Pewnie sama nie sięgnęłabym po tę książkę ale pani w bibliotece wręczyła mi
" Wędrujące maki " ze słowami - warto przeczytać. I miała rację. Pomimo, że za bardzo nie przepadam za autobiografiami ale ta jest napisana naprawdę ciekawie. Czyta się ją z dużym zainteresowaniem i wcale nie nudzi a wręcz przeciwnie. Jest to opowieść o dramatycznych przeżyciach autorki i jej rodziny napisane pięknym językiem. Opowieść pani Stanisławy zapewne czyta się tak dobrze bo jest pełna ciepła i dobroci i pozytywnego nastawienia do ludzi. Pomimo różnych kolei losów jakie były jej udziałem, optymizm i przebojowość autorki pozwoliły przejść i przezwyciężyć trudne sytuacje i ze wszystkich wyjść obronną ręką. Myślę,że nastawienie do życia pani Stanisławy wynikało z wychowania i postawy wobec " spraw ziemskich " jej mamy.

" Wpajała nam też przy wielu okazjach, iż nigdy nie należy mówić :
" Jestem nieszczęśliwy ". Samo nasze życie , nasze istnienie w tym pięknym i jakże ciekawie i wspaniale stworzonym potężnym wszechświecie jest już szczęściem. A nieszczęścia, które przeżywamy dziś, może obrócą się kiedyś w SZCZĘŚCIE - może nawet dalekiej przyszłości."

Na zakończenie mam pewien niedosyt bo nie poznałam dokładnie losów autorki w komunistycznej Polsce i co spowodowało, że los rzucił ją i jej rodzinę do Francji.
Ale ogólnie polecam. Warto zapoznać się z nieopisywanymi wcześniej w literaturze faktami o zesłaniach Polaków do Kazachstanu w latach pięćdziesiątych XX wieku.

Pewnie sama nie sięgnęłabym po tę książkę ale pani w bibliotece wręczyła mi
" Wędrujące maki " ze słowami - warto przeczytać. I miała rację. Pomimo, że za bardzo nie przepadam za autobiografiami ale ta jest napisana naprawdę ciekawie. Czyta się ją z dużym zainteresowaniem i wcale nie nudzi a wręcz przeciwnie. Jest to opowieść o dramatycznych przeżyciach autorki i...