Książka ze wszech miar wyjątkowa. Isabel Wilkerson, pierwsza czarnoskóra laureatka nagrody Pulitzera, przedstawia historię masowej migracji czarnoskórej ludności USA ze skrajnie nietolerancyjnego południa, do wydawałoby się ziemi obiecanej - pozbawionych uprzedzeń Północy czy Kaliforni.

Autorka posłużyła się rewelacyjnym zabiegiem. Ni to testament, ni to reportaż czytamy z perspektywy trojga głównych bohaterów, tych którzy w latach 1914-1970 migrowali, często dzięki temu ocalając życie, i osiedlali się w rejonach, gdzie pada śnieg, by tam wychować dzieci z dala od zagrożenia linczami,a z dostępem do dobrych szkół, czy po prostu kina. Zaskakujące relacje podsumowane są rozdziałami faktograficznymi - ograniczonymi do minimum, co dla mnie jest dodatkowym atutem tej książki.

Poza ogromną, czysto socjologiczną, nową dla mnie wiedzą odnośnie sytuacji czarnoskórych w USA, po lekturze wyniosłem jeszcze jedno przeświadczenie. Wiele stereotypów o USA jako kraju tolerancji, równych szans i zrozumienia jest wyssanych z palca. Za to utwierdziłem się w przekonaniu, że Stany Zjednoczone to kraj self-made manów - dasz sobie radę, jeśli wierzysz w siebie i w to, że może czekać cię lepsza przyszłość w promieniach innych słońc.

Polecam gorąco. Już dawno, jeśli w ogóle, nie czytałem książki faktu, która jest równocześnie pasjonująca powieścią.

Książka ze wszech miar wyjątkowa. Isabel Wilkerson, pierwsza czarnoskóra laureatka nagrody Pulitzera, przedstawia historię masowej migracji czarnoskórej ludności USA ze skrajnie nietolerancyjnego południa, do wydawałoby się ziemi obiecanej - pozbawionych uprzedzeń Północy czy Kaliforni.

Autorka posłużyła się rewelacyjnym zabiegiem. Ni to testament, ni to reportaż czytamy z...