Nie mogę powiedzieć, czy książka spełniła moje oczekiwania, jako że żadnych w stosunku co do niej nie miałam. Ot, otworzyłam i czekałam co mi Pan Piekara zaserwuje. Nie wiedziałam jeszcze wtedy czy jestem w ogródku budki z hot- dogami czy u Amaro. Nie wiedziałam też co właściwie bym wolała- swojską bułę czy eleganckie fiku-miku na talerzu.
Dostałam elegancka bułę z fiku-miku w środku. I bardzo się z tego cieszę.

Jestem uradowana tym, że kolejny raz szłam za Piekarą nie wiadomo gdzie i po co. Czasami pędziłam zaczarowana tym co widzę, chwilami ze zdziwienia otwierałam usta chłonąc świat wykreowany z ciekawością właściwą małemu brzdącowi, który w imię poznawania wpycha swoją stopę do buzi. Często przystawałam, rozglądałam się i próbowałam zrozumieć Przyznam, że bywały tez momenty w których z obrzydzeniem zatykałam nos i odwracałam głowę w innym kierunku- jak to w klasycznej podróży polskimi kolejami.
Kilka opowiadań, choć mocno kontrowersyjnych, zrobiło na mnie ogromne wrażenie i wiem, że nie wyparują ze mnie jak dziesiątki innych czytadeł, które choć funkcje rozrywkową spełniają idealnie, istnieją tylko w momencie obcowania z nimi.
Jeśli chodzi o minusy tego zbioru..one też nie są tak do końca oczywiste. Owszem, autor bardzo napastliwie prezentuje własne poglądy polityczne i religijne- jeśli nie stoi się, że tak powiem, po tej samej stronie barykady, można poczuć się urażonym. Można, ale nie trzeba. Wyrażanie własnej opinii nie jest przecież zabronione . I co z tego, że reprezentuje zupełnie inny światopogląd niż autor? Czytanie jego książki nie jest równoznaczne z zaakceptowaniem go przez mnie. Niemniej w kilku momentach, kiedy czułam się na siłę przekonywana do tego jedynego i słusznego poglądu zrobiło się troszkę niesmacznie. Właściwie po prostu było mi się przykro, że autor okazuje brak szacunku dla inteligencji czytelnika próbując wywrzeć na nim wrażenie tanią sztuczką psychomanipulacyjną lub marnym żartem, który ma szokować swoja obrazoburczością.
Ale może nie próbował, może to tylko moje odczucie? Może. Jednak było na tyle silne, że chciałam się nim podzielić.
Na końcu zbioru znajdziemy komentarz autora, w którym wyjaśnia okoliczności powstawania poszczególnych opowiadań. Świetna sprawa - rzuca nowe światło na niektóre z jego posunięć, pozwala więcej kwestii zrozumieć.
Niestety przebija z tego autorskiego monologu jakaś megalomania. I tu znowu- czy aby na pewno niestety? A dlaczego człowiek o wyjątkowym talencie ( którego nie można odmówić Piekarze ), o wyobraźni i pomysłowości, która przeniesiona na papier wgniata czytelnika w krzesło, nie mógłby sobie na takie samouwielbienie pozwolić? Jest tam fragment, który szczególnie zapadł mi w pamięci- Piekara mówi o tym, że kolejne pokolenia będą zaczytywały się w jego utworach. Wyjątkowa śmiałość. Może irytować, przyznaje.

Tylko, że kupując książkę nie zastanawiam się kim jest autor, z kim sypia, jak żyje i czy chciałabym się z nim napić wódki. Zastanawiam się tylko czy dobrze zainwestowałam pieniądze i czas.
Ach, i jeśli chodzi o zainwestowane pieniądze - znalazłam jednak wielki i oczywisty minus- większość opowiadań została już wydana w innym zbiorze „Świat jest pełen chętnych suk”.

Nie mogę powiedzieć, czy książka spełniła moje oczekiwania, jako że żadnych w stosunku co do niej nie miałam. Ot, otworzyłam i czekałam co mi Pan Piekara zaserwuje. Nie wiedziałam jeszcze wtedy czy jestem w ogródku budki z hot- dogami czy u Amaro. Nie wiedziałam też co właściwie bym wolała- swojską bułę czy eleganckie fiku-miku na talerzu.
Dostałam elegancka bułę z...