Nastawiałem się na coś więcej, jednak ostatnie dwa opowiadania (Mery, Fatalista) świetnie. Uważam, że książka mogłaby być zbudowana tylko na bazie tych dwóch opowiadań.
Z drugiej strony fundament XIX rosyjskiej literatury i niesamowicie zróźnicowana forma i treść w zależności, kto opowiada historię

Nastawiałem się na coś więcej, jednak ostatnie dwa opowiadania (Mery, Fatalista) świetnie. Uważam, że książka mogłaby być zbudowana tylko na bazie tych dwóch opowiadań.
Z drugiej strony fundament XIX rosyjskiej literatury i niesamowicie zróźnicowana forma i treść w zależności, kto opowiada historię

Hmmmm jakie czasy taki bohater.... Pieczorin, lekkoduch, któremu wszystko się udaje i który wychodzi z założenia, że w najgorszym razie czeka go śmierć, ale przecież taka kara czeka każdego innego człowieka, więc dlatego on niczym nie ryzykuje. To uwodziciel niemogący pokochać w pełni innej kobiety, lubiący podboje i zabawę, mistrz pojedynków. Czy polubiłam głównego bohatera? Hmmmm coś mi w jego historii umknęło, czegoś niestety zabrakło. Nie zachwyciłam się tą książką, miło ją jednak było przeczytać.

Hmmmm jakie czasy taki bohater.... Pieczorin, lekkoduch, któremu wszystko się udaje i który wychodzi z założenia, że w najgorszym razie czeka go śmierć, ale przecież taka kara czeka każdego innego człowieka, więc dlatego on niczym nie ryzykuje. To uwodziciel niemogący pokochać w pełni innej kobiety, lubiący podboje i zabawę, mistrz pojedynków. Czy polubiłam głównego...

Ależ mnie ta powieść pozytywnie zaskoczyła! Nie sądziłabym, że myśląc o wielkiej literaturze rosyjskiej do głowy przychodzić mi będzie od teraz nie Dostojewski, Tołstoj, czy Gogol, ale Lermontow i jego Pieczorin. Bohater zblazowany, okrutny, znudzony życiem, otoczeniem i sobą. Zawadiaka, który nie dba o ludzkość, o bliźnich, o siebie, prowadzi próżniacze życie, byle kolejna przyjemność, podnieta, wyzwanie, byle do jutra. Jest trudny do polubienia, bo kawał z niego drania, ale fascynujący. I on sam, i ludzie, którzy stają na jego drodze. Do tego obrazki z życia Kaukazu pełne opisów pięknych górskich krajobrazów sprzed ponad 200 lat oraz duszę szczypiaszcza rosyjska wrażliwość. Kniaziowie, kozacy, konie, branki, bale, pojedynki. Lermontow to obrazowo opisał, a potem sam zginął w takim pojedynku mając zaledwie 27 lat. Można tylko żałować, że nie zdążył stworzyć więcej dzieł i bohaterów.
Od napisania powieści minęły dwa wieki, ale wcale tak wiele się nie zmieniło. Ziemia do dziś nosi takich Pieczorinów, bo to bohaterowie wszystkich czasów, warto przeczytać i sprawdzić.

Dzieje duszy ludzkiej, choćby najpłytszej, bodaj czy nie są ciekawsze i pożyteczniejsze od dziejów całego narodu (cytat z książki).

Ależ mnie ta powieść pozytywnie zaskoczyła! Nie sądziłabym, że myśląc o wielkiej literaturze rosyjskiej do głowy przychodzić mi będzie od teraz nie Dostojewski, Tołstoj, czy Gogol, ale Lermontow i jego Pieczorin. Bohater zblazowany, okrutny, znudzony życiem, otoczeniem i sobą. Zawadiaka, który nie dba o ludzkość, o bliźnich, o siebie, prowadzi próżniacze życie, byle...

Bardzo podobał mi się dziwny trójkąt miłosny między Narratorem, Maksymem Maksymiczem i Pieczorinem ♥

Bardzo podobał mi się dziwny trójkąt miłosny między Narratorem, Maksymem Maksymiczem i Pieczorinem ♥

Powieść bardzo poczytna i absolutnie kluczowa dla zrozumienia literatury rosyjskiej i tzw. „rosyjskiego ducha".
Lermontow zrobił coś niesamowitego- kreując jedną postać zawarł w niej wszystkie przywary współczesnego mu społeczeństwa. Nihilizm, apatia, a przy tym silne pragnienie posiadania pełnej władzy nad drugim człowiekiem- oto cechy Pieczorina, głównego bohatera powieści, a zarazem symbolu całego narodu XIX-wiecznej Rosji. Ciekawie jest czytać o tym wszystkim współcześnie...

Powieść bardzo poczytna i absolutnie kluczowa dla zrozumienia literatury rosyjskiej i tzw. „rosyjskiego ducha".
Lermontow zrobił coś niesamowitego- kreując jedną postać zawarł w niej wszystkie przywary współczesnego mu społeczeństwa. Nihilizm, apatia, a przy tym silne pragnienie posiadania pełnej władzy nad drugim człowiekiem- oto cechy Pieczorina, głównego bohatera...

Bohater naszych czasów to taki człowiek, który jeśli zechce, może mieć wszystko. Co się dzieje z kimś takim? Nudzi się. Nuda. Wszechobecna nuda. Taki jest Pieczorin. Ma czego tylko chce, więc…jak tu nie ziewać z nudów? Gubi życiowy cel i…. właściwie nie wie co czynić dalej. Żeby się rozerwać wymyśla coś na siłę i knuje intrygi. Cokolwiek przydarza mu się dobrego, nie docenia tego i nudzi go to strasznie. Także i to, że na ogół ma szczęście i okoliczności mu sprzyjają. To kawał drania i cynika. Jedyne co go raduje to konfrontacja z innymi. I wygrywanie. Po co mu przyjaciel? Przecież to nudne jak cholera. Lepiej odbić mu kobietę. A potem się z nim pojedynkować. Wreszcie coś się będzie działo ciekawego!
Dobrze znamy Pieczorina. Najpierw ktoś o nim opowiada, potem chwila osobistego poznania, a potem on sam opowiada nam o sobie. Analizuje sam siebie w swoich pamiętnikach. A czego nie dopowie, to dopowiedzą przypisy. Kawa na ławę. Czy mi się to podoba? Czy polecam? Jeśli ktoś ciekaw jak rozumuje taki cynik jak on, to polecam. Czemu nie? Bohater w końcu dość nietuzinkowy, chociaż nie chciałabym kogoś takiego spotkać osobiście. Ta opowieść jest nazywana pierwszą rosyjską powieścią psychologiczną. Człowiek w sumie ciekaw jest jak to się dla niego skończy.
To co mi się spodobało to opisy przyrody. Nieczęste, ale egzotyczne i piękne. Aż chciałoby się tam pojechać i zobaczyć na żywo. I to, że można się z tej książki w sumie dużo dowiedzieć. M.in. z przypisów. O ludach Kaukazu, o ich historii i zwyczajach. O uzdrowiskach i bywalcach. O literaturze. Tak. Polecam. W sumie.

Bohater naszych czasów to taki człowiek, który jeśli zechce, może mieć wszystko. Co się dzieje z kimś takim? Nudzi się. Nuda. Wszechobecna nuda. Taki jest Pieczorin. Ma czego tylko chce, więc…jak tu nie ziewać z nudów? Gubi życiowy cel i…. właściwie nie wie co czynić dalej. Żeby się rozerwać wymyśla coś na siłę i knuje intrygi. Cokolwiek przydarza mu się dobrego, nie...

Romantyzm rosyjski. Jedna z lepszych książek przeczytanych na drugim roku studiów.

Romantyzm rosyjski. Jedna z lepszych książek przeczytanych na drugim roku studiów.

Niezmiennie fascynuje i zachwyca mnie literatura rosyjska. Tym razem sięgnąłem po powieść Michała Lermontowa, którego wcześniej nie czytałem. Książka krótka, ale jakże ciekawa, treściwa i niesłychanie wciągająca. Mistrzowska struktura narracyjna, troszkę jak powieść szkatułkowa, bo było tu opowiadanie w opowiadaniu. Historia Pieczorina, który miał tu obrazować charakter i porter wad całego ówczesnego społeczeństwa rosyjskiego. Pieczorin był cyniczny, kpiący, bawił się uczuciami i gubił kobiety. I charakter kobiet też został znakomicie zarysowany, ich pokrętna logika, zakochiwanie się w kimś kto je zwodzi i nie szanuje, a odtrącanie oddania i uczucia. Można wysnuć wniosek, że same są sobie winne. Pieczorin może nie wzbudzać sympatii, ale to postać charakterna i fascynująca. Ogólnie powieść czytało się jednym tchem i nie dało się oderwać, Lermontow pokazał, że nie trzeba opasłego tomu aby stworzyć wybitne i ponadczasowe dzieło. To musi być pozycja obowiązkowa.

Niezmiennie fascynuje i zachwyca mnie literatura rosyjska. Tym razem sięgnąłem po powieść Michała Lermontowa, którego wcześniej nie czytałem. Książka krótka, ale jakże ciekawa, treściwa i niesłychanie wciągająca. Mistrzowska struktura narracyjna, troszkę jak powieść szkatułkowa, bo było tu opowiadanie w opowiadaniu. Historia Pieczorina, który miał tu obrazować charakter i...

A więc co mogę napisać? W pieczorinie widzę Doriana Greya, Wrońskiego i wielu im podobnych. Dla mnie klasyka.

A więc co mogę napisać? W pieczorinie widzę Doriana Greya, Wrońskiego i wielu im podobnych. Dla mnie klasyka.

Przefiltrowałam uchem, pogubiłam wątki. Jakieś strzępy stepów przykleiły się jednak do kory mózgowej, a na ich tle także awanturnicze pojedynki o „honor” męski pod uszytym według ówczesnej mody płaszczem obrony cnót niewieścich. Ślady krajobrazu i przyrody z niewyraźnie odciśniętymi „tamziemcami” wydają mi się najciekawszym wymiarem tego bardziej chyba historycznego niż literackiego tekstu.

Przefiltrowałam uchem, pogubiłam wątki. Jakieś strzępy stepów przykleiły się jednak do kory mózgowej, a na ich tle także awanturnicze pojedynki o „honor” męski pod uszytym według ówczesnej mody płaszczem obrony cnót niewieścich. Ślady krajobrazu i przyrody z niewyraźnie odciśniętymi „tamziemcami” wydają mi się najciekawszym wymiarem tego bardziej chyba historycznego niż...