Tak więc do końca XVIII wieku powiedziano już w literaturze światowej na temat stosunków seksualnych, erotyzmu i miłości właściwie wszystko co było do powiedzenia. W utworach poetów i pisarzy różnych epok i krajów znalazły się strofy wielbiące piękno ubóstwianej eterycznej istoty i sprośne pochwały obłapianek ze sprzedajnymi dziewkami historie o wstrzemięźliwych małżonkach, którzy nigdy nie zaznali miłosnych uścisków i opisy aktu płciowego z najdrobniejszymi szczegółami, satyry na kobiece przywary i obrona pederastii, sielankowe obrazki idyllicznej miłości niewinnych pastuszków i ponure wizje perwersyjnych zboczeń zbrodniczych mnichów. A przecież w wieku XIX i XX pojawiły się i dominowały przez dziesiątki lat nowe kierunki literackie. Każdy z tych prądow różnił się od poprzednich nie tylko nowymi poszukiwaniami w zakresie formy artystycznej ale i odmiennym widzeniem życia uczuciowego człowieka i jego miejsca w społeczeństwie. Każdy nowy kierunek literacki inaczej traktował temat miłości z większą lub mniejszą swobodą odnosił się do jej zmysłowej, erotycznej strony, stwarzał pewien konwencjonalny wzorzec, który utrzymywał się przez dziesiątki lat. Prześledzenie tych przemian na przykładzie najwybitniejszych i najbardziej charakterystycznych dla poszczególnych prądów utworów literatury światowej w dwóch ostatnich stuleciach jest celem tej pracy.
Liczne cytaty z wybranych powieści z gatunku erotyka.