Uciekinierów nabyłem wraz z Wielkim Powrotem tego samego autora. Obydwie książki wydane są ładnie, ładnie zilustrowane, skrojone i podane - robią bardzo dobre wrażenie i zachęcają do lektury. Gdy zapoznamy się z ich opisem, wrażenie to, staje się jeszcze lepsze. Zdaje się, że wyobraźnia autora to wielki kocioł z gotującymi się weń absurdem, humorem i wszelakimi dziwactwami. Po tym jak prześledziliśmy przygody Puzona - słonia skaczącego o tyczce, uciekającego z zoo, wiemy mniej więcej czego się spodziewać - bajkowego absurdu, pełnego aluzji do rzeczywistości. I to dokładnie dostajemy.

Pierwszy i w zasadzie jedyny zarzut pod adresem Uciekinierów - książka jest potwornie chaotyczna. Narrator śledzi losy kilku bohaterów, przeskakuje z miejsca na miejsce, podsuwa pod nos dziwne wydarzenia, żadnego z nich nie wyjaśniając (aż do samego końca). Książka dłuży się przez to. Gdy już skupimy uwagę na jednym jej wątku, akcja natychmiast przenosi się w inne miejsce. Gdy w końcu przywykamy do tego skakania, książka zbliża się do końca.

Nie jest to jednak zła pozycja. Humor jest całkiem zabawny. I mimo, że wciąż nad nią wzdychałem i przewracałem oczami, wszystkie elementy układanki, gdy w końcu zbiegły się razem, pozostawiły mnie w całkiem dobrym humorze przez resztę dnia.

Dobra rzecz, żeby przewietrzyć sobie tym mózg i rozluźnić mięśnie przed poważniejszą, cięższą literaturą. Jest też całkiem dobra, jako książka dla dzieci - zabawna, pełna kolorowych postaci, do tego ładnie zilustrowana i dziwna. Szału nie robi, swoją rolę spełnia jednak bardzo dobrze.

Uciekinierów nabyłem wraz z Wielkim Powrotem tego samego autora. Obydwie książki wydane są ładnie, ładnie zilustrowane, skrojone i podane - robią bardzo dobre wrażenie i zachęcają do lektury. Gdy zapoznamy się z ich opisem, wrażenie to, staje się jeszcze lepsze. Zdaje się, że wyobraźnia autora to wielki kocioł z gotującymi się weń absurdem, humorem i wszelakimi dziwactwami....