Niezwykle wciągająca książka, której z pewnością nie zaszufladkowałabym jako lekturę typowo młodzieżową! Od dawna znajdowała się w mojej poczekalni, nie mogłam jej więc nie przeczytać przed obejrzeniem wprowadzonego właśnie na ekrany kin filmu na jej podstawie. Wprawdzie wątek miłosny być może wzbudza większe zainteresowanie u młodszych czytelniczek, jednak sama byłam ciekawa, jak sytuacja się rozwinie i ile prawdy było w miłosnym wyznaniu Peety, a ile gry pod publikę...

Przerażająca i ponura wizja przyszłości w Państwie Panem, rządzącego się okrutnymi zasadami walki dzieci na śmierć i życie, dla rozrywki widzów. W świecie posiadającym ograniczony dostęp do zasobów niezbędnych do życia, despotyczny rząd prowadzony przez Kapitol, sprawuje bezwzględną władzę nad mieszkańcami, dzieląc ich na dystrykty, silnie popierając w ten sposób podziały klasowe. Jednak najsilniejszym narzędziem promującym rozłam i równocześnie zniechęcającym do jakiegokolwiek buntu są Igrzyska Śmierci. Jest to coroczna impreza, podczas której dwoje trybutów wylosowanych z każdego dystryktu - dziewczyna i chłopak, zostają postawieni przeciwko sobie na krwawej arenie. Całą akcję transmituje telewizja ku rozrywce widzów, niczym okrutna wersja Big Brothera...

Katniss Everdeen mieszka z matką i młodszą siostrą Prim w Dystrykcie Dwunastym, jednej z najbiedniejszych dzielnic. Od czasu śmierci ojca stała się żywicielką rodziny, polując nielegalnie w lesie wraz ze swoim przyjacielem Galem. Powieść rozpoczyna się w dniu "żniw", kiedy to każdy z 12 dystryktów musi wybrać dwóch trybutów, jednego chłopaka i jedną dziewczynę, do reprezentowania ich w Igrzyskach Śmierci. Kiedy młodziutka Prim zostaje wylosowana jako "ofiara", starsza siostra Katniss oferuje się jako wolontariuszka na jej miejsce. Niewdzięczną misję ma pełnić u boku Peeta, chłopca z innej dzielnicy, syna piekarza, który przed laty podarował jej chleb. Przez resztę pierwszej części powieści podążamy wraz z bohaterami przez serię treningów, mających na celu przeszkolenie ich do brutalnych gier, zapewniających widzom wiarygodne widowisko.

Katniss zapiera się ze stoicką determinacją, że musi zwyciężyć, jednak jej zamiary spotykają się z utrudnieniem, spowodowanym niespodziewaną czułością ze strony Peeta. Relacje między nimi nabierają jeszcze bardziej niespodziewanego obrotu, kiedy Peeta wyznaje podczas relacji na żywo, że zakochał się w Katniss. Mimo, iż dziewczyna boi się nawiązywania emocjonalnych więzi, które mógłby wpłynąć na jej pragnienie zwycięstwa, zgadza się namalować obraz przedstawiający ich jedność i wzajemne przywiązanie, tak jak proponuje ich sponsor, Haymitch.

Igrzyska odbywają się na arenie, na zalesionym terenie. Katniss zbiega przed krwawą masakrą, inicjującą igrzyska i używa swoich umiejętności polowania i przetrwania, do opracowania strategii. Każdej nocy twarze zabitych wyświetlane są na niebie. Przebywając w ukryciu, dowiaduje się, że Peeta sprzymierzył się z groźnymi zawodowcami, trybutami pochodzącymi z bogatszych dystryktów, którzy przez całe całe swoje życie trenują i przygotowują się do Igrzysk.

Tymczasem twórcy tej okrutnej gry nadal manipulują otoczeniem, w celu dostarczenia większej rozrywki widzom. Od ciężkich poparzeń po burzę, Katniss zostaje uwięziony na drzewie tuż nad głowami swoich wrogów. Tej nocy nawiązuje kontakt z Rue, najmłodszą uczestniczką igrzysk, którą Katniss poniekąd utożsamia z ukochaną siostrą, Prim. Rue ukrywająca się na pobliskim drzewie, nasuwa jej pomysł na pokonanie wrogów, poprzez spuszczenie na nich gniazda dzikich os. Mimo, iż w wyniku tego sama zostaje ukąszona, rozprasza jednak wrogą grupę i zdobywa dla siebie łuk, jej najsilniejszą broń. Użądlenia osy zaczynają wywoływać u niej halucynacje, które znacznie ją spowalniają i niemal kosztują życie. Wtedy niespodziewanie zjawia się Peeta i pomaga jej w ucieczce, przez co dziewczyna odczuwa zrozumiałe zmieszanie, gdyż dotychczas uważała jego zachowanie za grę dla zdobycia przychylności sponsorów i zdrajcę, który nawiązał sojusz z wrogiem.

Katniss i Rue zawierają sojusz i przygotowują plan, w celu zniszczenia zaopatrzenia wrogów. Nie wszystko niestety idzie zgodnie z planem, za co Rue przypłaca życiem. W akcie buntu przeciw Kapitolowi, który stara się pozbawić trybutów resztek człowieczeństwa, w ostatnich chwilach życia dziewczynki, Katniss śpiewa jej i ozdabia jej martwe ciało kwiatami, zanim zostaje ono zabrane przez helikopter.

Uczestnicy igrzysk spotykają się z kolejną niespodzianką, otóż twórcy gry niespodziewanie ogłaszają nowe zasady, wedle których zwyciężyć może dwoje uczestników, jeżeli pochodzą oni z tego samego dystryktu! Peeta! Peeta! Peeta! To jedyna myśl, zaprzątająca w tej chwili głowę dziewczyny, która uświadomiła sobie prawdziwe zamiary chłopaka, który już raz ocalił jej życie, darując chleb. Odnajduje przyjaciela, który doznał ciężkich ukąszeń przez dzikie osy, bez wahania postanawia mu pomóc w leczeniu, bez niezbędnych lekarstw czuje się jednak bezsilna. Zdając sobie sprawę z planu ich sponsora, który pragnąc wpłynąć na przychylność widzów, kreuje ich wizerunek jako zakochanej pary, pocałunkiem z chłopakiem wygrywa dla niego niezbędny prezent. Na razie jest to jednak tylko syrop, mający na celu uśpienie go na czas, podczas którego, wbrew jego zakazom, zamierza udać się na "ucztę" do Rogu Obfitości. Jest to kolejny manewr organizatorów, poprzez który uczestnicy mają stanąć do walki ze sobą, gdyż w tym właśnie miejscu czeka na każdego z nich plecak z tym, czego w tej chwili najbardziej potrzebują. Dla Katniss jest to w tej chwili lekarstwo, bez którego jej przyjaciel nie ma szans na przeżycie. Po kilku dniach spędzonych wspólnie w jaskini, które zbliżają ich do siebie, dziewczyna nie wyobrażając sobie straty Peety, udaje się na spotkanie z wrogiem. W bezpośrednim starciu z jednym z trybutów, prawie traci już nadzieję na przeżycie. Kiedy jednak ten dowiaduje się o szacunku, z jakim potraktowała ona Rue, dziewczynkę z jego dystryktu, niespodziewanie daruje jej życie i pozwala uciec.

W ciągu kolejnych dni między parą z dystryktu dwunastego nawiązuje się coraz silniejsza więź. Przeciwnicy zaczynają się wykruszać, udaje się również przechytrzyć niektórych za pomocą trujących owoców, przypominających jagody. Nadchodzi jednak moment starcia z największym, jak się wydawało wrogiem, jakim jest Cato. Wtem pojawiają się kolejni, nieprzewidziani wrogowie - stado dzikich zwierząt, przypominających wilki, ku zdziwieniu Katnisss, posiadają oni... ludzkie oczy, oczy dotychczas zabitych trybutów! Na domiar złego, muszą równocześnie stoczyć walkę ze swoim przeciwnikiem, Cato, który szukając ucieczki wspiął się na drzewo ponad nimi. Na szczęście bohaterowie wychodzą zwycięsko z walki z ostatnim przeciwnikiem w igrzyskach i z chmarą wściekłych zwierząt.

To jednak nie koniec ich kłopotów. Mimo poczucia wspólnego zwycięstwa uświadamiają sobie, iż nie ogłoszono nadal ich triumfu, nic się nie zmieniło. Ich wątpliwości rozstrzyga głos organizatorów, którzy ogłaszają odstąpienie od zasady dotyczącej podwójnego zwycięscy i zmuszają zrozpaczoną parę do ostatecznego pojedynku, mającego wyłonić zwycięzcę! Nie widząc dla siebie innego wyjścia, postanawiają zaaranżować wspólne samobójstwo, biorąc do ust garść trujących owoców. Skutkiem tego, ich plan zostaje udaremniony i organizatorzy ogłaszają koniec igrzysk.

Po powrocie do Kapitolu młodzi przechodzą przez okres leczenia, aby gdy nabiorą sił, udzielić wywiadu na żywo. Ich jedynym ratunkiem przed silnym gniewem oburzonego Kapitolu, który uznaje ich czyn za akt buntu, jest posłuchanie rady ich sponsora. Publicznie wyznają, iż uczucie które ich łączy odebrało im rozum, uniemożliwiło im zabicie siebie nawzajem, czego dowieść ma okazywana sobie wzajemna czułość.

Czy jednak po powrocie do Dystryktu Dwunastego ich uczucie okaże się prawdziwe, czy poza zasięgiem kamer przyznają, iż była to wyłącznie część okrutnej gry, pozwalająca im przetrwać? Niewątpliwie Katniss pozostaje rozdarta pomiędzy jej starą tożsamością biednej żywicielki rodziny, polującej z przyjacielem, a nowym wizerunkiem ukształtowanym przez grę. Uczucie Peety wydaje się jednak być prawdziwym, nie kryje on swojego rozczarowania postawą dziewczyny...
Jak rozwinie się ta historia, a co istotniejsze dla mnie, jakie jeszcze konsekwencje przyniesie ich czyn, dowiemy się z kolejnej części trylogii, po której bardzo chętnie niebawem sięgnę!

Obraz państwa z przyszłości, tworzony przez Suzanne Collins jest bardzo okrutny, ale niestety jakże prawdziwy. Niezwykle oryginalny pomysł na przedstawienie problemu uświadamiania sobie własnej tożsamości i jej kształtowania w niehumanitarnych warunkach, problemów takich jak podziały klasowe, jedność wspólnoty, zahaczając o filozofię stoicką, no i oczywiście wszechobecną miłość, pozwalającą przeżyć. Miłość bohaterki do zmarłego ojca, ukochanej siostry, przyjaciela i miłość, której być może się boi, ale to już zostawmy na ciąg dalszy historii.

Ostateczny wynik Igrzysk Śmierci nie jest trudny do przewidzenia. Nie jest tajemnicą, iż Katniss jest bohaterką kolejnych części. Czytelnik naturalnie utożsamia się z głównymi bohaterami, kibicuje im. Równocześnie jednak trudnym do zaakceptowania przeze mnie jest automatyczne pragnienie śmierci pozostałych uczestników, którzy przecież są takimi samymi ofiarami okrutnych rządów totalitarnych, dziećmi zmuszonymi do zabijania siebie nawzajem. O tym nie należy zapominać...

Szczerze polecam, bo warto!

Niezwykle wciągająca książka, której z pewnością nie zaszufladkowałabym jako lekturę typowo młodzieżową! Od dawna znajdowała się w mojej poczekalni, nie mogłam jej więc nie przeczytać przed obejrzeniem wprowadzonego właśnie na ekrany kin filmu na jej podstawie. Wprawdzie wątek miłosny być może wzbudza większe zainteresowanie u młodszych czytelniczek, jednak sama byłam...