"Opiekuj się bratem: masz tylko jednego" - to jedna z zasad panujących w domu Hunt'ów.
Jest to pierwsza książka Jodi Picoult którą na razie przeczytałam. Troszkę obawiałam się tego ile można pisać o dochodzeniu, ale mile mnie to zaskoczyło i po paru pierwszych stronach poszło już jak z górki i ani się obejrzałam a tu końcówka książki.
Kolejna moja uwaga co do stylu pisania jest taka, że to również pierwsza książka pisana z punktu widzenia kilku osób jaką osobiście przeczytałam. Z początku było to dla mnie ciężkie do ogarnięcia i troszkę zamotane jak kłębek włóczki ale po chwili się udało.
Wcześniej nie znałam tej autorki i jej stylu pisania, ani tematyki jej książek. Poleciła mi ją pewna znajoma, po tym jak usłyszała ode mnie w luźnej rozmowie, że u mojego dziecka również stwierdzono zespół Aspergera - tak, to kolejny powód dlaczego po nią sięgnęłam.
Z jednym się faktem nie zgodzę - przyczyna "zachorowania" na autyzm. Ze źródeł z których czerpałam wiedzę po zdiagnozowaniu wynika, że zespół Aspergera jest chorobą genetyczną, a nie nabytą po szczepionce! Ale po przeczytaniu tej książki mimo wszystko mam ochotę na kolejne powieści tej autorki.
Książka jest pisana bardzo szczegółowo, bardzo rzeczowo jakby autorka się BARDZO DOBRZE znała na kryminalistyce, procesach sądowych oraz dzieciach dotkniętych autyzmem, ale domyślam się, że wiele faktów uzyskała od znajomych którzy profesjonalnie się zajmują prawem itd.
Mogę z czystym sumieniem powiedzieć iż książka zaskakuje, i szczerze to przez jakieś pół książki sama miałam problem z dojściem jak Jess umarła, po połowie książki można się powoli domyślać, ale autorka trochę rzuca fałszywymi wskazówkami przez które dopiero później się okazuje co dokładnie się stało. I nie mogłam przez dłuższy czas przypasować pewnych śladów... Ogólnie rzecz biorąc, książka jest dla mnie fenomenalnie napisana, mimo częstych prawniczych sformułowań. Nie chcę się rozwodzić nad treścią, ale nawet Ci którzy liczą na jakieś wątki miłosne mogą na niego liczyć ;)
Jednak to jest typowo kryminalistyczna książka, którą gorąco polecam dla innych rodziców szczególnie samotnych jak i dzieci niepełnosprawnych (bo jak by nie patrzeć zespół Aspergera nawet w Polsce jest postrzegany jako choroba umysłowa, niepełnosprawność) ale również gorąco polecam ją wszystkim innym lubiącym tematykę kryminalistyczną, sądowe procesy, historie prawdziwe lub oparte na faktach (bo wydaje mi się, że częściowo taka jest "W naszym domu")...

"Opiekuj się bratem: masz tylko jednego" - to jedna z zasad panujących w domu Hunt'ów.
Jest to pierwsza książka Jodi Picoult którą na razie przeczytałam. Troszkę obawiałam się tego ile można pisać o dochodzeniu, ale mile mnie to zaskoczyło i po paru pierwszych stronach poszło już jak z górki i ani się obejrzałam a tu końcówka książki.
Kolejna moja uwaga co do stylu...