Z "Igrzyskami śmierci" miałam parę nieudanych spotkań. Przemiła pani bibliotekarka na upartego wciskała mi tę książkę ze 3 razy, wyrażając się o niej w samych superlatywach. Za pierwszym razem zrobiłam coś co, oczywiście, powtarza się za każdym razem, gdy dostaję w ręce jakąkolwiek książkę. Natychmiast spojrzałam na tył książki, gdzie streszczona była jej fabuła. I właśnie ten krótki opis bardzo mnie zniechęcił, toteż nawet się za nią nie zabrałam. Za drugim razem zawzięłam się i stwierdziłam, że ją w końcu przeczytam, jednak poddałam się po paru stronach, bo zapewne wpadło mi w ręce coś, w moim mniemaniu, ciekawszego. Za trzecim razem chyba nawet jej z biblioteki nie wzięłam. Całkowicie o niej zapomniałam, gdy nagle zrobił się wielki szum wokół ekranizacji "Igrzysk". Odtwarzając w pamięci moją niechęć do książki, poszłam jednak do kina i... od razu po seansie dorwałam książkę z wielką chęcia przeczytania jej, bo film bardzo mi się spodobał.

Tytułowe Igrzyska Śmierci to turniej na śmierć i życie odbywający się co roku w Panem, państwie podzielonym na dwanaście dystryktów. Raz w roku w każdym z dystryktów losowany jest chłopak i dziewczyna między dwunastym, a osiemniastym rokiem życia, którzy stoczą walkę z 22 innymi zawodnikami, a ich poczynia transmitowane będą na żywo. Główną bohaterką, a jednocześnie narratorką powieści i zawodniczką Igrzysk jest Katniss Everdeen - szesnastolatka, mieszkająca z matką i siostrą, utrzymująca rodzinę.

Autorka książki nie skąpi nam różnego rodzaju emocji. Na pewno jest wśród nich napięcie, niepokój o życie bohaterów, ciekawość kto ocaleje i jaka będzie kolej wydarzeń. Nie brakuje też radości i wzruszeń, a także wątku miłosnego - i tu zaczynają się schody, przynajmniej dla mnie. Gdyż bardzo polubiłam Katniss - dzięki narracji pierwszoosobowej możemy ją doskonale poznać i dowiadujemy się, że jest bardzo odważną, pełną temperamentu dziewczyną. Jednak nie zapałałam nawet ksztą sympatii do Peety - również zawodnika Igrzysk jak i drugiej połówki Katniss. Gdyby wzbudzał we mnie jakiekolwiek emocje, byłoby to bardziej interesujące, ale on nawet mnie nie irytował. Był mi po prostu obojętny, jak dla mnie był taką typową... ciapą. Poza tym to rozwijające się między nimi uczucie było dla mnie na poziomie szkoły podstawowej. Kulejący wątek miłosny był na tle całej fabuły, a także kolejnych części powieści, dość istotny, toteż muszę mieć to na uwadze, oceniając "Igrzyska śmierci".

Do plusów książki muszę dodać jeszcze to, iż pomimo, że wiemy o istnieniu kolejnych tomów - co może wprowadzić nas w przekonanie, że zakończenie będzie proste i już je znamy - to zakończenie jest niebanalne i pozostawia pewien niedosyt, zmuszający nas wręcz do tego, by sięgnąć po kolejne części "Igrzysk".

Z "Igrzyskami śmierci" miałam parę nieudanych spotkań. Przemiła pani bibliotekarka na upartego wciskała mi tę książkę ze 3 razy, wyrażając się o niej w samych superlatywach. Za pierwszym razem zrobiłam coś co, oczywiście, powtarza się za każdym razem, gdy dostaję w ręce jakąkolwiek książkę. Natychmiast spojrzałam na tył książki, gdzie streszczona była jej fabuła. I właśnie...