Zbiór opowiadań nawiązujących do kultury Japonii z okresu Edo.

Zbiór opowiadań nawiązujących do kultury Japonii z okresu Edo.

Trudna do oceny. Grafika w konwencji drzeworytu japońskiego w swojej zmysłowości i dynamice bardzo mi odpowiadała. Fabularnie było różnie. Niektóre opowiadania były melancholijne inne dowcipne. Nie ukrywam, że otwarte zakończenia nie dają mi takiej satysfakcji jak porządna pointa. Solą w oku było zbyt wiele krojów czcionek. Raziły również stosowane w nadmiarze onomatopeje dublujące treść zamiast uzupełniania. I naprawdę miałam kłopot z pogodzeniem estetyki z XVII w. z "sru" czy "cholera". Jakoś to nie współgrało. Mimo tych zgrzytów to było interesujące doświadczenie.

Trudna do oceny. Grafika w konwencji drzeworytu japońskiego w swojej zmysłowości i dynamice bardzo mi odpowiadała. Fabularnie było różnie. Niektóre opowiadania były melancholijne inne dowcipne. Nie ukrywam, że otwarte zakończenia nie dają mi takiej satysfakcji jak porządna pointa. Solą w oku było zbyt wiele krojów czcionek. Raziły również stosowane w nadmiarze onomatopeje...

Dwie poduszki to kolejna manga od wydawnictwa Hanami, do opisania której można użyć wielu synonimów słowa „nietuzinkowa”. O ile w większość wydanych przez nich tytułów, jest w mniejszym lub większym stopniu kierowana do dość szerokiego grona odbiorców, tutaj grupa docelowa jest wąska i jasno określona. Jest to komiks, który doceni tylko osoba mocno zafascynowana dalekowschodnią historią, kulturę oraz sztuką (szczególnie tą z okresu wielkich przemian). Cała reszta przejdzie obok tego dzieła obojętnie, często nie rozumiejąc zawartych tutaj historii czy będąc odrzuconym przez warstwę artystyczną.

Tak jak było już to wspomniane, manga mocno wyróżnia się od innych historycznych (często pseudo historycznych) graficznych powieści rodem z Japonii. Osiem krótkich, niepowiązanych ze sobą historii, w dość nieszablonowy sposób pokazuje realia historyczne okresu Edo (pokazany cały jej przekrój: początek, środek i schyłek). Przekrój opowieści jest bardzo szeroki od romansu, przez dramat, akcję, komedię na historii z dreszczykiem kończąc. Wszystkie łączy jedna cecha, są pozbawiona puenty czy głębszego wyraźnego przesłania, co sprawia, że są one ciężkie w odbiorze dla sporej grypy czytelników. Jest tutaj bardzo wiele niedopowiedzeń i niejasności, na które odpowiedzą mogą być malutkie drobiazgi w oprawie graficznej, na które nie każdy zwróci uwagę (często są to elementy, na temat których wiedzę posiadać będzie tylko ktoś, kto naprawdę dobrze obeznany jest z tamtejszą kulturą). Nasza rodzima sztuka przyzwyczaiła nas do tego, że każda opowieść musi mieć początek i koniec, w którym pojawi się morał całej opowieści. Japończycy podchodzą do tego jednak zupełnie inaczej, oni dostrzegają piękną i głębie w czymś, co niekoniecznie ma strukturę zamkniętą i dalekie jest od doskonałości. Najważniejszym aspektem zaserwowanych tutaj opowiadań, są jednak ludzie. Autorka stara się pokazać ich różnorodność wynikająca zarówno z ich wierzeń, jak i podejścia do otaczającego ich świata czy warstwy społecznej, do której należą. Historie przesączone są emocjami konkretnych bohaterów, mając często wydźwięk osobistych wspomnień, co po części wiąże się z samym tytułem mangi. Na tylnej okładce widać rysunek dwóch tradycyjnych poduszek makura koro (kawałek laki lub twardego drewna, do którego przyczepiony jest miękki wałek materiału, kładło się pod szyję podczas snu). Przedmiot codziennego użytku, który mógł posiadać w sobie malutką skrytkę, do której wkładało się amulety chroniące przed złymi mocami podczas snu lub prywatne zapiski (rodzaj pamiętnika). Mała rzecz, na którą zwróci garstka czytelników, ale mająca w sobie specyficzny urok (*chociaż to może to tylko ja niepotrzebnie doszukuję się jakiegoś ukrytego znacznie tytułu tam, gdzie go nie ma).


Kolejnym ważnym (jeśli nie najważniejszym) elementem wyróżniającym Dwie poduszki spośród innych dzieł, jest oprawa graficzna. W zasadzie ciężko nazwać dzieło Hinako Sugiury mangą czy komiksem, bo znacząco odbiega ono od pewnych przyjętych współczesnych schematów. Dzieło bardzo mocno wzoruje się na stylu ukiyo­e. W zasadzie to nawet nie wzoruje się co jest współczesnych odpowiednikiem tradycyjnego stylu ukiyo‑e, będącego połączeniem japońskiego drzeworytu i malarstwa, mającego swoje początki w połowie XVII wieku. Sprawia to, że rysunki dla wielu ludzi mogą być bardzo specyficzne, a nawet odrzucające. Kreska wydaje się momentami niechlujna, cieniowanie nazbyt przesadne, tła niedopracowane i dające wrażenie nonszalanckiego podejścia do ich tworzenia a rysunki postaci daleko odbiegające od realizmu. To jednak tylko pozory, to co ma być ważną częścią danego opowiadania, jest nakreślone wyraźnie z dbałością o najdrobniejsze detale, pozwalające porwać czytelnika nurtowi opowieści i nadające całej historii stosownej głębi.

Cała recenzja na stronie PopKulturowy Kociołek
https://gameplay.pl/news.asp?ID=117191

Dwie poduszki to kolejna manga od wydawnictwa Hanami, do opisania której można użyć wielu synonimów słowa „nietuzinkowa”. O ile w większość wydanych przez nich tytułów, jest w mniejszym lub większym stopniu kierowana do dość szerokiego grona odbiorców, tutaj grupa docelowa jest wąska i jasno określona. Jest to komiks, który doceni tylko osoba mocno zafascynowana...

,,Dwie poduszki" Hinako Sugiury to zbiór ośmiu historii dziejących się w Japonii w okresie Edo. Mangaczka rysuje sceny w sposób oddający malowidła z tego okresu. Podobało mi się opowiadanie ,,Bieg" o zbieraniu kingire, jednakże większość opowiadań była dla mnie raczej nudna.

,,Dwie poduszki" Hinako Sugiury to zbiór ośmiu historii dziejących się w Japonii w okresie Edo. Mangaczka rysuje sceny w sposób oddający malowidła z tego okresu. Podobało mi się opowiadanie ,,Bieg" o zbieraniu kingire, jednakże większość opowiadań była dla mnie raczej nudna.

Brzydka i koślawa kreska, ale można powiedzieć, że wpasowuje się w twórczość drzeworytniczą dawnej Japonii. W historiach ne ma nic odkrywczego czy morału na końcu, takie ot czytadło. W środku znajduje się kilka niezwiązanych ze sobą historii dotyczących życia i relacji społecznych feudalnej Japonii. W sumie jedyną wartością jaką niesie ze sobą ta manga, jest właśnie ukazanie specyfiki zachowania się Japończyków w tamtych czasach :)

Brzydka i koślawa kreska, ale można powiedzieć, że wpasowuje się w twórczość drzeworytniczą dawnej Japonii. W historiach ne ma nic odkrywczego czy morału na końcu, takie ot czytadło. W środku znajduje się kilka niezwiązanych ze sobą historii dotyczących życia i relacji społecznych feudalnej Japonii. W sumie jedyną wartością jaką niesie ze sobą ta manga, jest właśnie...

Krótkie, japońskie historie - często z zaskakującym sensem i bez morału.

Krótkie, japońskie historie - często z zaskakującym sensem i bez morału.

Kilka bardzo ciekawych opowiadań, których akcja rozgrywa się w barwnej epoce Edo. Intrygujące otwarte kompozycje, przecudowna, niecodzienna kreska. Bardzo polecam!

Kilka bardzo ciekawych opowiadań, których akcja rozgrywa się w barwnej epoce Edo. Intrygujące otwarte kompozycje, przecudowna, niecodzienna kreska. Bardzo polecam!

Niesamowite opowiadania komiksowe.

Niesamowite opowiadania komiksowe.

Najpierw moją uwagę zwróciła bardzo specyficzna kreska. Podobna do starych japońskich rycin. Ale klimatem świetnie dopasowuje się do czasów, w których dzieją się opowiadania. Cała manga "Dwie poduszki" do zbiór króciutkich historii. Każda przedstawia innego bohatera i inne zdarzenie. Jedne są podniosłe, inne to malutki wycinek z życia. Pierwsze opowiadanie nie wciągnęło mnie, ale im dalej tym lepiej. Opowiadania o mnichu i jego dziewczynie z dawnych lat, o głowie samuraja i o opętaniu przez lisa były świetne. "Dwie poduszki" to miła niezobowiązująca lektura. Nic wiekopomnego, ale dobrze się bawiłam czytając ją.

Najpierw moją uwagę zwróciła bardzo specyficzna kreska. Podobna do starych japońskich rycin. Ale klimatem świetnie dopasowuje się do czasów, w których dzieją się opowiadania. Cała manga "Dwie poduszki" do zbiór króciutkich historii. Każda przedstawia innego bohatera i inne zdarzenie. Jedne są podniosłe, inne to malutki wycinek z życia. Pierwsze opowiadanie nie wciągnęło...

Za nic kolejny raz nie rozumiem tytułu do treści, ale zaczynam podejrzewać, że trzeba głębiej wniknąć w kulturę Japonii, by te wszystkie "dziwaczne" tytuły odgadnąć. Poza tym komiks ciekawy, pełniący funkcję edukacyjną dla nas europejczyków, co prawda to edukacja w pigułce, ale pożyteczna jak mapka w podróży. Niektóre opowiadania wydają się urwane, niedokończone, to jednak nie wada, a dla mnie wręcz zaleta kiedy pozostaje pole do myślenia/wymyślenia tego co dalej.

Za nic kolejny raz nie rozumiem tytułu do treści, ale zaczynam podejrzewać, że trzeba głębiej wniknąć w kulturę Japonii, by te wszystkie "dziwaczne" tytuły odgadnąć. Poza tym komiks ciekawy, pełniący funkcję edukacyjną dla nas europejczyków, co prawda to edukacja w pigułce, ale pożyteczna jak mapka w podróży. Niektóre opowiadania wydają się urwane, niedokończone, to jednak...