Och, Enrisso - wzorze władczyni!Gdyby to kobieta zasiadła na tronie była by właśnie taka!

Może to trochę dziwne,ale od samego początku pokochałam wyniosłą i władczą,troszeczkę ironiczną Enrissę Złotowłosą.Ona zawsze dobrze wiedziała co robi! Gdy już podjęła jakąś (oczywiście słuszną:D)decyzję nie cofnęła się przed niczym . Nie dawała sobą pomiatać.Jednocześnie starała się pomagać ludziom.Pod tą powłoką była też tylko kobietą z typowymi dla Nas rozterkami,problemami.humorami,potrzebami...Idealna!

Bardzo zainteresował mnie też wątek przeklętych książąt Suersenu Innuona i Ivenny.Innuon za to raz po raz zdobywał moją sympatię, to znowu ją tracił.Raz czarował swoim urokiem,raz odrzucał nagłą chłodnością i dumą.Podobnie było z Ivenną.Ach, te przeklęte więzy...co one z nimi zrobiły!

Spodobał mi się też ten klimat unoszącej się w powietrzu magii. Intryg i cichej wojny pomiędzy białymi wiedźmami a magami z zakonu Daikar. Przepowiednie,klątwy,zaklęcia,bogowie...Elfy i od wieków zaginiony Król Elian.

Mogłabym jeszcze bardzo rozpisywać się nad tymi wszystkimi barwnymi postaciami,tajemniczymi sytuacjami,ale po co? Chyba widać,że książka jest epicka!

Och, Enrisso - wzorze władczyni!Gdyby to kobieta zasiadła na tronie była by właśnie taka!

Może to trochę dziwne,ale od samego początku pokochałam wyniosłą i władczą,troszeczkę ironiczną Enrissę Złotowłosą.Ona zawsze dobrze wiedziała co robi! Gdy już podjęła jakąś (oczywiście słuszną:D)decyzję nie cofnęła się przed niczym . Nie dawała sobą pomiatać.Jednocześnie starała się...