Chyba żadna książka w przeciągu ostatnich kilku lat nie pochłonęła tyle mojego czasu, moich nerwów i myśli, co "Krew to włóczęga". Zaczęłam ją czytać na początku lipca, potem miałam tygodniową przerwę, więc zaczęłam od początku, męczyłam się niemiłosiernie telegraficznym stylem Ellroy’a, aż w końcu w pewnym momencie coś zaskoczyło i zostałam całym sercem wciągnięta w Amerykę Richarda Nixona.
Autor w sposób wulgarny i brutalny opisuje Amerykę przełomu lat 60. i 70. ubiegłego wieku. Główną rolę odgrywają tu narkotyki, korupcja i rasizm. Ważnym historycznym postaciom zostają przypisane okrutne cechy niszczące ich wizerunek. Bohaterowie nakreśleni bardzo żywo, z rozbudowanymi opisami psychologicznymi. Wszystko spowite tajemniczą intrygą kryminalną i doprawiane od czasu do czasu załącznikami do akt – zapisami rozmów, artykułami i ich tytułami, fragmentami dzienników.
Głównych bohaterów nie polubiłam. I o ile Dwighta tolerowałam do pewnego momentu (to, co zrobił Crutchowi), to Wayne’a znienawidziłam natychmiast. Natomiast do gustu przypadł mi bardzo wspomniany już tu Crutch, a także Karen z Diną i Ellą.
Załamałam się, kiedy po ponad połowie książki odkryłam, że jest ona ostatnią częścią trylogii. *ściana* No nic, nie pierwsza i zapewne nie ostatnia seria czytana od końca.
Książka nie jest pozycją łatwą. Nie odciąży, nie odwróci uwagi od tego, o czym chcemy zapomnieć. Wciśnie się w mózg z całym swoim okrucieństwem i bólem. Będzie się słyszeć w głowie krzyki dochodzące z jej kart. A ja, pomimo tego wszystkiego (a może właśnie dzięki temu), i tak ją bardzo mocno polecam.

Chyba żadna książka w przeciągu ostatnich kilku lat nie pochłonęła tyle mojego czasu, moich nerwów i myśli, co "Krew to włóczęga". Zaczęłam ją czytać na początku lipca, potem miałam tygodniową przerwę, więc zaczęłam od początku, męczyłam się niemiłosiernie telegraficznym stylem Ellroy’a, aż w końcu w pewnym momencie coś zaskoczyło i zostałam całym sercem wciągnięta w...