Bębny, tańce wokół ognisk, szamani, kontakty z zaświatami i wszystko to, co wiąże się z pogańskimi wierzeniami, zwykle mnie urzeka. Nie tym razem. Moja ocena pewnie wyglądałaby zupełnie inaczej, gdyby "Ruda Sfora" opatrzona była fiszką: "dla dzieci". Niestety nie jest, a ja pod pozorem książki dla starszego czytelnika otrzymałam banalną opowiastkę, której bohaterowie - niezależnie od wieku! - zachowują się i wypowiadają jak szczenięta, a wszystko udaje im się mimo: a) braku jakiegokolwiek doświadczenia, b) absolutnej nierozwagi. Właśnie tego najbardziej nie mogę odżałować, z tego powodu w trakcie lektury klęłam na czym świat stoi. Wielki niebiański bohater, boska córa - brzmi dumnie, prawda? Ale okazuje się, że ci bohaterowie są niby ziemskie podlotki, które tylko momentami w miarę dobrze naśladują tych, którymi rzeczywiście powinni być.

Niby widać, że Kossakowska interesuje się tematem, którego się podjęła, niby plastycznie i dokładnie przedstawiła mitologię jakucką, niby ostatecznie wtłoczyła w swoje dzieło jakąś mądrość. Ale mimo to "Ruda Sfora" wymęczyła mnie jak mało która książka.

Bębny, tańce wokół ognisk, szamani, kontakty z zaświatami i wszystko to, co wiąże się z pogańskimi wierzeniami, zwykle mnie urzeka. Nie tym razem. Moja ocena pewnie wyglądałaby zupełnie inaczej, gdyby "Ruda Sfora" opatrzona była fiszką: "dla dzieci". Niestety nie jest, a ja pod pozorem książki dla starszego czytelnika otrzymałam banalną opowiastkę, której bohaterowie -...