Och, jaka piękna książka! O niezwykłym miejscu i ludziach w czasach które minęły bezpowrotnie. Kresy wschodnie, rodzinny majątek, życie w pałacu i losy rodziny Heleny stanowią przedmiot rozmowy autora z Heleną Stankiewiczową. Bohaterka snuje swoją opowieść barwnie, z niesamowitą dokładnością o czasach swojego dzieciństwa, młodości i dorosłego życia, w którym było mnóstwo zawirowań i przygód. Jednak największe wrażenie robią opisy życia w majątku, w czasach jego największej "świetności"- wychowanie dzieci, guwernantki, powozy,służące, codzienne posiłki dla rodziny, obiady dla gości, którzy licznie odwiedzali majątek. Bo gości tu witało się z wielką radością. Oto opis co znajdowało sie w spiżarni:
"Na podestach stały worki z różnymi gatunkami mąki i kasz. Nad nimi wisiały szynki, kiełbasy, polędwice, wędzona dziczyzna. Suche kiełbasy przechowywano w zbożu w specjalnych pojemnikach. Stały beczki ze starką, gąsiory z nalewkami: wiśniówka, śliwowica, tarniówka. W otwartych beczkach trzymano groch, fasolę, w zamkniętych - masło solone i miód. Na półkach leżały butelki z winem. Stare wina, węgrzyn przechowywano w specjalnej piwnicy, w której byłam chyba tylko raz. Na kołkach wisiały kosy cebuli, czosnku, majeranku. Na półkach stały słoje z migdałami, rodzynkami, suszonymi śliwkami, osobno konfitury. Pod sufitem wisiały suszone borowiki. Nie sposób opisać czego tam nie było, no i tego zapachu. Gdyby Poniemuń miał przetrwać oblężenie, jedzenia chyba by nie brakło.
- Dla kogo były wszystkie te frykasy?
Dla gości. Ilekroć przyjeżdżali do Poniemunia, podejmowaliśmy ich tak, żeby do końca życia tego nie zapomnieli. Ciągle ktoś nas odwiedzał. Goście byli mile widziani, przerywali monotonię życia w majątku oddalonym o czterdzieści kilometrów od Kowna. To przysłowiowe: "Gość w dom, BÓg w dom" było u nas jak jedenaste przykazanie, którego bardzo przestrzegaliśmy(...)"

Wilno z Matką Boską Ostrobramską, Kowno, piękne okoliczne krajobrazy, Niemen wijący się leniwie to tło wydarzeń, gdzie żyła ta niezwyke interesująca rodzina, której historię warto poznać. Pani Helena opowiada tak, że "słucha się" jej z zapartym tchem. Polecam zapoznać się z tą książką i poznać tych wszystkich ludzi o którch ona opowiada, "zobaczyć" miejsca, które opisuje i za kórymi tęskni później do końca swojego życia. Warto poznać jej życie, ludzi z którymi była związana, przodków, przyjaciół, których miała w swoim życiu, zwykłych i nadzwyczajnych bohaterów tej książki.
Nie sposób opisać tu wszystkiego, co chciałoby sie powiedzieć o tej książce, ale napiszę tylko, że to jest jedna z tych pozycji, które pamięta się długo. Oj, pamięta się!

Och, jaka piękna książka! O niezwykłym miejscu i ludziach w czasach które minęły bezpowrotnie. Kresy wschodnie, rodzinny majątek, życie w pałacu i losy rodziny Heleny stanowią przedmiot rozmowy autora z Heleną Stankiewiczową. Bohaterka snuje swoją opowieść barwnie, z niesamowitą dokładnością o czasach swojego dzieciństwa, młodości i dorosłego życia, w którym było mnóstwo...