Krew z krwi. Jacek Dehnel "Saturn"

Czytając prozę Dehnela zawsze zaskakują mnie dwie rzeczy. Po pierwsze jak to możliwe, że soczysta, nadbudowana, barokowa proza autora może mnie zachwycić?! Mnie, wielbiciela dynamicznego i prostego przekazu. Po drugie, proszę, niech ktoś mi wyjaśni, jak to możliwe, że pisarz, mimo tak młodego wieku, potrafi stworzyć tak genialne i dojrzałe teksty?! Kłaniam się w pas!


„Saturn”, najnowsza książka autora "Lali", to przede wszystkim tekst o toksycznych relacjach pomiędzy ojcem i synem. Francisco Goya i Javier Goya. Ten pierwszy, wybitny malarz u szczytu popularności i sławy. Silny i nieugięty. Pijak i kobieciarz. Ten drugi, zalękniony i milczący. Nałogowy czytelnik, zasługujący zdaniem ojca na miano lenia, nieudacznika i obiboka. Marny, co tam, żaden malarz. Tych dwoje, całkowicie różnych ludzi musi jednak żyć razem po jednym dachem. Nie jest to łatwe. Różnice są zbyt duże, zbyt bolesne. Dochodzi do ciągłych starć w których Javier nie ma szans. Próbuje przetrwać. Sposobem na przeżycie okazuje się bierność. Syn godzi się bez szemrania na zaaranżowane małżeństwo, którego owocem okaże się trzeci Goya – Mariano. Koleje, ważne ogniwo powieści. Javier jednak z własnym potomkiem również nie może dojść do porozumienia. Mariano bowiem to wierna kopia dziadka. Wyzwolenie ma przynieść zatem śmierć Francisco, lecz to tylko pozory. Żeby ostatecznie oczyścić się z wpływów ojca, Javier zaczyna malować, drugi raz w ciągu swojego życia. Efektem pracy jest seria tzw. Czarnych obrazów. Nie to nie błąd, według autora „Saturna” i najnowszych badań obrazy to nie dzieło Francisco! Ile smutku i zła mieści się na tych płótnach!


Wielogłosowa książka Dehnela utkana została z wypowiedzi Francisco, Javiera i Mariano. Pierwszoosobową narrację przeplata opis wspomnianej wyżej serii Czarnych obrazów.


„Saturn” to swoiste studium międzypokoleniowego niezrozumienia. To publikacja o rozczarowaniach, konflikcie, nienawiści i pasji. Ale też o miłości, jej najgorszej odmianie, która potrafi zniszczy i zabić.

Krew z krwi. Jacek Dehnel "Saturn"

Czytając prozę Dehnela zawsze zaskakują mnie dwie rzeczy. Po pierwsze jak to możliwe, że soczysta, nadbudowana, barokowa proza autora może mnie zachwycić?! Mnie, wielbiciela dynamicznego i prostego przekazu. Po drugie, proszę, niech ktoś mi wyjaśni, jak to możliwe, że pisarz, mimo tak młodego wieku, potrafi stworzyć tak genialne i...