Nie męczy - i najważniejsze. Szkoda tylko, że dzieło tak przystępne i w sumie ciekawie, jest równocześnie prawdopodobnie jednym z najbardziej szkodliwych w historii literatury, z powodu zdominowania swoimi opisami wizji zaświatów w pojmowaniu ludzkim, odsuwając na dalszy plan przedstawienie biblijne.

Nie męczy - i najważniejsze. Szkoda tylko, że dzieło tak przystępne i w sumie ciekawie, jest równocześnie prawdopodobnie jednym z najbardziej szkodliwych w historii literatury, z powodu zdominowania swoimi opisami wizji zaświatów w pojmowaniu ludzkim, odsuwając na dalszy plan przedstawienie biblijne.

Najmniej literacki z dialogów, które do tej pory przeczytałem. Zbyt mocno czuć tę nienaturalność, gdzie przy wypowiedzi każdego bohatera centralnym tematem są jego poglądy filozoficzne.

Najmniej literacki z dialogów, które do tej pory przeczytałem. Zbyt mocno czuć tę nienaturalność, gdzie przy wypowiedzi każdego bohatera centralnym tematem są jego poglądy filozoficzne.

„Fedon” to dialog Platona zaliczany do tzw. dialogów średnich, czyli tych, które napisał będąc w kwiecie wieku, niedługo po założeniu Akademii. Można określić go jako swoisty epilog trylogii platońskiej dotyczącej procesu Sokratesa (Eutyfron, Obrona Sokratesa, Kriton). Główną postacią jest (a jakżeby inaczej) Sokrates znajdujący się w ostatnich godzinach swojego życia, oczekujący w więzieniu na wykonanie wyroku śmierci.

Otoczony przyjaciółmi, Sokrates poświęca ostatnie chwile życia na rozmowę o tym, co wydaje się oczywiście wynikać z jego położenia – a mianowicie o życiu i śmierci. Niejako dokonując rozliczenia z życiem, Sokrates przedstawia swoje poglądy dotyczące natury duszy w człowieku i przedstawia trzy (a właściwie łącznie cztery) argumenty na rzecz twierdzenia o nieśmiertelności duszy. W rozmowę na ten temat wdają się szczególnie Kebes i Simiasz, którzy przedstawiają swoje stanowiska, jak i wątpliwości, co staje się silnikiem napędowym konwersacji. Dialog kończy się wypiciem cykuty przez pogodzonego ze śmiercią Sokratesa.

Jest to jeden ze sztandarowych dialogów platońskich. Przedstawia on tutaj, posługując się postacią Sokratesa, swoje poglądy antropologiczne (dualizm ciała i duszy),a przede wszystkim eschatologiczne – nieśmiertelność i wieczność duszy. Przebieg dialogu jest (o czym trzeba pamiętać) niemal na pewno fikcyjny, a treści wyrażane przez Sokratesa są stanowiskami Platona, które ten wkłada swojemu mistrzowi w usta. W przeciwieństwie do dialogów wczesnych, „Fedon” nie ma już charakteru negacyjnego (potyczki słownej),lecz konstruktywny (budowanie elementów światopoglądu).

„Fedon” to dialog Platona zaliczany do tzw. dialogów średnich, czyli tych, które napisał będąc w kwiecie wieku, niedługo po założeniu Akademii. Można określić go jako swoisty epilog trylogii platońskiej dotyczącej procesu Sokratesa (Eutyfron, Obrona Sokratesa, Kriton). Główną postacią jest (a jakżeby inaczej) Sokrates znajdujący się w ostatnich godzinach swojego życia,...

(po ang.)

(po ang.)

Jako samo dzieło Platona, a książka zawiera jeszcze komentarz, dialog ten jest jednym z najwybitniejszych dzieł literatury światowej w dziedzinie zagadnienia nieśmiertelności duszy. Jest podstawą, od której należy wyjść rozważając zagadnienie własnego istnienia po dokonaniu życia. Co do samego komentarza; rozbudowany, wymagający, dokładny i dociekliwy, ale dzięki temu staje się wartościowy, bo wymaga głębszej uwagi i zaangażowania czytelnika. Polecam zarówno początkującemu filozofowi, ale też i każdemu, kto szuka odpowiedzi na pytanie o swoją duszę i jej dalsze losy.

Jako samo dzieło Platona, a książka zawiera jeszcze komentarz, dialog ten jest jednym z najwybitniejszych dzieł literatury światowej w dziedzinie zagadnienia nieśmiertelności duszy. Jest podstawą, od której należy wyjść rozważając zagadnienie własnego istnienia po dokonaniu życia. Co do samego komentarza; rozbudowany, wymagający, dokładny i dociekliwy, ale dzięki temu staje...

Znajdując opisy dialogu w internecie zawsze wyczytasz: „o nieśmiertelności”, to samo na odwrocie okładki. Zagadnienia boskie, duszy, jej wędrówek, ostatecznie zdają się atoli praktycznie bez znaczenia wobec strzału w kolano wyprowadzanego przez Sokratesa -100a: „Więc tak; tędy ci ja poszedłem i w każdym wypadku zakładam jakieś słowo (gr. logos – również myśl),które oceniam jako najmocniejsze, i cokolwiek mi się wyda z nim zgodne, to przyjmuję za prawdę, […], a co się nie zgadza, za nieprawdę”.

Platoński Sokrates, jak już zauważaliśmy w „Kritonie”, wraz ze zbliżającą się śmiercią oddala się od stateczności racjonalnego mędrca, postaci jak z książki, a staje się coraz to kruchszy i coraz to bardziej ludzki. Pozwala, by zwodziły go emocje; w tym wypadku ich negatywne koloryty pozwoliły ukrócić jego myśli polotu i nabrać zadumy na temat właściwej substancji niosącej – czytałem gdzieś, iż smutek zmusza do dokładniejszego rozpatrywania - matryce jego namysłów, platonizm, idealizm, zostają przez niego w „Fedonie” nazwane uogólnieniami, maleją one w obliczu tak ciężkiego zagadnienia jak ontologiczny dowód duszy.

Nie jest to oczywiście wyrzeczenie się wszelkiej wcześniejszej myśli i innych zapisów, które zdążyłeś już przeczytać nim autor skulały miałby wyłożyć: „właściwie to się ze sobą sam nie zgadzam, pisałem w żarcie, powiedzmy, dla frajdy”. Nie sądźmy w ten sposób, w finalnym równaniu Sokrates wykazuje dziury w swoich namysłach, podkreśla wraz z uczniami, że „coś jest nie tak”, zarówno we wniosku co do duszy (dowód jej nieśmiertelności podlega obumarciu z uwagi na błąd logiczny petitio principii -106b),jak i w samym systemie filozoficznym, w którym to dowodzenie się rozgrywało.

Finalnie sędziując, „Fedon” jest jedynie majaczeniami na temat życia pozagrobowego; Sokrates sam przed sobą przyznaje, że ludzki strach nakazuje mu eksplikować wizje, gdzie podobnie jak u chrześcijan dobrzy zostaną nagrodzeni, a okrutni wiecznie skazani. Wizje, gdzie po śmierci nie rozpływamy się w cuchnącą mgłę własnych pożądań oraz przeminionych dokonań.

Warto przeczytać z uwagi na, powiedzmy, wątek biograficzny – wzruszyłem się. Zbesztać idealizm platoński czy kolejne teologie zdolny jest każdy. Krótki tekst, warto więc. Zdaje się należeć do grupy tych, o których najprzyjemniej jest móc opowiedzieć.

Znajdując opisy dialogu w internecie zawsze wyczytasz: „o nieśmiertelności”, to samo na odwrocie okładki. Zagadnienia boskie, duszy, jej wędrówek, ostatecznie zdają się atoli praktycznie bez znaczenia wobec strzału w kolano wyprowadzanego przez Sokratesa -100a: „Więc tak; tędy ci ja poszedłem i w każdym wypadku zakładam jakieś słowo (gr. logos – również myśl),które oceniam...

Poruszająca historia z ostatnich chwil Sokratesa, ukazująca jego gotowość do filozofowania w momencie, kiedy za chwilę czeka go śmierć. Sokrates pokazany jest jako postać heroiczna, pozbawiona strachliwości, żywa na umyśle. Odnaleźć można tu nawiązania do Heraklita z Efezu, młodzieńcze losy Sokratesa jako filozofa przyrody, filozofowanie o duszy, teorię przypominania i zrąb teorii metempsychozy, wizję globu ziemskiego, a na końcu - bardzo dołujący opis śmierci. Świetna książka.

Poruszająca historia z ostatnich chwil Sokratesa, ukazująca jego gotowość do filozofowania w momencie, kiedy za chwilę czeka go śmierć. Sokrates pokazany jest jako postać heroiczna, pozbawiona strachliwości, żywa na umyśle. Odnaleźć można tu nawiązania do Heraklita z Efezu, młodzieńcze losy Sokratesa jako filozofa przyrody, filozofowanie o duszy, teorię przypominania i zrąb...

Ten dialog podobał mi się mniej niż pozostałe, które czytałam. Pewnie dlatego, że sporo w nim o teorii idei, którą w usta Sokratesa wkłada Platon. Teorie tę znam dobrze i te fragmenty przez to nie były dla mnie ciekawe. Są jednak ciekawe ustępy o śmierci i dobrym życiu, nieśmiertelności duszy o zaświatach. Można też trochę dowiedzieć się o samym Sokratesie i o jego śmierci. Polecam przeczytać zaraz po czytaniu Obrony Sokratesa.

Ten dialog podobał mi się mniej niż pozostałe, które czytałam. Pewnie dlatego, że sporo w nim o teorii idei, którą w usta Sokratesa wkłada Platon. Teorie tę znam dobrze i te fragmenty przez to nie były dla mnie ciekawe. Są jednak ciekawe ustępy o śmierci i dobrym życiu, nieśmiertelności duszy o zaświatach. Można też trochę dowiedzieć się o samym Sokratesie i o jego śmierci....

Opina jest zbędna. Każdy kto choć zetknie się z filozofią usłyszy o tym dziele. Oczywiście czytając bez kontekstu może się to mniej lub bardziej podobać ale tak nie można. Należy na to patrzeć przez pryzmat historii, na to kiedy i jak to dzieło powstało. W takim ujęciu nie możne tego nie docenić.

Opina jest zbędna. Każdy kto choć zetknie się z filozofią usłyszy o tym dziele. Oczywiście czytając bez kontekstu może się to mniej lub bardziej podobać ale tak nie można. Należy na to patrzeć przez pryzmat historii, na to kiedy i jak to dzieło powstało. W takim ujęciu nie możne tego nie docenić.

Czytając nowe wydanie odnosi się wrażenie czytania tekstu ukierunkowanego i to w sposób znajomy. Można zakładać, że to kwestia innego języka. Swoją drogą (zapewne) miał być on bardziej nam współczesny, zrozumiały - to powszechna praktyka, wszak język ewoluuje. Okazało się jednak, że ów język jest po prostu zwyczajnie pospolity, płaski. Nie oddaje głębi przekazu. To chyba jednak nie jest to negatywne wrażenie, które przebija się gdzieś pomiędzy. Ten czynnik to zdaje się takie pokropienie całości chrześcijaństwem. Jedna kropla goryczy a wystarczy żeby zmienić smak całości. Pytanie tylko po co? Przecież to już było.

Czytając nowe wydanie odnosi się wrażenie czytania tekstu ukierunkowanego i to w sposób znajomy. Można zakładać, że to kwestia innego języka. Swoją drogą (zapewne) miał być on bardziej nam współczesny, zrozumiały - to powszechna praktyka, wszak język ewoluuje. Okazało się jednak, że ów język jest po prostu zwyczajnie pospolity, płaski. Nie oddaje głębi przekazu. To chyba...