Na początek ostrzeżenie: to nie jest klasyczna książka o wampirach. W zasadzie do końca nie wiadomo, czy członkowie rodziny Scarabeidów naprawdę są wampirami, czy tylko się za nie uważają (lub są uważani).
Tanith Lee jest autorką bardzo niedocenianą, w Polsce praktycznie nieznaną. Powodem tego stanu rzeczy jest prawdopodobnie to, że pisała książki nietypowe, odbiegające od ogólnie przyjętych w fantastyce schematów, poruszające tematy często bardzo kontrowersyjne, nie stosujące się do wymagań wydawniczego rynku. Jednocześnie Lee charakteryzowała się niesamowitą, bogatą wyobraźnią, przepięknym poetyckim stylem i wszechstronnością, chociaż jej powieści były często mroczne, niestroniące od perwersyjnej erotyki.
"Mroczny taniec", chociaż nie jest najlepszą powieścią Lee, zawiera wszystkie te cechy. Język jest prosty, ale jednocześnie bardzo liryczny, a opisy oddziałują na wyobraźnię. Fabuła rozwija się w sposób niekonwencjonalny i w zasadzie nieprzewidywalny, choć powoli. Razem z główną bohaterką Rachaelą wkraczamy w jakby gotycki, chorobliwy świat Scarabeidów: dziwacznych, na wpół szalonych starców ukrywających się w wielkim upiornym domu na odludziu, gdzie kultywują swoje chore tradycje. Lee porusza temat kazirodztwa, czyni to jednak z wyczuciem i bez spłycania, jak to często się robi obecnie. Wątek kazirodczej relacji może niektórych czytelników razić i odrzucać od tej już i tak dosyć trudnej do sklasyfikowania powieści. Jednakże ma on dla całej historii ogromne znaczenie i nie zostaje użyty bezmyślnie, po to, by zaszokować. Dodatkowo potęguje też przepajającą powieść duszną, mroczną atmosferę. W kolejnych rozdziałach, mniej już "gotyckich", a utrzymanych bardziej w tonie naturalistycznej historii obyczajowej, śledzimy losy Rachaeli po jej ucieczce od Scarabeidów, aż do tragicznego finału powieści.
Niektórych czytelników może denerwować postać głównej bohaterki, osoby wyjątkowo biernej i łatwo godzącej się z istniejącą sytuacją, nawet jeśli jej ona nie odpowiada. Ta pasywność Rachaeli, podobnie zresztą jak jej ojca, Adamusa, jest moim zdaniem ze strony autorki zabiegiem celowym. Postacie te są niezdolne do przeciwstawienia się rodzinie i jej nienormalnym wymaganiom, a także losowi. To nadaje całej historii jakby fatalistyczny wymiar. W trakcie lektury odnosi się wrażenie, jak gdyby nad wszystkimi występującymi w książce postaciami wisiało jakieś fatum, a ich losy zostały przypieczętowane niezależnie od tego, co zrobią, jak w greckiej tragedii. Oprócz wycofanej Rachaeli poznajemy jeszcze całą grupę jej krewnych, mniej lub bardziej szalonych, których obecność buduje nastrój niesamowitości. I jest jeszcze Ruth, do której myśli naprawdę ciężko przeniknąć, jednak o niej nie napiszę nic, aby nie zdradzić zbyt wiele...
"Mroczny taniec" ciężko jest zaliczyć do konkretnego gatunku. Nie jest to powieść o wampirach, a przynajmniej nie o takich wampirach, do jakich jesteśmy przyzwyczajeni. Nie jest to też typowy horror czy dark fantasy, bo fantastycznych elementów w zasadzie jest w niej bardzo niewiele. Nie jest to też książka dla każdego. Fani Tanith Lee z pewnością sięgną po nią, aby zapoznać się z kolejną wyjątkową wizją autorki. Fani tradycyjnych wampirów mogą być zawiedzeni. Innych może znudzić brak żywszej akcji i przygnębiająca atmosfera. Jednakże jeśli ktoś zdecyduje się po nią sięgnąć i spróbuje docenić wykreowany w niej dziwny, niepokojący klimat i nietypowe spojrzenie na tematykę wampiryzmu, nie powinien być zawiedziony.

Na początek ostrzeżenie: to nie jest klasyczna książka o wampirach. W zasadzie do końca nie wiadomo, czy członkowie rodziny Scarabeidów naprawdę są wampirami, czy tylko się za nie uważają (lub są uważani).
Tanith Lee jest autorką bardzo niedocenianą, w Polsce praktycznie nieznaną. Powodem tego stanu rzeczy jest prawdopodobnie to, że pisała książki nietypowe, odbiegające od...