Najlepszym potwierdzeniem, że książka jest naprawdę wybitna jest to, ż wybitności tej powieści jest mój tato( którego z książką widuje od święta, żeby nie powiedzieć, że wcale): kiedy odłożyłam na chwilę książkę obok niego na ławce. Nie miałam jej w ręku przez kolejne 3 dni, aż nie skończył czytać, chociaż na początku twierdził, że tylko przegląda :).
Jak i w poprzednim tomie urzekły mnie zwroty: "mili moi..." jak i "wasz uniżony sługa".
Madderdin nieodwołalnie wzbudza moją sympatię jak i reszta kompani( szkoda że Kostuch i bliźniacy występowali dość rzadko).
Urzekł mnie również jeden z opisów księży: "Nigdy nie przepadałem za księżmi, bo trudno było znaleźć istoty bardziej plugawe, sprośne i chciwe zysku za wszelką cenę. Przy tym pełne wyjątkowej obłudy i fałszu [...] Zapewniam was mili moi, że to samo będzie za lat pięćset, a może i tysiąc." Po prostu jakby pan Piekara wzorował się w tym opisie proboszczem z parafii moich rodziców.

Najlepszym potwierdzeniem, że książka jest naprawdę wybitna jest to, ż wybitności tej powieści jest mój tato( którego z książką widuje od święta, żeby nie powiedzieć, że wcale): kiedy odłożyłam na chwilę książkę obok niego na ławce. Nie miałam jej w ręku przez kolejne 3 dni, aż nie skończył czytać, chociaż na początku twierdził, że tylko przegląda :).
Jak i w poprzednim...