Morderstwo, śledztwo, czy wieczny kocioł na komendzie w Espoo to tematy raczej mało rozrywkowe i kobiece, ale u Lehtolainen zyskują one swoistą lekkość. Pierwszoosobowa narracja pozwala ukazać Marię Kallio jako najzwyklejszą w świecie kobietę, dla której cały ten świat jest codziennością. Można odnieść wrażenie, że Maria właśnie siedzi z nami na kanapie i opróżniając wino opowiada o ostatnim tygodniu w pracy. Prosta narracja, unikająca dygresji, które w niektórych książkach natrętnie powracają, jakby autor chciał za wszelką cenę pochwalić się swoją wiedzą w każdej dziedzinie. Nie spotkamy tutaj też patetycznych opisów emocji, choć bohaterka nie jest wcale zimną podłą babą bez uczuć; wręcz przeciwnie. Do wszystkich słabości Maria przyznaje się przed samą sobą, a zatem także przed czytelnikiem i nie pojawia się nachalny, idealizujący i usprawiedliwiający bohaterkę narrator.

Bardzo smakowity kąsek zarówno w formie jak i treści, choć czasami można odnieść wrażenie, że narracja przebiegła na skróty przez jakieś mało istotne wydarzenia i połknęło się kilka zdań, które nadałyby akapitowi płynności. Nie jest to jednak coś silnie rażącego, czy ujmującego wartości książce.

Morderstwo, śledztwo, czy wieczny kocioł na komendzie w Espoo to tematy raczej mało rozrywkowe i kobiece, ale u Lehtolainen zyskują one swoistą lekkość. Pierwszoosobowa narracja pozwala ukazać Marię Kallio jako najzwyklejszą w świecie kobietę, dla której cały ten świat jest codziennością. Można odnieść wrażenie, że Maria właśnie siedzi z nami na kanapie i opróżniając wino...