Nasi pacjenci dzielą się na dwie kategorie: jedni to ci, którzy już dawno powinni znaleźć się w wariatkowie, czyli świry, którym nie pomoże żaden psychoanalityk, a drudzy tacy, jak twój Awerin, którzy przychodzą z nudów. No dobrze, może nie z nudów, a dlatego że nie mają pojęcia, czym, oprócz pracy, mogliby się zająć. W Ameryce każdy średniozamożny biznesmen ma swojego psychoanalityka, do nas też dotarła ta moda. Wprawdzie my mamy swój sposób, prostszy i tańszy: siadasz z porządnym człowiekiem, wypijasz pół litra i gadasz o życiu - po co ci jakaś psychoterapia? Ale coś takiego to dobre dla klasy pracującej, twojemu Awerinowi nie wypadało przyjść do spelunki i pytać jakiegoś pijaka: „Szanujesz mnie?".

Nasi pacjenci dzielą się na dwie kategorie: jedni to ci, którzy już dawno powinni znaleźć się w wariatkowie, czyli świry, którym nie pomoże ...

- A jak tam ten twój Kołobok? - zmieniłam temat. - W porządku - skinęła głową Żeńka, ściągnęła brwi i dodała: - Może nawet wyjdę za niego za mąż. - No coś ty? - W sumie to porządny facet, no i takie wydarzenie zmieni fabułę. - W mojej powieści w ogóle nie było żadnych psychoanalityków - przypomniałam. - No właśnie, jego nie ma, żony też nie, więc nikt mnie nie zabije. Zabrzmiało to niewiarygodnie, ale nie spierałam się: cokolwiek by mówić, Żeńka ma gorzej niż ja, nawet jeśli mnie ograbią, to zabić nie powinni...

- A jak tam ten twój Kołobok? - zmieniłam temat. - W porządku - skinęła głową Żeńka, ściągnęła brwi i dodała: - Może nawet wyjdę za niego za...