Nie sądziłam, że skuszę się i druga część serii o Maxine Kiss trafi w moje ręce. Prequel - Pocałunek Łowcy - był ciekawy ze względu na nowatorski pomysł, ale wykonanie pozostawiało wiele do życzenia. Być może teraz, nauczona doświadczeniem, byłam już bardziej przygotowana na dziwną, chaotyczną często narrację bohaterki, na jej rozterki i niepewności. Co z tego wyniknęło?

Maxine wie, że Zasłona się wali, a demony uwięzione w mitycznych celach wyjdą na wolność, niszcząc świat. A więc ostatnia Tropicielka musi odnaleźć sposób, jak zapobiec nieszczęściu.Oczywiście może liczyć na swoich demonicznych towarzyszy, którzy po zmroku odrywają się od jej ciała, by stanowić osobny byt jako małe demony pomagające zabijać zło i chronić śmiertelników.

Lecz Maxine ma swoje zmartwienia. Gdzies zniknał Stary Wilk, wciąż można się spodziewać Oturu, a jeszcze na dokładkę pojawia się tajemniczy klecha - ojciec Cribari, który nagle okazuje się starym znajomym Granta i twierdzi, że potrzebna mu jego pomoc. Ale dlaczego demony Tropicielki tak nerwowo reagują na tego podstarzałego księżulka? Jakie tajemnice skrywa przeszłość Granta, ukochanego Maxine? Jaką moc posiada Tropicielka?

Grant jest postacią nie tyle zagadkową, co wręcz intrygująco niemożliwą. Wydawać by się mogło, że wszyscy w około znają jego tożsamość, lecz on sam nic o sobie nie wie. Podobnie jak i jego ukochana, która w zasadzie mogłaby być przysłowiową blondynką, bo nie za dobrze jej wychodzi myślenie. Jednak o ile taka postać mogłaby irytować, o tyle Maxine nawet polubiłam. Zaś Grant - jej ukochany - nie wyobraża sobie jej odejścia i stara się dziewczynie udowodnić, że będzie o nią walczył do końca.A to oczywiście wywołuje we mnie ciepłe uczucia, bo jakżeby inaczej...

Język powieści pani Liu jest standardowo denerwujący - krótkie, urywane zdania, które teoretycznie mają wprowadzić dynamizm. Zdawkowe rozważania. Mówienie zagadkami. Gdyby nie fakt, że opowieść jest snuta przez niezorientowaną bohaterkę, mogłoby to naprawdę wkurzać czytelnika. Ale wiedziałam, czego się spodziewać, więc już nie robiło to na mnie takiego wrażenia, jak w przypadku czytania pierwszej części serii.

O dziwo spodobała mi się okładka, choć ciało przedstawionej kobiety jest stanowczo za mało wytatuowane. Ale kompozycja, kolorystyka, opis - wszystko to tworzy ciekawą oprawę dla tej pozycji. Choć raz Amber się postarał, alleluja! Niestety już okładka kolejnej części będzie beznadziejnie nieciekawa, ale czego bym się miała spodziewać?

Miałam nadzieję, że połknę te książkę szybko i bezboleśnie. Niestety. Męczyłam się ponad tydzień czasu, dwukrotnie przerywając czytanie na rzecz innych powieści. Ostatecznie się udało, ale czy to mnie zdziwiło? Ani trochę. Spodziewałam się takiej sytuacji, w końcu Pocałunek Łowcy był wyjątkowo ciężki do przebrnięcia. Niemniej, i tu sama siebie zadziwiam, sięgnę po kolejny tom historii o Maxine. Czemu? Bo chcę wiedzieć, jak sobie poradziła z narastającym w niej samej konflliktem, jak wiele była w stanie poświęcic dla miłości Granta i ostatecznie, co ukrywają przed nią jej demoniczni towarzysze.

Książce daję 7/10. Wysoka ocena, ale jeśli Pocałunek dostał 6/10, Wołanie powinno otrzymać jedną ocenę wyżej. Czy polecam? Fanom nietuzinkowej powieści fantasy owszem. Postronnemu czytelnikowi? Mogę jedynie zapytać: Czy jesteś gotowy na tę trudną, zagadkową podróż...?

http://tirindeth.blogspot.com/2011/04/woanie-z-mroku-marjorie-m-liu.html

Nie sądziłam, że skuszę się i druga część serii o Maxine Kiss trafi w moje ręce. Prequel - Pocałunek Łowcy - był ciekawy ze względu na nowatorski pomysł, ale wykonanie pozostawiało wiele do życzenia. Być może teraz, nauczona doświadczeniem, byłam już bardziej przygotowana na dziwną, chaotyczną często narrację bohaterki, na jej rozterki i niepewności. Co z tego...