Prześliczna kreska (szczególnie w detalach architektonicznych i strojach) oraz ciepły, pełen sympatii i szczerej próby wczucia się i zrozumienia (i choć z gruntu fałszywy, to mile łechcący narodową dumę) obraz wycinka dziejów Polski sprawiają, że po tę mangę naprawdę warto sięgnąć, choć jej rozliczne wady nie pozwoliły mi wystawić jej wyższej oceny.
Autorce do zarzucenia mam niewiele - łatwo sobie wyobrazić, ile trudu zadała sobie (w czasach przedinternetowych...),żeby szczegółowo poznać czasy i postaci, jakie wykorzystała, oraz ich otoczenie, którego nie mogła przecież znać równie dobrze, jak my, nie obcując od dzieciństwa z polską kulturą, krajobrazami czy mitami narodowymi. Ze zmian w ich genealogii czy niuansach życiorysu dość szczegółowo i lojalnie się nam tłumaczy. Nieco, ale do zniesienia, rażą też niezamierzone (zapewne) błędy i anachronizmy - jak nagminne mylenie Cerkwi z Kościołem greckokatolickim, wizja Stanisława Augusta Poniatowskiego jako do końca ślepo zakochanego w Katarzynie II, romantycznego idioty (czego nie da się obronić ani w świetle źródeł, ani rozwiązłej i zepsutej, a przy tym mocno przecież racjonalistycznej epoki, w której się wychował i żył),czy używanie nazwy 'Galicja' w kontekście pierwszego rozbioru (a pojęcie to, jak wiadomo, było tworem sztucznym i ukutym znacznie później, zresztą nie bez jasnego celu politycznego). No i trochę dziwnie się patrzy na damy, które już w 1794 roku porzucają bombiaste kiecki dla lekkich sukienek empire...
Godne kija, jeśli nie stosu, jest tłumaczenie, które - sprawdzałam! - nie spotkało się co gorsza z korektą. Pomijając literówki i dziwne składnie oraz ogólną niestaranność, przykro było mi czytać o 'Bohemii' w zdaniu, w którym świetnie pasowałyby Czechy, a o 'Rodzinie' tam, gdzie powinna naturalnie figurować Familia; fatalnie wyglądają też kwiatki w stylu 'króla Luisa' albo 'cesarza (!) Fridricha'. Nie lepiej jest z edycją - tekst wyłazi poza ramki, interlinie są nierówne, a całość niesymetrycznie poumieszczana w dymkach. Wstyd.
A biorąc pod uwagę, że jest to już drugie polskie wydanie tej mangi, i to o ile mi wiadomo po ponad dziesięciu latach, całość woła o pomstę AŻ DO NIEBA.
Pomijając powyższe wady, po 'Aż do nieba' sięgnąć warto - nawet pomimo, a może zwłaszcza dlatego, że Ikeda wystawia w nim Polakom fałszywą, ociekającą lukrem laurkę. Bo jeżeli przeciętny Japończyk ma taki pogląd na postaci księcia Józefa Poniatowskiego, pani Walewskiej czy Kościuszki, to możemy podnieść dumnie głowy. Ostatecznie Francuzi też chlubią się Bastylią, a Amerykanie wojną o niepodległość, choć nie trzeba daleko szukać, by zedrzeć z tych wydarzeń cały ich patos - w który świat, Polski nie wyłączając, nadal zdaje się powszechnie wierzyć.

Prześliczna kreska (szczególnie w detalach architektonicznych i strojach) oraz ciepły, pełen sympatii i szczerej próby wczucia się i zrozumienia (i choć z gruntu fałszywy, to mile łechcący narodową dumę) obraz wycinka dziejów Polski sprawiają, że po tę mangę naprawdę warto sięgnąć, choć jej rozliczne wady nie pozwoliły mi wystawić jej wyższej oceny.
Autorce do zarzucenia...