KSIĄŻKI Z NASZYCH PÓŁEK – recenzja IV
Friedrich Weissensteiner – Najsłynniejsze samobójstwa świata

Pewnego majowego dnia w murach krakowskiej Księgarni na Szewskiej zagościły dwie nastoletnie dziewczyny. Pilnując działu historycznego, kątem oka spoglądałem na to, jak lustrowały zgromadzone na regałach tytuły. W pewnym momencie zauważyłem, iż sięgają po niepokaźną, niebieską książkę, a chwilę później usłyszałem słowa jednej z nich: "Najsłynniejsze samobójstwa? Na pewno będzie tu Kurt Cobain!". Lecz nie, o wokaliście i gitarzyście Nirvany w książce najwyraźniej nic nie było napisane, gdyż dziewczęta odłożyły tomik, dezaprobująco kręcąc głowami. Gdy już opuściły salę, ja skwapliwie chwyciłem w dłonie wspomniany tytuł. Przejrzawszy spis treści książki, stwierdziłem – cały szacunek dla Pana, Panie Cobain, ale tu to jednak Pan by nie pasował.

Przeczytanie rzeczonej książeczki nie było dla mnie zajęciem absorbującym dużych rezerw czasu, tak więc powinna ona zainteresować wszelkiej maści miłośników czytania w pociągach, autobusach czy tramwajach. Krótko oraz w miarę obiektywnie – i za ten obiektywizm właśnie muszę pochwalić autora – prezentuje ona życiorysy kilku znanych osób, które swoje życie postanowiły zakończyć w taki, a nie inny sposób. Jej narrator na szczęście nie bawi się w ocenę decyzji portretowanych bohaterów oraz nie tworzy filozoficznych, pouczających czytelnika pogadanek. W miejsce tego stara się uwypuklić motywy, które kierowały tymi jednostkami w ostatnich latach ich doczesności i które pchnęły je w objęcia śmierci.

W tym szczupłym ilościowo panteonie opisywanych historycznych postaci znaleźli się zarówno pisarze, których reprezentują Stefan Zweig i Ernest Hemingway, jak i krwawi zbrodniarze, których uosobili Adolf Hitler wraz z Hermannem Göringiem. Pojawił się tu także Lis Pustyni, marszałek Erwin Rommel, a obok niego genialny Vincet van Gogh i zbuntowany syn cesarza Franciszka Józefa, Arcyksiążę Rudolf Habsburg Lotaryński. Całość tej straceńczej kompanii dopełnia jeszcze jeden pisarz, romantyk Heinrich von Kleist.

Cóż, muszę niestety przyznać, że książka odstrasza swoją upiornie kiczowatą, paskudną okładką. Nie szata jednak zdobi człowieka – tak samo też nie oprawa stanowi o książce, prawda? Dlatego więc, idąc dalej, stwierdzam, iż nieco lepiej wydanie to opracowane jest pod względem korektorskim i edytorskim. Jeśli zaś konkretnie chodzi o stronę merytoryczną, to przyznam, że do życia osób, które interesują się historią bądź biografiami wymienionych postaci, dzieło to zbyt wiele nie wniesie. Nie ma tu drobnych ciekawostek, nieznanych incydentów i szokujących odkryć, są za to powszechnie znane fakty. Niemniej książka ta może stanowić lekki w odbiorze sposób na przypomnienie sobie tego czy owego z poznanych już wcześniej życiorysów. Dla tych zaś, którzy dotąd bliższej styczności z opisywanymi bohaterami nie mieli, zawarte w niej teksty mogą stać się inspiracją do sięgnięcia po jakieś konkretniejsze, poważniejsze dzieła. Bo przecież przynajmniej część z przedstawionych przez autora sylwetek – pomijając oczywiście jednostki nieprzeciętne w sensie stricte negatywnym – to ludzie zupełnie niepospolici i warci uwagi, a traf, że pewnego dnia postanowili oni ponaglić pannę Atropos w jej obowiązkach, wcale nie jest jedyną rzeczą, z którą powinni być kojarzeni.

K. J. R.

KSIĄŻKI Z NASZYCH PÓŁEK – recenzja IV
Friedrich Weissensteiner – Najsłynniejsze samobójstwa świata

Pewnego majowego dnia w murach krakowskiej Księgarni na Szewskiej zagościły dwie nastoletnie dziewczyny. Pilnując działu historycznego, kątem oka spoglądałem na to, jak lustrowały zgromadzone na regałach tytuły. W pewnym momencie zauważyłem, iż sięgają po niepokaźną,...