Zastanawiając się nad ilością gwiazdek miałem ochotę powybrzydzać na wiersze zaangażowane ideologiczne, że nie pasują do tego zbioru, że go trochę psują, że przecież Łódź, Warszawa czy Zagłębie żyją już innym życiem. Nie odejmę ani jednej gwiazdki, bo Broniewski pisał pięknie; jego wiersze są takie autentyczne, pełne zapału, czuć w nich jego człowieczeństwo ze zwykłymi wadami i zaletami. Czuje się też w jego wierszach, że potrafił całym sobą kochać, tęsknić i odczuwać.

P.S. Dodaję Władysława Broniewskiego do moich ulubionych pisarzy.

Zastanawiając się nad ilością gwiazdek miałem ochotę powybrzydzać na wiersze zaangażowane ideologiczne, że nie pasują do tego zbioru, że go trochę psują, że przecież Łódź, Warszawa czy Zagłębie żyją już innym życiem. Nie odejmę ani jednej gwiazdki, bo Broniewski pisał pięknie; jego wiersze są takie autentyczne, pełne zapału, czuć w nich jego człowieczeństwo ze zwykłymi...

Broniewski... Czytany od dziecka, czułam jego strofy, zanim zaczęłam je rozumieć - może dlatego stał mi się tak bliski. Pierwszy tom jego poezji, który wpadł mi w ręce, zawierał zdjęcia Mazowsza, a że i ja mieszkam w Płocku, to poezja Broniewskiego wrosła we mnie tak, jak w Poetę te krajobrazy. On naprawdę i szczerze wierzył w to, co mu serce dyktowało i co zapisywał. Twardziel z niego był, choć w środku poraniony - właśnie ta spójna dysharmonia (tak, wiem - paradoks) mocno do mnie przemawia.

Broniewski... Czytany od dziecka, czułam jego strofy, zanim zaczęłam je rozumieć - może dlatego stał mi się tak bliski. Pierwszy tom jego poezji, który wpadł mi w ręce, zawierał zdjęcia Mazowsza, a że i ja mieszkam w Płocku, to poezja Broniewskiego wrosła we mnie tak, jak w Poetę te krajobrazy. On naprawdę i szczerze wierzył w to, co mu serce dyktowało i co zapisywał....