"Tędy i Owędy" to coś na kształt autobiografii albo raczej pamiętnika. Książka zaczyna się od przyjazdu autora do Warszawy na nauki a kończy wiele lat później w tym samym mieście choć już w innym państwie. Wańkowicz bowiem, choć nam niemal współczesny edukować się zaczął jeszcze pod zaborami. Jego Warszafka nie była taką, jaką dziś znamy, pełną anielogłowych hipsterów na placu im. Starbucksa. Wówczas jeszcze panienki z dobrych domów uczyły się na pensjach, na ulicach dopiero zaczynały pojawiać się samochody, o telefonach nie wspominając.
Nie jest książka która przymusi nas do głębszych przemyśleń, nie to jest zresztą jej celem. Jest to rzecz bardzo zabawna i napisana z niezwykłą lekkością. Znakomita rzecz na poprawę humoru, nie ma w niej ani krzty smuteczku. Jego opowieści są między innymi dlatego tak przyjemne, że Wańko nigdy nie cierpiał na biedę. Radosny dziedzic, bon-vivant, mającym dwór a we dworze służbę. Hajs, dziwki i koks, czegóż chcieć więcej? Bądźmy jednak szczerzy – to nie dla fabuły warto przerobić tę książkę ale dla języka. Jest on jak moja kumpel w łóżku - po prosty za dobry. Muszę ostrzec, że po takiej lekturze jeszcze przez miesiąc będzie się Wam wydawało, że każda inna książka jest napisana topornie i niedbale.

"Tędy i Owędy" to coś na kształt autobiografii albo raczej pamiętnika. Książka zaczyna się od przyjazdu autora do Warszawy na nauki a kończy wiele lat później w tym samym mieście choć już w innym państwie. Wańkowicz bowiem, choć nam niemal współczesny edukować się zaczął jeszcze pod zaborami. Jego Warszafka nie była taką, jaką dziś znamy, pełną anielogłowych hipsterów na...