21 kwietnia 2009 roku. Godz. 17:00:02

W jednej chwili wszystko się zmieniło. Widziałem świat swoimi oczami, lecz nie mogłem się poruszyć, nic zrobić, mieć wpływ na samego siebie. Nie miałem w ogóle władzy nad ciałem. Co się dzieje? Jak to się mogło stać? W jednej chwili słucham bardzo nudnego wykładu, a już za chwilę jestem tu….no właśnie…. gdzie ja jestem? Nie znam tego miejsca, jestem pewny, że nigdy tu nie byłem, a i tak mam wrażenie, że czuję się tu swobodnie, niemal jak w domu. Bogato zdobione mieszkanie, ekskluzywne kanapy, sprzęt elektroniczny znacznie wybiegający poza ówczesny postęp technologiczny. Na ścianach fotografie jakiejś rodziny, niewątpliwie szczęśliwej, sądząc po emocjach występujących na ich twarzach. Mężczyzna i kobieta w wieku około pięćdziesięciu lat wraz z dwójką, zdawałoby się pełnoletnich dzieci. Za oknem morze lub ocean. Piękna, słoneczna pogoda. Na pewno nie jest to Polska, lecz jakiś egzotyczny kraj. Co się dzieje? Widzę obraz oczami jakiegoś mężczyzny, którego niewątpliwie nie powinien bym widzieć. Czy to sen? Czyżbym zasnął na wykładzie? Niejednokrotnie się to zdarzało, lecz nigdy sny nie były tak realistyczne. Mężczyzna wyszedł na zewnątrz, kierując się w kierunku plaży, gdzie czekała już na niego jego żona.
- Damian pospiesz się!
Mężczyzna usłuchał i przyspieszył kroku. A więc jest moim imiennikiem. Usiadł obok niej na czerwono-zielonym kocu i…

9 marca 2012 r. Godz. 15:03

Książka autorstwa Roberta J. Sawyer’a jest książką niesamowitą, ciekawą i niewątpliwie przyszłościową. Pozwalającą marzyć o przyszłości, zastanawiać się jak będzie ona wyglądać za kilkanaście lat. Akcja rozgrywa się w dwóch płaszczyznach czasowych. Pierwsza część fabuły rozgrywa się w kwietniu 2009 roku w Europie i jednorazowo w innych częściach świata. Druga część rozgrywa się….trochę później.

Głównym bohaterem powieści jest Loyd Simcoe, czterdziestopięcioletni fizyk, wywodzący się z Kanady, na stałe mieszkający w Europie. To właśnie jego oczami rozpoczyna się nasza przygoda z Futurospekcją. Godzina 17:00, 21 kwietnia 2009 roku przeszła do historii ludzkości, bynajmniej nie za sprawą odkrycia czegoś nowego, śmierci ważnej persony lub ataku terrorystycznego. W tym czasie cały glob stracił przytomność na dwie minuty, podczas których każdy człowiek doznał wizji przyszłości. W wyniku tego zdarzenia zginęła niewyobrażalna liczba ludności na całym świecie. Spadające samoloty, wypadki drogowe, upadki z wysokości czy inne nieszczęśliwe zdarzenia doprowadziły do nieszczęść, dzięki którym przez długi okres czasu Ziemia nie mogła się otrząsnąć.

Poznajemy wizje pięciu osób, które są niebywale przejmujące, śmiałe, a czasami dramatyczne. Wciągamy się z każdą kolejną stronnicę, a perypetie nie mogą odciągnąć od nich uwagi. Każda historia jest inna i wydawałoby się coraz bardziej nieprawdopodobna. Sprawiająca, że chcemy od razu poznać jej zakończenie. Bohaterowie są dobrze wykreowani, czytelnik może się z nimi identyfikować i przeżywać ich osobiste problemy.

To co zasługuje na pochwałę w książce to fantastyczne wizje przyszłości. Postęp technologiczny (samochody niepotrzebujące dróg do jazdy) , medycyna (lekarstwo na AIDS) oraz postawy społeczne uległy wielkim zmianom! Wizje stały się darem, uchyliły rąbka tajemnicy jak będzie wyglądać nasza wspólna przyszłość. Na plus zasługuje również sekcja „Wydarzenia na świecie” oraz „Projekt Mozaika”, które zostały dodane w pierwszych kilku rozdziałach. Szkoda tylko, że nie pozostało tak do końca książki. Wprowadzały bowiem ogólny ogląd na wydarzenia dziejące się na całym globie po Futurospekcji. W powieści znajdziemy również pouczające rozważania na temat fizyki, przedstawione miłym, logicznym tokiem rozumowania.
Jedynymi minusami jakie rzuciły mi się w oczy podczas czytania książki Sawyer’a było zbyt małe przeżywanie do tragedii, która spotkała jednego z głównych bohaterów. Trwało to tydzień, potem tak jakby zostało zapomniane (a nie wyobrażam sobie tego, po tak wielkiej tragedii). Drugim minusem było nieprzedstawienie ostatecznej liczby ofiar z 21 kwietnia 2009 roku.

Na podstawie książki, w 2009 roku powstał serial telewizyjny pt. "FlashForward", który niestety (albo i stety) zakończył się na jednym sezonie. Mając porównanie oby dzieł, mogę śmiało rzec, że to, co łączy serial z książką, to tylko nazwisko głównego bohatera i sam fakt wystąpienia futurospekcji. Wizje, chociaż podobne różniły się od siebie. Końcówka serialu również była inna niżeli w książce. A ta z kolei była ciekawa i niespodziewana, zastanawiająca i skłaniająca do myślenia.

Podsumowując – dawno nie bawiłem się tak dobrze czytając książkę! Polecam każdemu marzycielowi i nie tylko!

21 kwietnia 2009 r. Godz. 17:02:17

…i wszystko tak jak szybko się zaczęło, szybko się skończyło. Wróciłem na salę wykładową, całkowicie odzyskując kontrolę nad swoim ciałem. Musiałem upaść, ponieważ obudziłem się z zakrwawioną twarzą i guzem wielkości piłki golfowej na mojej potylicy. Ucieszył mnie jednak fakt, że nie tylko ja straciłem przytomność. Wydawałoby się, że wszyscy obecni na sali (włącznie z wykładowcą) również stracili świadomość. Zaczęły się pospieszne wymiany zdań. Każdy śnił praktycznie o czymś innym. Wyjątkiem byłem ja i moja koleżanka, która w śnie zobaczyła mężczyznę podążającego w jej kierunku. Była na plaży, siedziała na kocu.

21 kwietnia 2009 roku. Godz. 17:00:02

W jednej chwili wszystko się zmieniło. Widziałem świat swoimi oczami, lecz nie mogłem się poruszyć, nic zrobić, mieć wpływ na samego siebie. Nie miałem w ogóle władzy nad ciałem. Co się dzieje? Jak to się mogło stać? W jednej chwili słucham bardzo nudnego wykładu, a już za chwilę jestem tu….no właśnie…. gdzie ja jestem? Nie znam tego...