Rodzice w akcji. Jak przekazać dzieciom wartości.

Przeczytałam w życiu wiele poradników jak wychowywać dzieci. Ten różni sie tym, że autorzy chrześcijanie, podpowiadają jak wychować dzieci w wierze katolickiej. Spodobało mi sie to, że autorzy podchodzą do wiary normalnie, po ludzku, nikogo nie osadzając. Pokazują m.in. by dzieciom, zwłaszcza nastolatkom nie narzucać wiary. Wg nich można im jedynie pokazać drogę i mieć jedynie nadzieję, że nią pójdą. Ale to musi być ich dobrowolny wybór.

Książka składa się z 7 rozdziałów:

1) Nie przejmuj odpowiedzialności za dziecko
2) Traktuj dzieci indywidualnie
3) Nałóż pozytywne okulary
4) Towarzysz czy policjant, czyli...nie pełnij dwóch ról w tym samym momencie!
5) Stawiaj granice
6) Nie ograniczaj wolności dziecka (granica bezpieczeństwa i rozsądku, granica światopogladu, granica intymna dziecka, granica małżeńska)
7) Przekazuj wiarę i rób to świadomie

Autorzy zwracają m.in. właśnie uwagę na bardzo ważną sprawę, że na pierwszym miejscu powinno sie dbać o małżeństwo, o jakość relacji, zadbać o to, by spędzać czas tylko w dwójkę bez dzieci, a dopiero na drugim miejscu o dzieci.

Nie jest to typowy poradnik dla rodziców z radami co zrobić w jakiej sytuacji. Nie są to sztywne rady a wskazówki i podawanie pomocnej dłoni.

Książka nie jest typowa ponieważ napisana jest przez małżeństwo. Małżeństwo katolickie, wychowujące czwórkę (4) swoich dzieci, zgodnie z wartościami chrześcijańskimi.

Dla mnie plusem jest nie tylko to, że są rodziną wielodzietną ale również ich wykształcenie. Marcin jest lekarzem, Monika pedagogiem. Dodatkowo mają skończone inne kierunki związane z terapią i wychowaniem. Prowadzą rekolekcje, terapie a w TV TRWAM można obejrzeć program "Siódmy sakrament" w którym występują.

Książka pokazuje problemy jakie stają przed rodzicami, którzy chcą wychowywać swoje dzieci w wierze, przekazywać im ją tak aby dziecko, które dorośnie i odejdzie z domu miało prawdziwą wiarę a nie tylko religijność czy nawyki i przyzwyczajenia.

Autorzy wskazują także jak ważne jest oddzielenie bycia małżeństwem od bycia rodziną, rodzicami. Wszędzie czytam teraz, że mama musi dbać o siebie, swoje potrzeby nigdzie jednak nie ma zwróconej uwagi na rodziców jako małżeństwo.
W książce podkreślone jest to, że ważne jest aby być i małżeństwem i rodzicami. Aby nie zatracić siebie jako pary podczas bycia rodzicami.

W książce podobają mi się także konkretne przykładny problemów oraz pokazanie przykładowych reakcji rodzica. Przykładowych ponieważ autorzy podkreślają indywidualność nas, naszego dziecka i sytuacji jakie nas spotykają. Dają więc ogólne rady, nacechowane otwartością na dziecko oraz dialog z nim.

Książkę mogę polecić przede wszystkim rodzicom katolickim, których interesuje przekazywanie wiary w rodzinie.

Myślę jednak, że także rodzice niewierzący znajdą w książce wiele ciekawych kwestii dotyczących wychowywania myślących samodzielnie dzieci.

Nie dałam rady przeczytać całej książki, bo "mądrości" przedstawione na pierwszych jej stronach sprawiły, że czytanie całego poradnika uznałam za stratę czasu. Cytaty w stylu: "Nie traktuj piersi jak smoczka", "Nie wdawaj się w dyskusje z dzieckiem, które będzie chciało przyjść do Twojego łóżka w nocy, tylko odprowadź je do jego pokoju", chlubienie się "żelazną konsekwencją" czyli np. niedawaniem dzieciom kanapek do czasu następnego posiłku, jeśli nie chciały ich zjeść od razu (pozostawienie kanapek w zasięgu wzroku, ale nie rąk) - wszystkie te i wiele innych porad dyskredytuje tę książkę w moich oczach. Dla mnie jest w takim podejściu jakieś wyrachowanie, chęć warunkowania dziecka (jak można wtedy mówić o przekazywaniu wartości, jeśli wtłaczamy je za pomocą warunkowania, a nie zachęty i przykładu?). Takie podejście, choć pewnie skuteczne tu i teraz jest dla mnie nie do przyjęcia i może przyczynić się do tego, że narazimy naszą więź z dzieckiem na szwank. Nie polecam.