Kolejna odsłona Matthew Swifta alias Niebieskie elektryczne anioły. I jak dla mnie nawet bardzo udane. Pierwszy tom był ok, ten jest lepszy! Widać postęp w pisarstwie autorki, jakby czuła się w temacie lepiej, pewniej. Brawo.
Jest więcej… w sumie wszystkiego. Akcja porywa od pierwszej strony i ciągle się coś dzieje. Nie da się nudzić przy tej lekturze.
Z poprzedniego tomu pozostaje nam 4 bohaterów, z czego 2 tylko marginalnie.
Oczywiście pozostawiono głównego bohatera który nie wierzy w ani jedno słowo z dziwnych historii, ale i tak się boi, tak na wszelki wypadek.
Oraz Odę, mordercę Zakonu usuwająca osoby szkodzące Bogu i wierze, która dla rozrywki potępia różne rzeczy ;)
Pojawia się bardzo niebezpieczna Śmierć Miast jak również facet, „który zna faceta, który zna faceta, który ma furgonetkę i kilku kumpli”.
Fajnie się czyta oczywiste stwierdzenia, które w podobnych sytuacjach przychodziły mi do głowy, coś w stylu: „I rzekł Bóg: Niech stanie się Światło! I ludzkość postanowiła schwytać rzeczone Światło, uwięzić je w lampach jarzeniowych i zainstalować we wszystkich szpitalach na całym świecie, by świeciły o niezdrowych godzinach, gdy rozsądni przedstawiciele rodu Homo sapiens powinni spać.”
Jeśli chodzi o opowiedzianą historię to nasz główny bohater zostaje przypadkiem Nocnym Burmistrzem, którego głównym zadaniem jest ochrona Londynu, mającym „nadzieje, że jeśli zostanie żywcem obdarty ze skóry, a miasto spłonie” to jego pomocnica Oda „wykaże się dobrymi manierami i zginie straszliwą śmiercią razem ze wszystkimi”. Tym razem miasto ktoś przeklął i nawiedza je Śmierć Miast pod postacią niczym nie pachnącego mężczyzny z włosami zaczesanymi do tyłu w szykownym garniturze w prążki. A główna misja to ODDAJCIE MI MÓJ KAPELUSZ.
Rozwiązanie natomiast zostaje odnalezione w czarnym notesie menadżerskim oprawionym w coś, co nie do końca było skórą, ale marzyło o tym, że pewnego dnia osiągnie ów cel.
Patrząc na ten opis jest dziwnie, ale całość niby prozaiczna, ale naprawdę ciekawa. Pokazuje, że czasem naprawdę błaha sprawa może urosnąć do wielkości ogromnej góry, trudnej do przebycia a jednocześnie czasem nawet bardzo mały gest może zmienić losy całego miasta.
Co mi przeszkadzało? Przydługie opisy w środku akcji. Dajmy na to jest przygoda, biją się, strzelają, uciekają i w czasie ucieczki poznajemy każdą ulicę, natężenie światła latarni i piękne widoki jakie można zobaczyć. Z jednej strony to ciekawy opis Londynu, z drugiej frustrujący przerywnik. W końcu chcemy już wiedzieć gdzie nasz uciekinier dobiegł a nie co mógłby widzieć, gdyby nie uciekał a tylko przyszedł podziwiać okolicę. Poznajemy zakamarki miasta i jego postrzeganie przez mieszkającą w nim zapewne autorkę, nie wnosi to jednak niczego do czytanej książki.
No i ostatnie czego się czepie! To kilka wątków w których miałam odczucie, że autorce zabrakło pomysłu, jakby nie pasowały do całości, były zbyt blade i nijakie w stosunku do reszty. Mam tu na myśli np. „nie śmierć” Very czy inaugurację na Nocnego Burmistrza! Oczekiwałam tajemniczych istot i ciekawej akcji a było mdło i niepotrzebnie? Chyba, że nie zrozumiałam głębi tego przesłania. Jeśli przeczytacie książkę i będziecie mieli inne zdanie dajcie mi znać, może coś przeoczyłam 
Książkę oceniam tak na 8 w skali „od jeden do dziesięciu, na której 1 jest wtedy, gdy czuje się tak radośnie, że mógłbym skoczyć z urwiska, gwiżdżąc kawałki z Dźwięków muzyki, a 10 oznacza nie mogę otworzyć okna, bo się boję, że zje mnie powietrze”. Czyli stosując skalę z opiniowanej książki 

Kolejna odsłona Matthew Swifta alias Niebieskie elektryczne anioły. I jak dla mnie nawet bardzo udane. Pierwszy tom był ok, ten jest lepszy! Widać postęp w pisarstwie autorki, jakby czuła się w temacie lepiej, pewniej. Brawo.
Jest więcej… w sumie wszystkiego. Akcja porywa od pierwszej strony i ciągle się coś dzieje. Nie da się nudzić przy tej lekturze.
Z poprzedniego tomu...