Gdyby zajrzeć do pamiętnika jedenastoletniej dziewczynki, można by przeczytać wiele ciekawych przygód. Szczególnie, jeśli tą dziewczynką jest zwariowane dziecko równie zwariowanych rodziców. Daisy Fay i cudotwórca to wiele szalonych historii z życia Daisy, napisanych językiem stylizowanym na osobiste dzienniki dziecka wychowywanego w rodzinie z problemami.

👧 Małe miasteczko

Pod przykrywką beztroskiego tonu jedenastolatki, która nie do końca rozumie, co się dookoła dzieje, otrzymujemy niezbyt przyjemny obrazek małej społeczności amerykańskiej stanu Missisipi.

Przez kilkanaście lat, w życiu Daisy wydarzyło się tyle, że mogłaby obdzielić tym dwie osoby. Udaje się autorce zabieg, żeby przy okazji naszkicować otoczenie, o którym bohaterka pisze z naiwną szczerością.

Śmieszy ją to, że sąsiad i najlepszy przyjaciel jej ojca, po pijaku opryskał z samolotu miasteczko, zamiast pól. Tytuł zaś nawiązuje do pewnego oszustwa zaaranżowanego przez jej ojca, które zakończyło się zaskakująco dla wszystkich, ale dla samej Daisy i jej ojca raczej niemiło. Oprócz tego jest też ścigana przez mordercę oraz otoczona niezbyt ciekawymi dorosłymi, którzy zdecydowanie nadużywają alkoholu. Ale miewa też zwyczajne problemy, jakie ma każda nastolatka. Chce być lubiana, żeby jej rodzice i przyjaciele byli szczęśliwi i marzy o tym, żeby występować na scenie.

👧 Szerszy kontekst

A w ogóle to 1952 rok, więc na świecie dzieją się różne rzeczy. Daisy obserwuje to uważnie. Np. chodzi do kina na filmy o komunistach i komentuje w dzienniku, że ona nie chce stać w kolejkach, bo woli być bogata. To niby głupotki, a jednak kreują większy obraz świata niezbyt przyjemnego i zbyt skomplikowanego dla dziecka.

Bohaterka przetwarza ploteczki dorosłych, np. że ktoś ma dwie żony w różnych stanach, a jakaś koleżanka, której nie lubi, jest z in vitro i nic o tym nie wie. Albo, że tamten sąsiad to pije, a mama mówi, że żałuje, że nie zostawiła taty bo jest „głupim sukinsynem z piekła rodem, nawet bez tej krzty zdrowego rozsądku, którą Bóg dał świni”. I tym podobne. Nie jest to świat, jaki chcielibyśmy pokazywać dziecku, ani nawet sami w nim przebywać.

👧 Domek z zapałek

Z tych drobnych ploteczek i życiowych dramatów Daisy buduje swój mały świat, który z razem z nią dojrzewa i dorasta. Dziennik kończy się, gdy dziewczyna ma siedemnaście lat i udaje się jej wyrwać do wielkiego świata.

Książkę tę można przeczytać bez zagłębiania się, jako słodko – gorzką historyjkę o życiu w małych i biednych amerykańskich miasteczkach. Choć akcja jest umiejscowiona konkretnie – w Missisipi nad Zatoką Meksykańską, to myślę że wszystkie niewielkie miejscowości są podobne. Z ich małymi-wielkimi dramatami, ploteczkami i podziałami.

Można też wejść pomiędzy słowa Daisy i spróbować wniknąć w przeróżne problemy małych społeczności. Wprawdzie Fannie Flag stylizuje język i tylko delikatne sugeruje wygląd rzeczywistości dookoła, ale uważny czytelnik zorientuje się, o co naprawdę chodzi.

Daisy Fay i cudotwórca to nie jest historia jakoś specjalnie wybitna, odkrywcza czy głęboka. Trudno jest tu znaleźć postać z którą czytelnik by się jakoś bardziej polubił, czy utożsamił. Książka raczej dla kogoś, kto lubi taką formę opowieści i tematykę.

Gdyby zajrzeć do pamiętnika jedenastoletniej dziewczynki, można by przeczytać wiele ciekawych przygód. Szczególnie, jeśli tą dziewczynką jest zwariowane dziecko równie zwariowanych rodziców. Daisy Fay i cudotwórca to wiele szalonych historii z życia Daisy, napisanych językiem stylizowanym na osobiste dzienniki dziecka wychowywanego w rodzinie z problemami.

👧 Małe...

Ależ mi się podobał sposób narracji w tej książce! Wszystkie opisy mówią o tym, że narratorka ma tupet, ale to znaczy przeróżne rzeczy i mogło wyjść męcząco - tu wyszło przezabawnie, szczególnie w pierwszej części, kiedy bohaterka jest dziewczynką. Historia nie jest szczególnie wesoła (cóż poradzić, życie!),a i tak śmiałam się w głos i zapamiętam sobie tę powieść jako rozweselacz i ocieplacz - w sam raz na zimę.

Ależ mi się podobał sposób narracji w tej książce! Wszystkie opisy mówią o tym, że narratorka ma tupet, ale to znaczy przeróżne rzeczy i mogło wyjść męcząco - tu wyszło przezabawnie, szczególnie w pierwszej części, kiedy bohaterka jest dziewczynką. Historia nie jest szczególnie wesoła (cóż poradzić, życie!),a i tak śmiałam się w głos i zapamiętam sobie tę powieść jako...

Cudownie nostalgiczna powieść i dorastaniu na południu Stanów w latach pięćdziesiątych. Trochę naiwna i absurdalna, ale to w końcu Fannie. A ponieważ to Fannie, mamy, oprócz śmiechu, trochę smutku, trochę biedy, trochę ludzkich przywar. A wszystko podane tak zgrabnie, tak dobrze, że nie chce się kończyć.
Bardzo dobra rzecz na wakacje.

Cudownie nostalgiczna powieść i dorastaniu na południu Stanów w latach pięćdziesiątych. Trochę naiwna i absurdalna, ale to w końcu Fannie. A ponieważ to Fannie, mamy, oprócz śmiechu, trochę smutku, trochę biedy, trochę ludzkich przywar. A wszystko podane tak zgrabnie, tak dobrze, że nie chce się kończyć.
Bardzo dobra rzecz na wakacje.

Zupełnie nie rozumiem tych peanów na cześć tej książki. Uważam że to najgorsza z powieści Fannie Flag. Przygniata beznadzieją rodzicielską z jaką miała do czynienia mała bohaterka. Świat przedstawiony tam to smutny świat. I nawet historię które z założenia miały być śmieszne takie nie są bo pokazują to w jaki ograniczony sposób nasza bohaterka patrzy na życie i z jakimi wstrętnymi ludźmi miała do czynienia. Zabrakło mi tu tego dobra i cukierkowatości które znam z innych książek tej autorki. Być może świat przedstawiony w tej książce jest bardziej prawdziwy niż w innych powieściach Fannie ale ja po tę autorkę sięgam właśnie po to by przenieść się w miejsce spokojne pełne dobrych ludzi i pozytywnej energii. Tu męczyłam sie , bo cały czas martwiłam się jakie kolejne głupstwo palnie lub zrobi główna bohaterka.

Zupełnie nie rozumiem tych peanów na cześć tej książki. Uważam że to najgorsza z powieści Fannie Flag. Przygniata beznadzieją rodzicielską z jaką miała do czynienia mała bohaterka. Świat przedstawiony tam to smutny świat. I nawet historię które z założenia miały być śmieszne takie nie są bo pokazują to w jaki ograniczony sposób nasza bohaterka patrzy na życie i z jakimi...

Niebanalna, zabawna, slodko-gorzka, nieprawdopodobnie opowiedziana historia dziewczynki, z którą przechodzimy kolejne miesiące życia, uczestnicząc zarówno w momentach radosnych, jak i smutnych. Wszystko okraszone ogromną dawką humoru!!
Polecam tą ciepłą, pozytywną lekturę.

Niebanalna, zabawna, slodko-gorzka, nieprawdopodobnie opowiedziana historia dziewczynki, z którą przechodzimy kolejne miesiące życia, uczestnicząc zarówno w momentach radosnych, jak i smutnych. Wszystko okraszone ogromną dawką humoru!!
Polecam tą ciepłą, pozytywną lekturę.

Ani trochę mnie nie zachwyciło.

Ani trochę mnie nie zachwyciło.

Dziewczyna z tupetem, wigorem daje się pokochać od pierwszej strony
Autorka co chwilę serwuje nam błyskotliwy, niebanalny humor, od którego śmiejesz się w głos
świeżość, świeżość, świeżość!!!

zupełnie nie wiem, dlaczego najsłynniejszą książką autorki są smażone zielone pomidory

tu jest power!

Dziewczyna z tupetem, wigorem daje się pokochać od pierwszej strony
Autorka co chwilę serwuje nam błyskotliwy, niebanalny humor, od którego śmiejesz się w głos
świeżość, świeżość, świeżość!!!

zupełnie nie wiem, dlaczego najsłynniejszą książką autorki są smażone zielone pomidory

tu jest power!

Słodko gorzka opowieść o dziewczynce, któa miała niełatwo w życiu a jednak nie opuszczał jej optymizm i wiara w drugiego człowieka.
Nie lubię roztrzepanych ludzi, wprowadzają za dużo zamieszania jak dla mnie, ale Daisy Fay była przy tym bardzo zabawna i prawdziwa, więc nie mam jej tego za złe :)

Słodko gorzka opowieść o dziewczynce, któa miała niełatwo w życiu a jednak nie opuszczał jej optymizm i wiara w drugiego człowieka.
Nie lubię roztrzepanych ludzi, wprowadzają za dużo zamieszania jak dla mnie, ale Daisy Fay była przy tym bardzo zabawna i prawdziwa, więc nie mam jej tego za złe :)

Dobry humor na jeden wieczór zapewniony.

Dobry humor na jeden wieczór zapewniony.

Daisy Fay poznajemy zaraz po jej 11-stych urodzinach, na które dostała od babci maszynę do pisania. Zaczyna więc spisywać na niej swoje przeżycia w formie pamiętnika, począwszy od 1 kwietnia 1952 roku, a skończywszy 3 września 1959. Daisy, przez swój pryzmat odczytywania rzeczywistości, przedstawia nam w swym pamiętniku barwne lata pięćdziesiąte i mieszkańców Zatoki Meksykańskiej. Robi to z prostotą i bezgraniczną ufnością, że to co dobre, zwycięży. Wszystko okraszone jest jej humorem i pozytywnym podejściem do świata. Do trudności (które są, jak najbardziej i dotykają ją swoimi olbrzymimi łapskami)Daisy podchodzi prawie jak Pollyanna- są, po to, aby je przezwyciężać i śmiać się im prosto w twarz. "Deisy Fay i Cudotwórca", to pełna optymizmu, wiary w przyjaźń i miłość, w drugiego człowieka, w tą delikatną komórkę społeczną zwaną rodziną, opowieść dojrzewającej dziewczyny. Bardzo pozytywna i sympatyczna lektura. Tego mi było trzeba. Ciekawostką jest fakt, że dużo w tej książce jest przeniesione z życia samej Fannie Flagg.
"Nigdy byście nie uwierzyli, co się stało. Tato zamroził pięć kartonów dżdżownic, a kiedy je rozmroziliśmy, były zupełnie nieżywe!"

Daisy Fay poznajemy zaraz po jej 11-stych urodzinach, na które dostała od babci maszynę do pisania. Zaczyna więc spisywać na niej swoje przeżycia w formie pamiętnika, począwszy od 1 kwietnia 1952 roku, a skończywszy 3 września 1959. Daisy, przez swój pryzmat odczytywania rzeczywistości, przedstawia nam w swym pamiętniku barwne lata pięćdziesiąte i mieszkańców Zatoki...