Pierwszy tom "Pism wybranych" to ciekawa pozycja z dwóch powodów: po pierwsze, można znaleźć tu niemal wszystkie najważniejsze wiersze Norwida, przy czym są one bardzo dokładnie i wyczerpująco opracowane. Przypisy wyjaśniają wiele wątków, a także kontekst powstania utworów, czego nie można domyślić się z samej lektury. Możemy więc ustalić, że "Moja piosnka I" jest tak depresyjna, ponieważ wyraża stan poety bezpośrednio po rozstaniu z ukochaną Kamilą Lemańską. "Duch Adama i skandal" to z kolei nie abstrakcyjna wizja, ale zapis autentycznego wydarzenia, które zakłóciło pogrzeb Mickiewicza. Znajduje się tu także sporo ważnych wierszy powstałych poza sztandarowym cyklem "Vade-mecum" - a więc frywolne, a zarazem gorzko ironiczne "Marionetki", wspomniana depresyjna "Moja piosnka I", subtelny erotyk "Jak" (co do którego istnieją wątpliwości, czy znajdował się w słynnym zbiorze),bajkowe "Do Nikodema Biernackiego" i wiele innych, w tym nostalgiczne "Nie chcę już smutków, nie...".

Drugim ważnym elementem, jaki zachęca do poznania tej pozycji jest bogata biografia Norwida, gdzie możemy poznać kronikę jego życia rok po roku, a także wypowiedzi literatów i krytyków o Norwidzie wraz z informacjami o powstających w kolejnych latach utworach, nowych znajomościach, podróżach i wszelkich przygodach poety.

Pierwszy tom "Pism wybranych" to ciekawa pozycja z dwóch powodów: po pierwsze, można znaleźć tu niemal wszystkie najważniejsze wiersze Norwida, przy czym są one bardzo dokładnie i wyczerpująco opracowane. Przypisy wyjaśniają wiele wątków, a także kontekst powstania utworów, czego nie można domyślić się z samej lektury. Możemy więc ustalić, że "Moja piosnka I" jest tak...

Kiedy byłam w gimnazjum, na sam dźwięk nazwiska 'Norwid' dostawałam dreszczy - nie znosiłam jego wierszy, i na dodatek ich forma była dla mnie nie do czytania. W liceum analizę 'Bema pamięci żałobny rapsod' zaliczam do gorszych przeżyć związanych z językiem polskim.
Obecnie, już po skończeniu dwudziestu lat i jako studentka polonistyki przyszedł czas na czytanie poezji Norwida.
Wielu moich znajomych (ja również) uważa, że poeta, mimo bogatego wyboru wierszy, tylko kilka utworów ma godnych polecenia. Bardzo podoba mi się 'Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie...' - jest ponadczasowy, niezwykle aktualny. Zresztą, w przeciwieństwie do reszty wieszczów, którzy zajmowali się tylko sprawami wówczas ważnymi dla nich (powstania, walka o naród, teorie na temat odzyskania niepodległości, nieszczęśliwa miłość),Norwida interesowały codzienne problemy, ludzkie emocje i to, co się wokół niego działo. Dzięki tej umiejętności obserwacji jego poezja jest zawsze ponadczasowa i trafna, za co warto go cenić.
Na ćwiczeniach profesor powiedział nam, że w czasie spotkań badaczy polskiego romantyzmu są wykłady o Mickiewiczu i Słowackim, to pojawia się raptem kilka osób, a jak przychodzi czas na Norwida, sala jest pełna - podobno zawsze coś nowego znajdzie się w jego utworach.
Myślę, że nie będę już miała złych wspomnień związanych z tym pisarzem - krytykiem swojej epoki.

Kiedy byłam w gimnazjum, na sam dźwięk nazwiska 'Norwid' dostawałam dreszczy - nie znosiłam jego wierszy, i na dodatek ich forma była dla mnie nie do czytania. W liceum analizę 'Bema pamięci żałobny rapsod' zaliczam do gorszych przeżyć związanych z językiem polskim.
Obecnie, już po skończeniu dwudziestu lat i jako studentka polonistyki przyszedł czas na czytanie poezji...

fragmenty (Norwida nie da się czytać...)

fragmenty (Norwida nie da się czytać...)

Jak tak czytam Norwida to dochodzę do wniosku, że trochę niedoceniany był na tle mickiewicza i słowackiego

Jak tak czytam Norwida to dochodzę do wniosku, że trochę niedoceniany był na tle mickiewicza i słowackiego