Bardzo lubię ten kryminał, ale czuję smutek, po jego zakończeniu. Pojawia się bowiem Mary, która zmienia przyjaźń Watsona i Sherlocka.

Sama zagadka kryminalna pozostaje dla mnie w cieniu - bo o wiele ciekawsze są wzajemne relacje Watsona i Sherlocka. Ich przyjaźń trwa już kilka lat i świetne są te sceny, które obrazują jak bardzo polubili wspólne prowadzenie spraw detektywistycznych.

Najbardziej lubię scenę w książce, kiedy nad ranem, Watson i Sherlock razem z Tobym, śledzili zabójcę i kiedy Sherlock nagle mówi, że jest skłonny się założyć, że nie ma takiej drugiej pary jak on i Watson w trakcie równie dziwnej wyprawy. Wreszcie ten ich wspólny śmiech na drodze:) Uwielbiam takie sceny!

Albo świetne są te sceny, kiedy Sherlock i Watson z entuzjazmem pakowali się w kłopoty, a chwilę wcześniej odbywali rozmowy w stylu: - "Zabrałeś broń? - Jasne, zabrałem!:)" W ogóle nie myśleli wtedy o własnym bezpieczeństwie:)Pościg po Tamizie to także świetna scena:)

Mam tylko jedną uwagę, a dotyczy ona tłumaczenia pani Ewy Łozińskiej-Małkiewicz. Ogólnie tłumaczenie jest bardzo dobre, ale znajduje się w nim jedna rzecz, która strasznie mnie razi, a mianowicie, kiedy Sherlock zwracał się do Watsona kilkakrotnie używał zwrotu per "doktorku"!

Nie czytałam oryginału, zatem nie wiem, czy Arthur Conan Doyle używał zwrotu "doc", kiedy Sherlock zwracał się do Watsona. Ale po przetłumaczeniu na polski - użycie słowa "doktorku" brzmi śmiesznie, do tego uważam, że jest bardzo lekceważące i trochę obraźliwe. Nie pasuje mi do serdeczności przyjaźni Watsona i Sherlocka, a Sherlock powinien zwracać się do Watsona inaczej, bardziej normalnie, najlepiej po imieniu:).

Bardzo lubię ten kryminał, ale czuję smutek, po jego zakończeniu. Pojawia się bowiem Mary, która zmienia przyjaźń Watsona i Sherlocka.

Sama zagadka kryminalna pozostaje dla mnie w cieniu - bo o wiele ciekawsze są wzajemne relacje Watsona i Sherlocka. Ich przyjaźń trwa już kilka lat i świetne są te sceny, które obrazują jak bardzo polubili wspólne prowadzenie spraw...