Mój egzemplarz "Portretu Doriana Graya" jest cały zaklejony kolorowymi kartkami i pokreślony ołówkiem, ponieważ co rusz natykałam się na jakiś ciekawy cytat, który skłaniał mnie do przemyśleń na różne tematy dotyczące sztuki, życia.

Dorian jest młodym człowiekiem o zjawiskowej urodzie, który jeszcze "nie został zbrukany złem tego świata" jak to określa Lord Henryk. Z jego rysów bije szczerość i niewinność. Wywiera on niesamowite wrażenie na ludziach, którzy z nim przebywają, wszyscy bez wyjątku są zafascynowani tym niewinnie i wręcz nieziemsko prezentującym się młodym mężczyzną. Pewnego razu bliski przyjaciel, malarz Bazyli Hallward, postanawia namalować jego portret. Dorian, który po obejrzeniu skończonego dzieła odczuł niesamowitą zazdrość względem swojego wizerunku na płótnie, który już na zawsze pozostanie obojętny na działanie czasu w przeciwieństwie do niego, wyjawia swoje pragnienie, aby to obraz się starzał, a on pozostał wiecznie młody. Jest gotów zapłacić za to najwyższą cenę - swoją duszę.

Mamy tu świetnie przedstawione jak ogromny wpływ może mieć ktoś na to jak potoczy sie życie drugiej osoby. Mowa tu oczywiście o Lordzie Henryku, który zaszczepił w Dorianie chęć do używania życia bez przejmowania się żadnymi ograniczeniami moralnymi. Jak mówi:

"Wszyscy cierpimy karę za to czego się wyrzekamy. Każda żądza przez nas zdławiona rozpładza się w naszej duszy i zatruwa ją. Ciało grzeszy i na tym grzech się kończy, bo czyn jest rodzajem oczyszczenia. Nie pozostaje wówczas nic prócz wspomnienia rozkoszy lub żalu, który jest zbytkiem. Jedynym sposobem pozbycia się pokusy jest uleganie jej. Gdy będziemy się jej opierali, dusza zachoruje z tęsknoty za tym, czego sobie sama odmawiała, z żądzy za tym, co potworne jej prawa uczyniły potwornym i bezprawnym."

Czy, aby na pewno można się zgodzić z jego słowami? Nie do końca. W końcu nasz główny bohater, który ulegał wszystkim swoim pragnieniom i zawsze zaspokajał swoje żądze właśnie takim postępowaniem zatruł swoją duszę. Wszystkie nasze czyny zostawiają po sobie jakiś ślad w nas samych. Nic nie przejdzie bez konsekwencji. Nawet Dorian, który na zewnątrz wyglądał jak osoba niewinna, z każdym kolejnym niegodziwym popełnionym przez siebie występkiem niszczył swoje wnętrze, którego w konsekwencji nie dało się już odratować. Nasz bohater zatracił się w poczuciu własnej wyjątkowości co bez wątpienia może doprowadzić każdego do zguby.

Muszę wspomnieć jeszcze kilka słów o postaci lorda Henryka, który jest niejako motorem do zmian zachodzących w Dorianie. Ale jak tu się oprzeć tak charyzmatycznej i wyrazistej osobowości oddziałującej na nas z całą swoją intensywnością? Człowiek niezwykle inteligentny i głoszący delikatnie to ujmując nieco kontrowersyjne poglądy, stojący w opozycji do wielu odgórnie przyjmowanych zasad. Głosi apogeum młodości i piękna. Na każdy temat ma swoje własne przemyślenia i zaszczepia je w umysłach otaczających go ludzi. Dla mnie, jak i pewnie dla niemałego grona pozostałych czytelników, bez wątpienia najbardziej wyrazista i interesująca postać w całej powieści.

Ale, ale, ale. Znalazłam wadę! Za krótko. Miałam nadzieję, że będę mogła dokładniej śledzić cały proces "deprawacji" duszy Doriana, a tu wszystko potoczyło się tak szybko. Za szybko.

To tyle jeśli chodzi o moje wrażenia "na świeżo" po lekturze.
Mam nadzieję, że zdołałam zachęcić kogoś do sięgnięcia po tę książkę, w której niemal na każdej stronie znajdują się refleksje skłaniające do przemyśleń.
Piękny język, interesujące postacie, ciekawy sposób przedstawienia przez autora jego poglądów. Nic, tylko czytać!

Mój egzemplarz "Portretu Doriana Graya" jest cały zaklejony kolorowymi kartkami i pokreślony ołówkiem, ponieważ co rusz natykałam się na jakiś ciekawy cytat, który skłaniał mnie do przemyśleń na różne tematy dotyczące sztuki, życia.

Dorian jest młodym człowiekiem o zjawiskowej urodzie, który jeszcze "nie został zbrukany złem tego świata" jak to określa Lord Henryk. Z jego...