydowanie zbyt długo! Od mojego pierwszego spotkania z opowieściami Rodu Otori (czyli od lektury pierwszej części sagi: "Po słowiczej podłodze") minął już taki szmat czasu, że część historii Takeo i Kaede zdążyła się dość mocno zatrzeć w mojej pamięci. O imionach czołowych bohaterów już nie wspomnę, bo one przysparzały mi problemów nawet w trakcie czytania.

Pierwsza część cyklu zafascynowała mnie na tyle, że przed kupnem na kiermaszu trzech kolejnych tomów, nie zawahałam się ani odrobinę. Książki jednak musiały nabrać mocy w domowej biblioteczce i ostatecznie po kolejny tytuł z serii sięgnęłam dopiero niedawno.

"Na posłaniu z trawy", w moim odczuciu, jest jednak książką słabszą niż "Po słowiczej podłodze". Wpływ na moją ocenę mają niewątpliwie moje luki w pamięci aczkolwiek nie są one jedyną przyczyną, która spowodowała, że lekturze tej części towarzyszyło mniejsze zainteresowanie z mojej strony. Autorce udało utrzymać się klimat, piękny język i styl, za minus uznaję jednak spowolnienie akcji i momentami brak stopniowania emocji, które utrzymywałyby czytelnika w napięciu. "Na posłaniu z trawy" jest książką spokojniejszą, bardziej stonowaną niż część poprzedzająca, główni bohaterowie przebywają w ukryciu i poświęcają się doskonaleniu własnych umiejętności. Oczywiście w tym tomie kilka kluczowych wydarzeń też ma miejsce a w samym spowolnieniu akcji dość szybko zaczyna upatrywać się przysłowiowej ciszy przed burzą, jednak mi osobiście czegoś w tej części sagi brakło, żeby wystawić jej wyższą ocenę.

Nie chciałabym jednak nikogo zniechęcić do lektury opowieści Rodu Otori. Pomimo kilku minusów "Na posłaniu z trawy" czyta się przyjemnie a nawet jeśli to jest słabsza część, to i tak cały cykl jest warty przeczytania. Nie chcąc powtórzyć błędu, o którym pisałam na początku swojej opinii, kontynuuję dalej, bez odwlekania w czasie, swoją przygodę z postaciami wykreowanymi przez Lian Hearn i zaprawdę wieczory spędzone na czytaniu dalszej historii Takeo i Kaede zaliczam do bardzo udanych.

Co się odwlecze, to nie... Tym razem odwlekało się długo, zdecydowanie zbyt długo! Od mojego pierwszego spotkania z opowieściami Rodu Otori (czyli od lektury pierwszej części sagi: "Po słowiczej podłodze") minął już taki szmat czasu, że część historii Takeo i Kaede zdążyła się dość mocno zatrzeć w mojej pamięci. O imionach czołowych bohaterów już nie wspomnę, bo one...