Biorąc do ręki jakąkolwiek powieść dystopijną czy antyutopię, na myśl przychodzi mi, może nie sztandarowa pozycja, ale taka, która na rynku wydawniczym zrobiła furorę. Co takiego ma w sobie trylogia Suzanne Collins, że przyćmiła wcześniej wydawane pozycje tego gatunku? Nie była pierwszą czy najlepiej napisaną, a jednak przebiła się i na stałe weszła do kanonu. Obecnie wymieniana jest na równi z „Władcą much” Goldinga czy „Folwarkiem zwierzęcym” Orwella, a przecież każda z tych pozycji gryzie temat od innej strony. Moje rozważania idą w kierunku przystępności treści, dosadności opisów i co ciekawe, lekkości. Książka autentycznie wciąga od pierwszych stron. To, co mieliśmy chociażby z książce „Rok 1984” zostało uwspółcześnione i uprzystępnione, efekt jest niesamowity. Dzięki Collins antyutopie zalśniły podwójnym blaskiem. Czym więc są „Igrzyska śmierci”? Obrazem społeczeństwa w krzywym zwierciadle? Przestrogą? Niewinną rozrywką?

Pewnie wszystkim po trochu, w tym właśnie tkwi sukces tej serii. Chciałam wziąć pod ostrzał pierwszy tom, moim zdaniem najlepszy z całej trójki. Choć wiem z doświadczenia, że zdania w tej kwestii są podzielone. Autorka maluje wizję świata uporządkowanego, kontrolowanego przez władzę, a w całej tej pedanterii przerażającego. Ludzie podzieli na dystrykty, z których każdy boryka się z innym problemem. Niby państwo zapewnia im minimalne dawki pożywienia i dach nad głową, ale w zamian oczekuje bezwzględnego posłuszeństwa. Główną bohaterką „Igrzysk śmierci” jest Katniss, dziewczyna która w obronie młodszej siostry staje w szranki z dwudziestoma trzema uczestnikami igrzysk. Owe igrzyska to walka na śmierć i życie, w których udział biorą młodzi ludzie, wyłonieni z przypadku. Całość transmitowana jest przez wielkie telebimy, gdzie z zaciekawieniem śledzi się losy „bohaterów przedstawienia”. Rodzinie ściska się serce, najbliższym cisną się słowa modlitw, a całej reszcie marzy się krwawa jatka. Kto przetrwa Igrzyska? Komu uda się wrócić do rodziny? Kto będzie pławił się w luksusach i uznaniu otoczenia?

Książka jest pełna pozytywnych, ale sprzecznych emocji. Pierwsze, co przychodzi na myśl to chory system, jakim rządzi się świat przedstawiony w książce. Patrząc z punktu widzenia uczestników odczuwamy strach, ciągłe napięcie i poczucie niesprawiedliwości. Jednak pojawiają się też całkowicie odmienne emocje, w momencie kiedy zaczyna się rywalizacja, a my stajemy się obserwatorami wydarzeń i dochodzi do kibicowania ulubionym bohaterom, odczuwamy satysfakcję z pokonania wroga i uznanie wobec wydarzeń pełnych akcji. Kiedy akcja zwalniała, realizatorzy igrzysk kierują uczestnikami, jak marionetkami, zsyłając katastrofy lub oferując najpotrzebniejsze dobra, w zamian za konfrontację. Uwierzcie mi, ale reakcja na wydarzenia nie raz samą mnie zaskoczyła. Akcja naszpikowana jest niegodziwymi zagraniami, brutalnością i bezwzględnym, a nawet zwierzęcym zachowaniem, a mimo to jej lekturę poleciłabym młodzieży i dorosłym. „Igrzyska śmierci” niosą ze sobą przesłanie, ukazują reakcje ludzi na niebezpieczeństwo, instynkt przetrwania. Lekturę tej książki szczerze polecam. Sposób, w jaki Suzanne Collins zbudowała fabułę zadziwia przystępnością, bohaterowie są barwni i wyraziści. Nie mam żadnych zastrzeżeń.

Po przeczytaniu „Igrzysk śmierci” zaczęłam zastanawiać się, w jaki kierunku zmierzamy, jako społeczeństwo. Czy walka szczurów w korporacjach i ciągła rywalizacja, nie jest pierwszym krokiem do stworzenia naturalnej areny walk, tak podobnej do tej w „Igrzyskach śmierci”. Czas pokaże...

Biorąc do ręki jakąkolwiek powieść dystopijną czy antyutopię, na myśl przychodzi mi, może nie sztandarowa pozycja, ale taka, która na rynku wydawniczym zrobiła furorę. Co takiego ma w sobie trylogia Suzanne Collins, że przyćmiła wcześniej wydawane pozycje tego gatunku? Nie była pierwszą czy najlepiej napisaną, a jednak przebiła się i na stałe weszła do kanonu. Obecnie...