Opinia dotyczy całej serii "Igrzysk Śmierci".


Powieści dystopijnych (fantastyczno-naukowych, przedstawiających czarną wizję przyszłości, wynikających z krytycznej obserwacji otaczającej autora sytuacji społecznej) oraz antyutopijnych (mówiących o społeczeństwie przyszłości, którego organizacja polega na ograniczaniu wolności jednostki poprzez całkowite podporządkowanie jej systemowi władzy) jest teraz wśród książek całkiem sporo. Kiedy już za pomocą pojęć określiliśmy owe zjawisko, odpowiedzmy sobie na pytanie, co tak bardzo przyciąga do nich nas, młodych czytelników?

„Igrzyska śmierci” to bardzo dobra powieść. Narracja w czasie teraźniejszym pozwala doskonale odnaleźć się w akcji. Autorka nie atakuje nas trudnymi neologizmami, język jest bardzo przystępny, współczesny, co pozytywnie wpływa na odbiór lektury, zwłaszcza wśród nas, młodzieży.

Występujący w tej historii bohaterowie są doskonale wykreowani. Poczynając od drugoplanowych (Peeta, Gale, Haymitch, Prim, i inni), przez pojawiających się w jednym/dwóch tomach (Rue, Cressida, Finnick, i tak dalej), kończąc na głównej bohaterce – Katniss. Postacie są zbudowane z przysłowiowych „krwi i kości”, odczuwają emocje, czasami popełniają błędy… Są ludźmi i zachowują się jak ludzie, świetnie więc możemy się z nimi utożsamiać.

Przyszedł wreszcie czas na fabułę i przedstawiony świat. Wszystko ma logiczny ciąg, jest dopracowane, jednocześnie przetkane niepewnością oraz wieloma niewiadomymi. Kolejne wyrazy, zdania i rozdziały pochłaniamy z coraz większą ciekawością i napięciem. Całą opowieść, według mnie, doskonale zbudowano!

Wciąż nie zapomniałam o pytaniu, które zadaliśmy sobie na początku. „Igrzyska” możemy, oczywiście, z czystym sumieniem zaliczyć do takich dystopijnych oraz antyutopijnych lektur. Mamy podporządkowanie dystryktów przez Kapitol (warto zwrócić uwagę, że Panem powstało na zgliszczach Ameryki Północnej), co niewątpliwie stanowi czarną wizję przyszłości. Pomysł również wziął się z dzisiejszych, otaczających nas realiów, jak mówi sama autorka, „inspiracją dla powstania historii był mit o Minotaurze i Tezeuszu, a także głupie i absurdalne programy typu reality show”. To jednak nie owe „spełnione warunki” sprawiły, że trylogia stała się hitem. Spowodował to świetny pomysł, oraz (przede wszystkim) jego rewelacyjne wykonanie.

Czytanie „Igrzysk” było dla mnie wielką przyjemnością. Myślę, że będę do nich wracać jeszcze niejednokrotnie. Bardzo mi się podobały, nie dziwię się, że przyciągają do siebie tłumy. Gorąco polecam ich lekturę!


"I niech los zawsze wam sprzyja."
~Effie Trinket

Opinia dotyczy całej serii "Igrzysk Śmierci".


Powieści dystopijnych (fantastyczno-naukowych, przedstawiających czarną wizję przyszłości, wynikających z krytycznej obserwacji otaczającej autora sytuacji społecznej) oraz antyutopijnych (mówiących o społeczeństwie przyszłości, którego organizacja polega na ograniczaniu wolności jednostki poprzez całkowite podporządkowanie...