Ta książka to mądre i wrażliwe spojrzenie na przemijanie i trudne relacje rodzinne. Życie dwóch kobiet, te same wydarzenia, a tak różne ich odbieranie. Funia wypiera ze swojej świadomości wiele przykrych sytuacji, zmienia przeszłość, bo tak jej wygodnie, bo nie boli, bo wmówiła sobie, że tak właśnie było. Nie można obarczać winą za takie postrzeganie rzeczywistości jej wieku, bo mimo osiemdziesięciu lat jest sprawna intelektualnie i dba o siebie. Bierze udział w spotkaniach z rówieśnicami, zapisała się na studia, uczestniczy w klubie dyskusyjnym, uczy się angielskiego, pisze wspomnienia na komputerze. Jedynie z najbliższymi nie potrafi się porozumieć. Jej córka podjęła się opieki nad matką, mimo że nie miała z nią łatwego dzieciństwa. Spojrzenie na przeszłość córki wyjątkowej matki ukazuje jak wiele tam zranień, egoizmu matki, żalu i bólu.

Wiedziałam, że starość rządzi się swoimi prawami, że człowiek u kresu życia potrzebuje potwierdzania swojej użyteczności. Autorka zwróciła uwagę na wiele innych aspektów tego okresu. To daje do myślenia.

Ta książka to mądre i wrażliwe spojrzenie na przemijanie i trudne relacje rodzinne. Życie dwóch kobiet, te same wydarzenia, a tak różne ich odbieranie. Funia wypiera ze swojej świadomości wiele przykrych sytuacji, zmienia przeszłość, bo tak jej wygodnie, bo nie boli, bo wmówiła sobie, że tak właśnie było. Nie można obarczać winą za takie postrzeganie rzeczywistości jej...