Pomimo, iż miałam spore obawy przed przeczytaniem ("Coś jest tak bardzo reklamowane, zachwalane, to może być przereklamowane i wcale nie takie dobre"), to po przeczytaniu wiem, że te obawy były niesłuszne.
"Igrzyska śmierci" to dla mnie książka niemalże idealna. Dawno nie miałam okazji czytać książki, która tak by mnie wciągnęła. O ile do "Harry'ego Pottera" mam sentyment z dzieciństwa, tak "Igrzyska śmierci" uważam za lepsze.
Ale po kolei, co mnie ujęło? Narracja przede wszystkim. Narratorką jest równocześnie główna bohaterka, Katniss Everdeen. Jednak sposób prowadzenia narracji jest niesamowity - mimo, że jest prowadzona w czasie teraźniejszym (dla retrospekcji autorka zachowała narrację w czasie przeszłym, co uważam za świetne rozwiązanie), to w ogóle nie jest ani trochę męczący, a wręcz przeciwnie - dla książek, gdzie akcja toczy się tak szybko, jak w "Igrzyskach śmierci" jest to idealny sposób na to, aby Czytelnik mógł się wczuć w całą powieść.
Następną rzeczą, która mnie zachwyciła, jest świat przedstawiony. Jest to świat przyszłości, ale... Kompletnie odmienny od wizji, do jakich jesteśmy przyzwyczajeni. Wszelkie opisy o tym, jak wygląda świat Panem są wtrącone w sposób naturalny i w odpowiednich momentach, dzięki czemu Czytelnik się nie gubi. Dodatkowo ujęło mnie to, że przedstawienie tego świata nawiązuje w nienachalny sposób do systemu totalitarnego (a przynajmniej taka jest moja interpretacja), do tego, jakimi prawami rządzą się też nasze czasy (przedstawienie mediów przede wszystkim, jest ono moim zdaniem bardzo uniwersalne), a także ma ponadczasowe przesłanie na temat tego, jak jednostka w takim świecie, jakim jest Panem, może szukać odrobiny wolności i jak nie zatracić człowieczeństwa w okrutnym świecie, którym rządzą bezlitosne zasady.
I w końcu - główna bohaterka. Jest to bohaterka, na jaką czekało wielu i z jaką wiele młodych osób może się utożsamić. Katniss to dziewczyna silna, poświęcająca się, waleczna, ale ma słabości. I właśnie te słabości moim zdaniem dają jej siłę i pokazują, że jest zwykłym człowiekiem, który po prostu został uwikłany w okrutne zasady panujące w Panem. Właśnie słabości i niewątpliwe wady, które mnie nawet irytowały momentami, czynią ją bohaterką wiarygodną.
I oczywiście ważna rzecz, na którą zwracam uwagę - interakcje i sposoby zachowania się w grupie. Tu należą się ukłony autorce, która przedstawiła bardzo wiarygodnie strategie przetrwania czy działania w grupie.
Generalnie - moim zdaniem jest to książka dla każdego. Nawet dla tych, którzy nie specjalnie interesują się fantastyką - gwarantuję, że te osoby nie znajdą tam nachalnych opisów futurystycznego świata. Akcja toczy się gładko, szybko, choć nie za szybko. Nie ma w niej zbędnych opisów szczegółowych miejsc czy przyrody, które często zniechęcają do czytania. Nie dostrzegłam też w tej książce praktycznie żadnych wad. Skąd więc ocena 9? Ocena 10 jest odczytywana jako "arcydzieło". Książka jest jednak zbyt nowa, by ocenić jednoznacznie jej ponadczasowość. Czas pokaże - być może za kilka lat zmienię jej ocenę na 10, jednak na dzień dzisiejszy pozostaję przy 9. Polecam. Biorę się za drugą część i lecę do kina na film.

Pomimo, iż miałam spore obawy przed przeczytaniem ("Coś jest tak bardzo reklamowane, zachwalane, to może być przereklamowane i wcale nie takie dobre"), to po przeczytaniu wiem, że te obawy były niesłuszne.
"Igrzyska śmierci" to dla mnie książka niemalże idealna. Dawno nie miałam okazji czytać książki, która tak by mnie wciągnęła. O ile do "Harry'ego Pottera" mam sentyment...