Sięgnęłam po książkę tuż po tym, jak w kinach ukazała się jej ekranizacja, a sam tytuł stał się bardzo popularny. Jak mam w zwyczaju - chciałam zobaczyć, czym się tak ludzie zachwycają w tej powieści. Tym razem dałam się porwać i też byłam... zafascynowana. Nie dosyć, że jest naprawdę dobra, to nie można przestać o niej myśleć nawet po paru dniach, co nie pozwala spać spokojnie. Czasem zdarzają się książki, które prędzej czy później ponownie się przeczyta i wciągnie w ich historię i właśnie "Igrzyska Śmierci" do tej grupy należą.

Historia toczy się na terenach dawnej Ameryki Północnej, w państwie Panem. W ramach "upamiętnienia" poskromienia powstania, co roku w czasie Dożynek jest wybieranych dwóch trybutów - chłopak i dziewczyna w wieku od 12 do 18 lat, którzy muszą stoczyć walkę na śmierć i życie na arenie wraz z trybutami z pozostałych dystryktów. Tylko jedna osoba może wyjść stamtąd żywa. W tym roku w Igrzyskach Głodowych wystartuje główna bohaterka - Katniss Everdeen.

Książka ukazuje władzę totalitarnego państwa, gdzie stolica - Kapitol - jest miastem bardzo dobrze rozwijającym się, niczym z XXII wieku, a mieszkańcy żyją szczęśliwie i są względnie bezpieczni, a dwunastoma dystryktami, gdzie w większości panuje bieda i żyje się jak w połowie XX wieku, a mieszkańcy co roku muszą przezywać katorgę, patrząc jak umierają ich dzieci.

Powieść pokazuje jak bezwzględna może być władza, jak media są kontrolowane przez rząd, a mieszkańcy żyją pod presją: Żyjcie tak, jak my wam każemy, inaczej zginiecie. W dodatku władający Panem poprzez Igrzyska starają się jakby krzyczeć: Możecie tylko patrzeć, jak mordujemy wasze dzieci, a jeśli dojdzie do powstania - zabijemy was równie łatwo jak je.

Jednak Katniss się nie poddaje. Na początku chodzi jej tylko o przetrwanie, w dalszych częściach jednak dochodzi do otwartego buntu z jej strony. Katniss stała się jedną z moich ulubionych bohaterek, swoją odwagą i stanowczością zaimponowała mi już na samym początku, co się rzadko zdarza, ponieważ mało kiedy udaje mi się polubić głównych bohaterów książek.

Powieść warta przeczytania, jednak nie dla każdego, trzeba ją zrozumieć; odkryć ukryty sens.

Sięgnęłam po książkę tuż po tym, jak w kinach ukazała się jej ekranizacja, a sam tytuł stał się bardzo popularny. Jak mam w zwyczaju - chciałam zobaczyć, czym się tak ludzie zachwycają w tej powieści. Tym razem dałam się porwać i też byłam... zafascynowana. Nie dosyć, że jest naprawdę dobra, to nie można przestać o niej myśleć nawet po paru dniach, co nie pozwala spać...