Pomysł jak z Jaszkiem orfanem Kraszewskiego, mógłby być twórczy. Niestety wykonanie zawiodło. Jest to w gruncie rzeczy beletryzowana i pisana niemal współczesną polszczyzną relacja o dziejach Polski w latach 1399-1471, nieprzekonująco wbity w opowieść starca podręcznik, i to przeładowany faktami. Całość wygląda troszkę tak, jakby drogi Grzegorz z Biecza siedział w bibliotece i przepisywał a to z Długosza, a to z edycji źródłowych, a to z historyków dawnych i nowych. Autor zresztą sumiennie zestawia na końcu bibliografię wykorzystanych prac. Jego bohater wie wszystko, a zabieg, że mu to i owo "zostało udostępnione w odpisie" albo "wynotował sobie w pamiętniku" ma to uwiarygodnić, ale nie przekonuje. Trudno rzecz nawet nazwać powieścią. Plusem książki jest zapewne podanie czytelnikowi sporej porcji faktografii z zakresu późnośredniowiecznej historii w nieco lżejszej formie.

Pomysł jak z Jaszkiem orfanem Kraszewskiego, mógłby być twórczy. Niestety wykonanie zawiodło. Jest to w gruncie rzeczy beletryzowana i pisana niemal współczesną polszczyzną relacja o dziejach Polski w latach 1399-1471, nieprzekonująco wbity w opowieść starca podręcznik, i to przeładowany faktami. Całość wygląda troszkę tak, jakby drogi Grzegorz z Biecza siedział w...